Οι Ρώσοι πρώτα τον χαρακτήρισαν ήρωα και μετά τρομοκράτη. Η συγκλονιστική ιστορία του Γενάντι Μοχνένκο, του πάστορα - στρατιωτικού ιερέα από τη Μαριούπολη, ο οποίος έσωσε χιλιάδες παιδιά από τα ναρκωτικά και τις ρωσικές βόμβες.
Ο πάστορας που παλεύει με εμπόρους ναρκωτικών και σώζει άστεγα παιδιά, τοξικοεξαρτημένους, μικρούς ανθρώπους που βρέθηκαν παρατημένοι στο περιθώριο της ζωής - ανεπιθύμητους για όλους τους άλλους. Αυτός είναι ο Γενάντι Μοχνένκο προτεστάντης ιερέας, η 30χρονη πορεία του οποίου έγινε ταινία με τίτλο «Σχεδόν άγιος». Σε αυτά τα χρόνια ο Μοχνένκο μάζεψε από τους δρόμους περίπου 5.000 παιδιά ενώ 43 από αυτά τα υιοθέτησε ο ίδιος με τη γυναίκα του. Ο ίδιος έχει τρία βιολογικά παιδιά, όπως λέει στο Iefimerida, αν τα βιολογικά του παιδιά δεν είχαν μοιραστεί τους γονείς τους, πολλά άλλα παιδιά θα είχαν πεθάνει παρατημένα στους δρόμους. Ο πόλεμος χτύπησε και τη δική του πόρτα αλλά ο ίδιος δεν τα παρατά, παραδίδει μαθήματα ανθρωπιάς και δύναμης όχι με τα λόγια αλλά με το καθημερινό του έργο. Αυτή είναι η ιστορία του.
Ξεκίνημα σε μια σκληρή εποχή
Πριν από 30 χρόνια αρχίσαμε να ταΐζουμε άστεγα παιδιά. Πρόκειται για την περίοδο της Περεστρόικα, διάλυση της ΕΣΣΔ, διάλυση των υποδομών όπου πάρα πολλά παιδιά βρέθηκαν στους δρόμους. Δεν τα έπαιρναν σε ιδρύματα και αυτά μαζεύονταν στους δρόμους, στα υπόγεια, στις ταράτσες, στους υπονόμους. Και εμείς αρχίσαμε να τα ταΐζουμε και κάπως προσπαθούσαμε να τα επηρρεάσουμε θετικά και ήρθε εκείνη η ώρα όταν τα πρώτα παιδιά από το δρόμο εισέβαλαν μέσα στο ναό μου και είπαν «μπορούμε να μείνουμε εδώ; θέλουμε να γίνουμε θεοσεβούμενοι». Και τα δεχθήκαμε.
Και έτσι γεννήθηκε το ορφανοτροφείο μας, το κέντρο επανένταξης παιδιών, που έγινε το μεγαλύτερο κέντρο επανένταξης άστεγων παιδιών σε όλο τον πρώην σοβιετικό χώρο. Περισσότερα από 5.000 παιδιά πέρασαν από το κέντρο μας. Και τα παιδιά των πρώτων γενεών ήταν από τις πιο δύσκολες ομάδες: Ναρκωτικά, AIDS, έγκλημα, πολλές φρικτές ιστορίες. Αρχίσαμε να δουλεύουμε επαγγελματικά με άστεγα παιδιά που είχαν εξαρτήσεις. Αργότερα για το κέντρο μας θα γράψουν βιβλία και θα κάνουν ταινίες, αλλά τότε ήταν πολύ δύσκολο.
Ζούσαμε στη Μαριούπολη, σε ένα διαμερισματάκι 50 τ.μ., με ένα τσούρμο παιδιά. Ήταν μια τρέλα αλλά δεν είχαμε άλλη επιλογή. Μαζί με εμένα και τη γυναίκα μου ζούσαν 17 παιδιά. Κοιμόντουσαν σε σειρές στο πάτωμα. Οι υπηρεσίες προστασίας παιδιών καταλάβαιναν ότι αυτά τα παιδιά δεν θα τα πάρει κανένας άλλος και «έκλειναν τα μάτια» σε κανονισμούς και μας βοηθούσαν. 12χρονος αλκοολικός, 13χρονος ναρκομανής, τέτοιες περιπτώσεις.
Η γυναίκα μου είναι μια ξεχωριστή ιστορία, θα πρέπει να της κάνουν άγαλμα. Είναι μοναδική γυναίκα, η οποία θυσίασε τις δυνάμεις της, την υγεία της, την θαλπωρή της, ενώ είχε το δικαίωμα για μια κανονική ήσυχη ζωή. Αλλά ποτέ, ούτε αυτή ούτε εγώ, δεν το μετανιώσαμε. Η καλύτερη ανταμοιβή μας είναι οι γιοι μας και οι κόρες μας. Έχουμε υιοθετήσει 43 παιδιά ενώ έχουμε και τρία βιολογικά παιδιά. Ο μικρότερος 17 ετών και δύο ενήλικες κόρες. Τα βιολογικά μας παιδιά μοιράστηκαν τον πατέρα και τη μητέρα τους με ένα σωρό αδελφούς και αδελφές.
Υιοθεσία - σανίδα σωτηρίας για τα παιδιά
Φτιάξαμε το κέντρο περίθαλψης και επανένταξης παιδιών ενώ αργότερα αρχίσαμε να υιοθετούμε οι ίδιοι καταλαβαίνοντας ότι η υιοθεσία είναι η προτιμότερη λύση, η καλύτερη. Τα παιδιά βεβαίως χρειάζονται καλά έπιπλα, διατροφή, καλή υγειονομική περίθαλψη, αλλά η οικογένεια είναι… σαν τα τουριστικά πακέτα, all inclusive, τα περιέχει όλα. Αν υπάρχει καλή οικογένεια, υπάρχει και η υγειονομική περίθαλψη και ο ρουχισμός και το φαγητό και -το πιο σημαντικό που χρειάζονται τα παιδιά είναι- πατέρας και μητέρα, χρειάζονται γονείς, οικογενειακή ατμόσφαιρα.
Έτσι γίναμε φανατικοί της υιοθεσίας, αρχικά υιοθετήσαμε από το ίδρυμά μας τρία παιδιά, μετά άλλα πέντε, μετά άλλα επτά. Χθες πήρα τον 42ο και 43ο γιο μου στην οικογένεια. Τα πρώτα μου υιοθετημένα παιδιά ήταν παιδιά με τρομακτική μοίρα.
Η πρώτη γενιά των παιδιών μου ήταν άστεγοι με τεράστια προϋπηρεσία. Είχα παιδιά που από τα έξι μέχρι τα 12 έμεναν στο δρόμο. Ένας από αυτούς είναι τώρα 37 χρονών, ήταν στο δρόμο από τα έξι μέχρι τα 12 χρόνια του. Τώρα είναι επαγγελματίας μουσικός, τελείωσε μουσική ακαδημία, γράφει μουσική και έχει τρία εξαιρετικά παιδιά και ο ίδιος. Είχα παιδιά που δεν ξέραμε από πού ήρθαν, ήταν στο δρόμο από 2,5 ετών ή από τεσσάρων ετών, δεν μπορούσαν ούτε να προφέρουν το όνομά τους.
Όταν όμως μπαίνουν σε μια καλή οικογενειακή ατμόσφαιρα, σε ένα σύστημα υγιών σχέσεων, έχουν όλες τις ευκαιρίες για ομαλοποίηση της ζωής τους. Και χαίρομαι πολύ να παρακολουθώ πώς από αγοράκια γίνονται σοβαροί άντρες.
Η χώρα των πρώην αστέγων παιδιών
Στόχος μας η επανακοινωνικοποίηση, η επιστροφή σε κάποια κοινώς αποδεκτά στάνταρντ συμπεριφοράς των παιδιών από εγκληματικά περιβάλλοντα - από τον δρόμο, από τα ναρκωτικά. Ίσως να ακούγεται περίεργο αλλά, αν στη ζωή του παιδιού που έχει σοβαρά προβλήματα εγκαίρως έρθουν σωστοί άνθρωποι και φέρουν τη σωστή ατμόσφαιρα, οι πιθανότητες για αλλαγές στη ζωή του είναι τεράστιες.
Καταφέραμε να φτιάξουμε καλό περιβάλλον. Παίζουμε εδώ και χρόνια με τα παιδιά ένα παιχνίδι που λέγεται «χώρα των πρώην αστέγων παιδιών - Δημοκρατία του Πελεγρίμ». Έχουμε τον δικό μας πρόεδρο, έχουμε τους εισαγγελείς μας, υπουργούς, δικαστήριο. Έχουμε ακόμα και το δικό μας νόμισμα. Πριν από λίγες μέρες ο 20ός μας πρόεδρος έστειλε συγχαρητήρια στον 47ο πρόεδρο των ΗΠΑ. Φτιάξαμε ένα είδος «αυτοδιοίκησης» των παιδιών με θετικούς ηγέτες και ρόλους και για αυτό η διαδικασία της επανένταξης είναι αρκετά επιτυχής. Είμαι περήφανος για τον τεράστιο αριθμό των εφήβων τους οποίους πήραμε από τους δρόμους και μπορέσαμε να επαναφέρουμε είτε στην οικογένεια είτε σε νέα οικογένεια. Να τους επαναφέρουμε στα θρανία.
Τι χρειάζεται ένα παιδί που έχει χάσει τα πάντα;
Μου αρέσει ο κόσμος των εφήβων. Ο κόσμος των ενηλίκων είναι πιο βαρετός και πιο βρώμικος απ’ ό,τι ο κόσμος των παιδιών, των εφήβων. Ναι, οι έφηβοι έχουν τις προκλήσεις τους αλλά μου είναι εύκολο με αυτούς, ιδιαίτερα με τους «δύσκολους» εφήβους. Γιατί; Διότι και ο ίδιος μεγάλωσα σε οικογένεια αλκοολικών και ξέρω τι είναι μια κατεστραμμένη οικογένεια. Γυρνούσα από το σχολείο και φοβόμουν να περάσω το κατώφλι του σπιτιού, φοβόμουν να βρω νεκρούς τους γονείς μου από το μεθύσι. Γι’ αυτό μου είναι κατανοητός ο κόσμος του παιδιού του οποίου η οικογένεια καταστράφηκε και πήρε τους δρόμους. Μου είναι εύκολο να δουλέψω με αυτούς, τους καταλαβαίνω.
Στην πραγματικότητα, δεν είναι τόσα πολλά αυτά που χρειάζονται τα παιδιά. Πολύ περισσότερο, τα παιδιά που δεν είχαν τίποτα. Τα βιολογικά μας παιδιά είναι συχνά κακομαθημένα. Κάνουμε τρομερό λάθος, έχουμε κατά βάση ένα ή δύο παιδιά στην οικογένεια. Μεγαλώνουμε γενιά εγωιστών. Τα σημερινά παιδιά αντιλαμβάνονται τον κόσμο με επίκεντρο τον εαυτό τους. Ο άξονας της γης περνάει μέσα από το δωμάτιό τους. Είναι ο ομφαλός της γης ενώ η μαμά και ο μπαμπάς είναι σαν το τζίνι του παραμυθιού, το οποίο εκπληρώνει ευχές. Έχω το παράδειγμα του GPS - ποτέ δεν βάζουν να δείχνει προς τον βορρά, όπως είναι ο χάρτης. Όταν χρησιμοποιούν το GPS το έχουν ρυθμισμένο να δείχνει πάντα μπροστά. Περιστρέφουν τη γη γύρω από τον εαυτό τους, περιστρέφουν το σύμπαν και έχουν πάντα να πάνε μόνο μπροστά.
#«Αν δεν μοιραζόμασταν τους γονείς μας, αυτά τα παιδιά θα ήταν νεκρά»
Όταν στην οικογένεια εμφανίζεται υιοθετημένο παιδί συμβαίνει κάτι απίστευτο. Θυμάμαι ένα περιστατικό, όταν ο μικρότερός μου (βιολογικός) γιος ήταν πέντε χρονών και στην οικογένεια εμφανίστηκε ο οκτάχρονος Ντάνι -σήμερα είναι 20. Θυμάμαι εκεί, όταν έτρεχαν έξω και έπαιζαν στην παιδική χαρά και χαίρονταν, μπαίνει μέσα στο σπίτι ο πεντάχρονος γιος μου και λέει: «Πρέπει να μιλήσουμε σοβαρά». Εγώ σιωπώ και του λέω: «Βεβαίως, πες μου, τι συμβαίνει». Μου λέει: «Τα κατάλαβα όλα, η μαμά και ο μπαμπάς του Ντάνι πέθαναν. Πρέπει να μοιραστώ μαζί του τη μαμά και τον μπαμπά μου». Έκλαψα εκείνη τη στιγμή. Ένα πεντάχρονο παιδί δύσκολα μοιράζεται το αυτοκινητάκι και τη σοκολάτα του… Ποιο είναι αυτό το μάθημα που έπρεπε να δώσω στο παιδί μου ώστε να αποφασίσει για όλη του τη ζωή να μοιραστεί τη μαμά και τον μπαμπά του;
Τα βιολογικά μου παιδιά μοιράζονταν τα δωμάτιά τους, τα παιχνίδια τους, το - συχνά ταπεινό- φαγητό τους. Μοιράζονταν τη μητέρα και τον πατέρα με τα υιοθετημένα παιδιά. Σήμερα, που η μεγάλη μου κόρη είναι 31 ετών και ο μικρότερος 17, είναι υπερήφανοι για αυτό. Βλέπω πως αυτό έπαιξε τεράστιο ρόλο στη ζωή τους. Είναι περήφανοι για την οικογένειά τους. Ξέρουν ότι τα υιοθετημένα αδέρφια τους το πιθανότερο να είχαν πεθάνει στους δρόμους αν αυτοί δεν είχαν μοιραστεί μαζί τους τον μπαμπά και τη μαμά τους. Δεν ξέρω καλύτερη παιδαγωγική στρατηγική.
Όταν λέμε ότι δεν θα έχουμε πολλά παιδιά και θα του τα προσφέρουμε όλα, στην πραγματικότητα του τα αφαιρούμε όλα. Μεγαλώνουμε εγωιστές που θεωρούν ότι όλος ο κόσμος είναι για αυτούς. Υπό αυτό το πρίσμα, η υιοθετημένη οικογένεια είναι καλό παιδαγωγικό εργαλείο από μόνη της.
Μια συμβουλή για τους γονείς
Αλλά βέβαια έχω πολλές στρατηγικές παιδαγωγικές, διάφορα «λαιφ χακ» για να ανταπεξέλθω. Θα σας πω ένα που θυμήθηκα τώρα. Στην οικογένειά μου είχαμε πάντα έναν κανόνα: Μια φορά το μήνα, υπό την καθοδήγηση του πατέρα, όλα τα παιδιά κάνουν κοπάνα από το σχολείο. Μια φορά το μήνα λέω: «Αύριο έχουμε οικογενειακή βόλτα». Γράφω σημειώματα για το σχολείο ότι θα λείψουμε για οικογενειακούς λόγους, κοιμόμαστε μέχρι αργά, τρώμε χαλαρά πρωινό, και μετά κάτι κάνουμε, πάμε σε σινεμά ή στο πάρκο ή σε καφετέρια, κάτι σκαρφιζόμαστε. Περνάμε όλη τη μέρα μαζί. Είναι μια ξεχωριστή μέρα και την περιμένουν. Η παιδική ηλικία περνάει γρήγορα, τα περισσότερα από αυτά που μαθαίνουμε στο σχολείο τα ξεχνάμε με τα χρόνια. Αλλά εκείνες οι στιγμές που πέρασαν με τον πατέρα τους μένουν μαζί τους για όλη τη ζωή τους.
Και ύστερα ήρθαν οι Ρώσοι. Έκλεψαν, σκότωσαν, κατέστρεψαν
Τα τελευταία χρόνια ο επίσκοπός μου άρχισε επιτέλους να μου χτίζει ένα ωραίο σπίτι στη Μαριούπολη. Επτά χρόνια το χτίζαμε, ήδη είχαμε μετακομίσει και δύο χρόνια μέναμε εκεί και συνεχίζαμε να το χτίζουμε. Μεγάλο σπίτι με θέα τη θάλασσα. Επιτέλους απέκτησα γραφείο. Με τη γυναίκα μου επιτέλους αποκτήσαμε κανονική κρεβατοκάμαρα αλλά δεν προλάβαμε να εγκατασταθούμε σε αυτήν. Τα παιδιά μου μετρούσαν μήνες και εβδομάδες μέχρι να μετακομίσουν στα νέα τους δωμάτια.
Όταν εισέβαλαν οι Ρώσοι είχα οκτώ λεπτά για την εκκένωση των παιδιών μου. Μόλις οκτώ λεπτά. Με πήραν τηλέφωνο και είπαν ότι τα ρωσικά τανκς κατευθύνονται για να μπλοκάρουν την είσοδο στην πόλη. Ρίξαμε τα παιδιά άρον άρον στα αυτοκίνητα, πρόλαβα να πάρω τη βίβλο μου και τα έγγραφα.
Και σήμερα στο σπίτι μας, στα κρεβάτια των παιδιών μας, κοιμούνται Ρώσοι αξιωματικοί. Και τα παιδιά μου είναι διασκορπισμένα σε όλο τον κόσμο. Τα πιο μεγάλα παιδιά πολεμούν. Έντεκα από τα παιδιά μου είναι στο μέτωπο. Δέκα γιοι και μια κόρη. Η οικογένειά μου, όπως και εκατομμύρια οικογένειες στην Ουκρανία, είναι διαλυμένη σε κομμάτια, η γυναίκα μου εξαιτίας του πολέμου αρρώστησε και είναι τώρα με μερικά παιδιά στην Γερμανία. Τμήμα της οικογένειάς μου είναι εδώ μαζί μου στη Ζαπορίζια, δίπλα στον πόλεμο. Άλλοι στις ΗΠΑ, στη Γερμανία, στη Φινλανδία, στη Δυτική Ουκρανία.
Τώρα στη Ζαπορίζια νοικιάζουμε ένα μεγάλο σπίτι, μας φτάνει ο χώρος, αλλά ήδη πήρα την απόφαση να πάρω τα παιδιά από δω πέρα. Πάλι, κατά τη διάρκεια της περασμένης νύχτας, είχαμε βομβαρδισμούς στην πόλη με νεκρούς και τραυματίες. Κάποιοι φίλοι μου βοήθησαν να νοικιάσω ένα σπίτι κοντά στο ορφανοτροφείο μας στη δυτική Ουκρανία. Το ορφανοτροφείο (παιδικό κέντρο) μας διατηρήθηκε. Απομακρύνθηκαν τα παιδιά την τελευταία στιγμή, γύρω στα 100 παιδιά, γυναίκες με παιδιά, ορισμένες ανάδοχες οικογένειες και το κέντρο αποκατάστασης.
Με αποκαλούσαν «ήρωα» και μετά έγινα «τρομοκράτης»
Όταν οι Ρώσοι κατέλαβαν τη Μαριούπολη, ο επίσημος εκπρόσωπος της Ρωσίας στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ Βασίλι Νεμπένζια -υπάρχει ένα τέτοιο κάθαρμα- δήλωσε ότι βρήκαν στη Μαριούπολη «παιδικό τρομοκρατικό στρατόπεδο όπου τα παιδιά από τα επτά μέχρι τα 18 εκπαιδεύονταν ως τρομοκράτες κατά της Ρωσίας. Το όνομα του στρατοπέδου Δημοκρατία Πελεγρίμ». Είναι το παιδικό κέντρο μου.
Νωρίτερα οι Ρώσοι είχαν φτιάξει ταινίες για μένα - το Russia Today έφτιαξε μια ταινία, τα έδειχναν σε φεστιβάλ κινηματογράφου, απένειμαν διακρίσεις. Ο θρυλικός σκηνοθέτης του Χόλιγουντ Τέρενς Μάλικ ήταν ανάμεσα στους δημιουργούς ταινίας με θέμα την πορεία μου και το ορφανοτροφείο μας. Και αυτή η ταινία είχε πάρει ανώτατη διάκριση στη Ρωσία τον Δεκέμβριο του 2015, στο φεστιβάλ ντοκιμαντέρ ArtDocFest. Και μετά απ’ αυτό, αφότου έλεγαν ότι είμαι ήρωας, ανακοίνωσαν ότι βρήκαν στη Μαριούπολη παιδικό κέντρο τρομοκρατίας.
Με τα παιδιά είχαμε περάσει απ’ άκρη σε άκρη όλη τη Ρωσία με ποδήλατα στο πλαίσιο του ποδηλατικού γύρου του κόσμου που κάναμε από το 2011 μέχρι τι 2014. Όταν τελειώναμε το ταξίδι μας ξεκινούσε ο πόλεμος. Προχωρούσαμε στη Ρωσία κρατώντας ουκρανικές σημαίες και χωρίς να καταλαβαίνουμε τι μπορεί να μας στοιχίσει αυτό.
Μετά μας χαρακτήρισαν «τρομοκράτες», άρπαξαν τα σπίτια μας, το ορφανοτροφείο μας, κατέστρεψαν την πόλη μας. Στη Μαριούπολη, είμαι απολύτως πεπεισμένος ότι ο πραγματικός αριθμός δολοφονημένων αμάχων είναι κοντά στα 100.000 άτομα. Η ατζέντα μου άδειασε κατά το ένα τρίτο. Το ένα τρίτο των συνδρομητών είναι εκτός σύνδεσης. Σκότωσαν πολλούς από το ποίμνιό μου, σκότωσαν ιερωμένους της εκκλησίας μου, σκότωσαν μια από τις κόρες μου, την οποία δεν πρόλαβα να απομακρύνω, σκότωσαν πολλούς καλούς μου φίλους. Γέμισαν την πόλη με σώματα νεκρών, την μετέτρεψαν σε νεκροταφείο. Και σήμερα κοιμούνται στα κρεβάτια των παιδιών μας και αποκαλούν εμάς τρομοκράτες.
Το καθεστώς Πούτιν είναι δαιμονικό - προσεύχομαι για τους Ρώσους
Στη μία από τις Δέκα Εντολές - που λέει να μην αναφέρει κάποιος το όνομα του Κυρίου επί ματαίω (Ου λήψει το όνομα Κυρίου τού Θεού σου επί ματαίω) συμπληρώνεται ότι ο Θεός δεν θα συγχωρέσει κανέναν που αναφέρεται καταχρηστικά στο όνομά Του. Δεν είναι απολύτως κατανοητό για τον απλό άνθρωπο. Αλλά οι Ιουδαίοι ερμηνευτές δίνουν πολύ ξεκάθαρη εξήγηση: Αν κάνεις κακό και την ίδια ώρα αναφέρεις το όνομα του Κυρίου για να δικαιολογήσεις το κακό που κάνεις είναι βαρύτατη αμαρτία. Και δεν πρόκειται να μείνει ατιμώρητη. Γι’ αυτό, η Ρωσική Εκκλησία θα πληρώσει και εκείνη τις αμαρτίες της, το ότι στηρίζει το καθεστώς Πούτιν.
Είμαι σίγουρος ότι στην Ελλάδα αρκετοί χριστιανοί πιστεύουν ότι οι Ρώσοι αγωνίζονται για τις χριστιανικές αξίες. Έτσι και παλιότερα, αρκετοί ήταν οι ευρωπαίοι που έβλεπαν και στον Χίτλερ έναν αγωνιστή για τις παραδοσιακές αξίες. Αλλά στην πραγματικότητα το καθεστώς του Πούτιν είναι δαιμονικό καθεστώς, είναι σατανισμός.
Πρέπει να βλέπουμε όχι τα λόγια αλλά τους καρπούς, τα έργα. Ένα χριστιανικό έθνος δεν έρχεται σε πόλεις και τις μετατρέπει σε νεκροταφεία. Δεν βομβαρδίζει μαιευτήρια, δεν διαλύει κτίρια ενώ ξέρει ότι σε αυτά έχουν βρει καταφύγιο γυναικόπαιδα. Ως ιερέας διαγιγνώσκω το καθεστώς του Πούτιν και την Εκκλησία που τον υπηρετεί ως σατανικό ψέμα που καλύπτεται με τον χριστιανισμό. Και είμαι σίγουρος ότι το καθεστώς αυτό θα το πληρώσει αυτό, όπως λέει στην Εντολή που σας είπα.
Άποψή μου είναι ότι στη Ρωσία ουσιαστικά δεν έμειναν χριστιανικές εκκλησίες και χριστιανοί ιερείς. Το λέω αυτό διότι η Εκκλησία είναι ένα μέρος όπου πρέπει να ακούγεται η αλήθεια. Καλό - κακό, φως - σκοτάδι, δικαιοσύνη - αδικία. Είναι βασική λειτουργία της Εκκλησίας. Είμαι περήφανος για εκείνους τους ορθόδοξους ιερείς -ορισμένους από αυτούς τους ξέρω και προσωπικά- οι οποίοι ξεσηκώθηκαν κατά της πουτινικής γενοκτονίας στην Ουκρανία. Πλήρωσαν και πληρώνουν μεγάλο κόστος για αυτό, τους έχουν αφαιρεθεί τα εκκλησιαστικά αξιώματα, έχουν εκδιωχθεί από τη χώρα, είμαι περήφανος για αυτούς τους ιερείς. Αλλά εκείνοι που σιωπούν ντροπιαστικά και στηρίζουν τη γενοκτονία του λαού μου δεν είναι ιερείς και ούτε Εκκλησία.
Έγινα προτεστάντης για να μην μπλέξω με την Εκκλησία της Μόσχας
Στην πόλη μας η ορθοδοξία ήταν αποκλειστικά της Μόσχας και εγώ από παιδί ήμουν αντι-ιμπερεαλιστής, αντι-σοβιετικός. Καταλάβαινα το ιδεολογικό βάρος και την σταλινική καταγωγή, τα διακριτικά της ΚαΓκεΜπε κάτω από τα ράσα και για αυτό από άποψη δεν ήθελα να έχω τίποτα κοινό με την εκκλησία του Κρεμλίνου. Για αυτό έψαξα σε άλλα χριστιανικά δόγματα και έγινε προτεστάντης μεταρρυθμιστής πάστορας. Έχουμε εξαιρετικές σχέσεις με τους ορθοδόξους και τους καθολικούς αλλά όχι με την εκκλησία της Μόσχας.
Είμαι φανατικός υποστηρικτής της ελευθερίας. Είναι για μένα τεράστια αξία. Προσεύχομαι για τη Ρωσία, ώστε οι άνθρωποι που ζουν εκεί κάποια στιγμή να γίνουν ελεύθεροι. Σήμερα έχουν μάθει να είναι σκλάβοι, τους έχουν αφαιρέσει όλα τα δικαιώματα, τους σκοτώνουν την αντιπολίτευση, τους έχουν αφαιρέσει τη φωνή και την εξουσία, τους ρίχνουν στη φυλακή μόνο και μόνο για το σύνθημα «όχι στον πόλεμο».
Ελπίζω να μπορέσουμε να δούμε το πώς η ελευθερία, για την οποία αγωνίζεται η Ουκρανία, θα εισβάλει στη Ρωσία. Όπως έλεγαν οι παλιοί σοβιετικοί αντιστασιακοί: «αγωνιζόμαστε για την δική μας και τη δική σας ελευθερία». Και ο πόλεμός μας είναι ένας πόλεμος και για την ελευθερία στη Λευκορωσία και στη Ρωσία. Ονειρεύομαι να δω πώς σε αυτές τις χώρες θα καταδικαστούν οι σφετεριστές, οι δικτάτορες και ο κόσμος θα μάθει σιγά - σιγά να ζει ελεύθερα και περήφανα σε μια ελεύθερη χώρα. Για αυτό αγωνίζεται η πατρίδα μου η Ουκρανία.
Γιατί χρειάζεται ο στρατιωτικός ιερέας;
Το πιο σημαντικό όπλο στον πόλεμο είναι το πνεύμα του ανθρώπου. Μπορεί ο στρατιώτης να έχει πολλά όπλα, αλλά, αν δεν έχει εσωτερικές δυνάμεις, δεν βλέπει το δίκαιο στον αγώνα του, δεν βλέπει νόημα, τα όπλα δεν θα τον βοηθήσουν. Θα τα παρατήσει όλα και θα παραδοθεί. Το πιο μεγάλο όπλο είναι το πνεύμα του ανθρώπου. Για τον ουκρανικό στρατό είναι σημαντικά τα δυτικά όπλα αλλά είναι πιο σημαντικό να καταλαβαίνουν ότι ο αγώνας τους είναι απολύτως δίκαιος, ότι οι θυσίες τους είναι δικαιολογημένες. Για την υπεράσπιση της ελευθερίας μας, της αξιοπρέπειάς μας, των παιδιών μας, των σπιτιών και πόλεών μας. Γι’ αυτό, ο ρόλος του στρατιωτικού ιερέα είναι πολύ σημαντικός.
Ο στρατιωτικός ιερέας είναι πνευματικός βοηθός του στρατιώτη. Είναι τρομακτικά, ο πόλεμος βολτάρει δίπλα. Σε ένα ρωσικό τραγούδι υπάρχει ένας στίχος για τον πόλεμο που λέει: «και ο θάνατος δίπλα κάτι μασουλούσε». Μια τρομακτική παρομοίωση, σαν ένα ζώο που τρώει κάτι. Ο άνθρωπος πέφτει σε απόγνωση, ο πόλεμος είναι βαριά δοκιμασία. Τώρα, πριν μισή ώρα, τρεις οβίδες έπεσαν δίπλα μας, πολύ κοντά, πέσαμε στο έδαφος μαζί με τους στρατιώτες. Μετά σηκωθήκαμε και προσευχηθήκαμε. Για τους στρατιώτες που βρίσκονται στο μέτωπο, κάτω από τους βομβαρδισμούς, είναι σημαντικό να καταλαβαίνουν για ποιον λόγο το κάνουν αυτό. Και για τον στρατιώτη είναι πολύ σημαντικός ο ιερέας, ο οποίος θα μιλήσει μαζί τους, θα προσευχηθεί.
Δεν είναι όλοι οι πόλεμοι τέτοιοι, όπου μπορείς με σαφήνεια να πεις ότι είσαι στην φωτεινή πλευρά, πολύ συχνά υπάρχουν στην ιστορία πολύπλοκοι πόλεμοι. Αλλά στην περίπτωση της Ρωσίας με την Ουκρανία είναι όλα πολύ απλά: Δεν πήγαμε να καταλάβουμε τα σπίτια τους, τη γη τους, δεν τους απειλούσαμε, δεν σκοτώναμε τα παιδιά τους, δεν καταλαμβάναμε τις πόλεις τους. Αυτοί ήρθαν και άρχισαν να σφάζουν, να σκοτώνουν, τα καταστρέφουν και έχουμε κάθε δικαίωμα να υπερασπιζόμαστε την ελευθερία μας.
Εκτός από τους στρατιωτικούς ιερείς της ομάδας μου, έχουμε και τεράστια εθελοντική προσφορά: Απομάκρυνση των σορών των νεκρών στρατιωτών, βοήθεια προς τους στρατιώτες, έχουμε ένα βανάκι που κυκλοφορεί και προσφέρει οδοντιατρική φροντίδα στους στρατιώτες, φτιάχνουμε και μοιράζουμε αυτοσχέδιες σόμπες για τους στρατιώτες και άλλα πολλά.
Ένα μήνυμα προς τους Έλληνες
Θέλω να ευχαριστήσω τους ανθρώπους στη χώρα σας, οι οποίοι βοηθούν τη χώρα μου. Ευχαριστώ τους πάντες που στέκονται στο πλευρό της Ουκρανίας, εκείνους που καταλαβαίνουν ότι αυτός ο πόλεμος δεν γίνεται για το φυσικό αέριο, ούτε για τα εδάφη, ούτε για το πετρέλαιο ούτε για το κάρβουνο. Αυτός ο πόλεμος γίνεται για την ελευθερία και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Για την ελευθερία της πραγματικής χριστιανικής πίστης. Ευχαριστώ τον ελληνικό λαό για την στήριξη της χώρας μου.