Εν μέσω των διαπραγματεύσεων των 27 εταίρων της ΕΕ, για τη μορφή και το μέγεθος της οικονομικής βοήθειας στις χώρες-μέλη, την ώρα που ο Τούρκος πρόεδρος Erdogan επιθεωρεί τη μετατροπή της Αγίας Σοφίας από μουσείο σε τζαμί, δεν πρέπει, σήμερα 20 Ιουλίου, ο απανταχού Ελληνισμός να ξεχνά την Κύπρο μας.
Σαν σήμερα, την ίδια μέρα το 1974, ο τότε Τούρκος πρωθυπουργός Bülent Eçevit διέταξε τα τουρκικά στρατεύματα (40.000 τακτικού στρατού, υποβοηθούμενοι από 20.000 τουρκοκύπριους-militia) να εισβάλουν και να καταλάβουν τα εδάφη της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Το σχέδιο Αττίλας 1 επέτρεψε αρχικά την κατάληψη του 3% της Κύπρου, αλλά σε λιγότερο από έναν μήνα οι Τούρκοι επεκτάθηκαν στα κυπριακά εδάφη, σε ποσοστό 38%, συμπεριλαμβανομένης και της Αμμοχώστου (13-16 Αυγούστου 1974).
Η Ελλάδα σε ένδειξη διαμαρτυρίας αποχώρησε από το ΝΑΤΟ, εφόσον η συμμαχία δεν απέτρεψε την εισβολή (επανήλθε το 1980, όταν απεσύρθη το τουρκικό veto).
Έκτοτε ο ΟΗΕ εξέδωσε εκατοντάδες (!) αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας, οι οποίες καταδικάζουν την τουρκική κατοχή και βάσει των οποίων θα έπρεπε να είχε επιλυθεί (ειρηνικά) το Κυπριακό.
Όλοι οι γενικοί γραμματείς του ΟΗΕ (Kurt Waldheim, Javier Perez de Cuellar, Boutros Boutros-Ghali, Kofi Annan, Antonio Guterres) έκαναν κατά καιρούς προσπάθειες (άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο) για την επίλυση του προβλήματος με πολλές φορές αμφισβητούμενες πολιτικές προτάσεις, όπως το σχέδιο Annan V, που απερρίφθη στις 24 Απριλίου 2004, κατόπιν δημοψηφίσματος, από το 75,8% των Κυπρίων, αντιθέτως με τους Τουρκοκύπριους (μπασταρδεμένους από τους εποίκους της Ανατολής) που το αποδέχθηκαν κατά 65%.
Έγιναν αναρίθμητες διμερείς συσκέψεις μεταξύ των εκάστοτε Κύπριων προέδρων, με τους Τουρκοκύπριους ηγέτες (Σ. Κυπριανού - R. Denktash, Γλ. Κληρίδης - R. Denktash, Δ. Χριστόφιας - Talal, Ν. Αναστασιάδης - Akinçi ), χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα.
Όση και να ήταν διαχρονικά και να είναι σήμερα η (καλή) θέληση της ελληνοκυπριακής διεθνώς αναγνωρισμένης κυβέρνησης για μια εξισορροπημένη λύση, βάσει του Διεθνούς Δικαίου και των αμέτρητων αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, προσκρούει στην παραδοσιακή αδιαλλαξία της τουρκοκυπριακής πλευράς, η οποία δεν μπορεί παρά να ακολουθεί μέχρι κεραίας τις εντολές της τουρκικής κυβέρνησης και της οθωμανικής μισαλλοδοξίας της.
Σήμερα, ολόκληρη η ανθρωπότητα δεν πρέπει να ξεχνά το δράμα της Μεγαλονήσου.
Κανείς δεν μπορεί να εθελοτυφλεί μπροστά στην εξευτιλιστική, για τον πολιτισμένο κόσμο, διχοτόμηση της Κύπρου, μπροστά στη χωρισμένη στα δύο Λευκωσία, τη μοναδική ευρωπαϊκή πρωτεύουσα σε αυτήν τη θλιβερή, για τον 21ο αιώνα, κατάσταση.
Δεν επιτρέπεται η ίδια Ευρωπαϊκή Ένωση, που άνοιξε τις πόρτες της για να τη δεχθεί ως κράτος-μέλος της, να μην αναλαμβάνει πρωτοβουλίες για τη στήριξη της Κύπρου, που (μαζί με την Ελλάδα) αποτελεί τα εξωτερικά ανατολικά της σύνορα.
Η Τουρκία προκαλούσε και εξακολουθεί να προκαλεί, όχι μόνο την Ευρώπη και τους δημοκρατικούς θεσμούς της, αλλά ολόκληρη τη δομή του Δυτικού πολιτισμού, που φώτισε και έγινε οδηγός για την πρόοδο και την ευημερία των λαών της.
Κάποια στιγμή επιβάλλεται να αποκατασταθεί το Δίκαιο και η Τάξη της Δημοκρατίας και της Ισότητας, άγνωστες ιδέες για τις τουρκικές ηγεσίες.
Κύπρος 20 Ιουλίου 1974: ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ !