Έκκληση για διεθνή συνεργασία με στόχο μια συνολική απάντηση της παγκόσμιας κοινότητας στην πανδημία του φονικού κορωνοϊού και όχι μεμονωμένα, αποσπασματικά και εν πολλοίς αναποτελεσματικά μέτρα από τις διάφορες κυβερνήσεις απευθύνει ο πρώην πρωθυπουργός της Βρετανίας, Γκόρντον Μπράουν.
Σε βαρυσήμαντο άρθρο του στον Guardian ο πρώην πρωθυπουργός των Εργατικών σημειώνει ότι ο λαϊκιστικός εθνικισμός και η περιχαράκωση κάθε χώρας απειλεί ολόκληρο τον πλανήτη την ώρα που η πανδημία του κορωνοϊού σαρώνει την Ευρώπη κι ολόκληρη την υφήλιο και απαιτεί τη συνεργασία των κυβερνήσεων για να καταπολεμηθεί.
«Κάθε χώρα έχει, φυσικά, το δικό της Σύστημα Υγείας στο οποίο επαφίεται και δικαίως εκτιμά τους δικούς της ειδικούς στον τομέα της Υγείας, χώρια που η νόσος [Covid-19 που προκαλεί ο κορωνοϊός] βρίσκεται σε διαφορετικό στάδιο σε κάθε μία απ’ αυτές. Αλλά γιατί μέχρι στιγμής δεν υπάρχει ένα διεθνώς συντονισμένο ιατρικό πρότζεκτ – σαν το Σχέδιο Μανχάταν στον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο [όταν εργάστηκαν πυρετωδώς περισσότερα από 125.000 άτομα στις ΗΠΑ για την κατασκευή ατομικών βομβών, σαν αυτές που έπεσαν στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι κι ώθησαν σε συνθηκολόγηση την Ιαπωνία] - που να κινητοποιήσει όλες τους διαθέσιμους ανά την υφήλιο πόρους για την ανακάλυψη ενός εμβολίου για τον κορωνοϊό και την ταχεία ανάπτυξη μιας θεραπείας;
Γιατί, ενώ η πανδημία σαρώνει πάνω από 100 χώρες, δεν έχει υπάρξει μια συνεπής, συντονισμένη παγκόσμια προσέγγιση όχι μόνον για τον εντοπισμό των κρουσμάτων, τις σχετικές εξετάσεις, τα ταξίδια και τα σχετικά οφέλη της καραντίνας και του περιορισμού των πολιτών; Και γιατί ενώ η υφήλιος απειλείται με ύφεση δεν έχει γίνει ακόμη προσπάθεια συνδυασμένης προσπάθειας από μέρους των κυβερνήσεων και των κεντρικών τραπεζών για μια παγκόσμια οικονομική απάντηση;», διερωτάται ο Γκόρντον Μπράουν.
«Ενας πλανήτης χωρίς ηγεσία εν μέσω της πανδημίας του κορωνοϊού»
Και συνεχίζει: «Ο κόσμος μας είναι αντίθετα διχασμένος, χωρίς ηγεσία κι όλοι μας υφιστάμεθα τις συνέπειες από την τάση να αντιδρούμε μόνοι μας: την αρχική συγκάλυψη στην Ουχάν, την καθυστερημένη αναφορά της Κίνας στη διεθνή κοινότητα, τη στάση του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, που συμφωνούσε αρχικά ότι πρόκειται για μια «μέτρια»κρίση κι ακόμη και όταν στις 30 Ιανουαρίου ζήτησε συγνώμη και σήμανε συναγερμό ο κόσμος συνέχιζε να λαμβάνει συγκεχυμένες συμβουλές για τα ταξίδια.
Έλεγαν για τους Βουρβόνους ότι δεν μάθαιναν ποτέ από τα λάθη τους. Κι ενώ έχουν περάσει αιώνες, οι ηγέτες κρατών και κυβερνήσεων ακόμη φαίνεται ότι αδυνατούν να διδαχθούν το μάθημα από τις κρίσεις από τις επιδημίες του SARS και του Έμπολα, μέχρι την παγκόσμια οικονομική κρίση – ότι τα παγκόσμια προβλήματα απαιτούν παγκόσμιες, όχι μόνον τοπικές και εθνικές απαντήσεις (…) Η παγκόσμια οικονομική κρίση με δίδαξε, όμως, ότι ενώ χρειάζεται η ανάλυση και οι συμβουλές ειδικών σε τέτοια θέματα οργανισμών όπως το ΔΝΤ και εν προκειμένω ο ΠΟΥ, χρειάζονται επίσης και πολιτικοί ηγέτες σε κάθε ήπειρο που να έχουν το θάρρος όχι μόνον να ηγηθούν, αλλά και να συνεργαστούν. Κι ο καλύτερος τρόπος να το κάνει κανείς αυτό είναι σ’ ένα διεθνές φόρουμ – το 2008 ήταν οι G20 – εντός του οποίου μπορούν να συμφωνηθούν αποφάσεις, που θα έχουν νομιμότητα και κύρος.
Αλλά πόσο βαθύς διάλογος υπάρχει σήμερα μεταξύ των παγκόσμιων παικτών – των προέδρων Σι Τζινπίνγκ, Ντόναλντ Τραμπ, Μουν της Νότιας Κορέας και του Ιταλού πρωθυπουργού Κόντε – ώστε να επωφεληθούν ο ένας από τις εμπειρίες του άλλου για τους περιορισμούς ταξιδιών, μετακινήσεων, τις καραντίνες κτλ; (…) Φυσικά, η ίδια η ιδέα της παγκόσμιας συνεργασίας και η σύγκληση μιας “εικονικής” G-20 δεν ταιριάζει με τη λογική του λαϊκιστικού εθνικισμού "Πρώτα η Αμερική", "Πρώτα η Κίνα", "Πρώτα η Ινδία» και «Πρώτα η Ρωσία», που διαιρεί τον κόσμο μας. Από την κορύφωση αυτής της διεθνούς συνεργασίας το 2009 οι εθνικιστές κερδίζουν διαρκώς έδαφος χτίζοντας τείχη, κλείνοντας σύνορα, λαμβάνοντας αυστηρά μέτρα κατά των μεταναστών και επιβάλλοντας δασμούς. Κι ο προστατευτικός εθνικισμός, όπως ξεκίνησε στην αρχή, εξελίχθηκε σε μια επιθετική μονομερή πρακτική του τύπου “εμείς εναντίον των άλλων”», σχολιάζει ο πρώην πρωθυπουργός της Βρετανίας.
«Απαιτείται διεθνής συστράτευση - όχι μονομερείς, αποσπασματικές απαντήσεις στον κορωνοϊό»
Και καταλήγει: «Πιστεύω ότι είναι ακόμη εφικτή μια συντονισμένη, παγκόσμια, κρατική αντίδραση. Κάθε χώρα πρέπει να δεσμευτεί ότι θα απομακρύνει τους περιορισμούς στις τροφοδοτικές αλυσίδες, ότι θα είναι έτοιμη να χαλαρώσει τους δασμούς, να ανοίξει την κάνουλα των πιστώσεων, να επιβάλει μορατόριουμ στην καταβολή φόρων και να εγγυηθεί προκαταβολική οικονομική υποστήριξη για τους εργαζόμενους, που τους στέλνουν σπίτια τους ή παίρνουν σύντομες άδειες. Και σ’ όποιες χώρες δεν είναι εφικτό αυτό, να ζητείται από το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα να παρεμβαίνουν, όπως το 2009.
Το οικονομικό σοκ με το οποίο βρισκόμαστε σήμερα αντιμέτωπη – διαταραχή στη διεθνή τροφοδοτική αλυσίδα και σύντομα εκατομμύρια εργαζόμενοι που θα μπορούν να εργάζονται μόνον από τα σπίτια τους – απαιτεί καινοτόμες απαντήσεις, που συνάδουν περισσότερο με την ψηφιακή εποχή μας. Μια βιομηχανική πολιτική, που θα υποστηρίζεται οικονομικά, μπορεί να επιταχύνει την επανάσταση στο χώρο της εργασίας που είναι ήδη σε εξέλιξη: από τη λήψη επιχειρηματικών αποφάσεων μέσω τηλεδιασκέψεων μέχρι την παροχή διαδικτυακής εκπαίδευσης, υπηρεσιών υγείας και άλλων. Έτσι θα μπορούν εκατομμύρια άνθρωποι να συνεχίσουν αν εργάζονται, να σπουδάζουν, να οργανώνουν τις σπουδές τους και να βγάζουν από τα σπίτια τους τα προς το ζην.
Αλλά καμιά ατομική πρωτοβουλία δεν μπορεί να υποκαταστήσει μια συλλογική διακήρυξη ότι οι κυβερνήσεις ανά την υφήλιοι θα κάνουν συνεργαζόμενες ό,τι είναι αναγκαίο. Ο κορωνοϊός δεν θα είναι ούτε η τελευταία, ούτε η χειρότερη πανδημία. Αλλά αν ένωσαν τόσοι άνθρωποι τις δυνάμεις τους τη δεκαετία του 1940 στο Σχέδιο Μανχάταν για να δημιουργήσουν το φονικότερο όπλο στην ιστορία της ανθρωπότητας, σίγουρα μπορούμε στον 21ο αιώνα να συνεργαστούμε για να σώσουμε τις ζωές και τα μέσα προς το ζην εκατομμυρίων ανθρώπων. Ίσως να μην είμαστε σε θέση να επαναλάβουμε την υπόσχεση που έδωσε ο Ρούζβελτ την εποχή του New Deal ότι δεν υπάρχει τίποτε να φοβόμαστε από τον ίδιο τον φόβο, αλλά η εμπιστοσύνη στο μέλλον μπορεί να ανακτηθεί μόνον με τολμηρές διεθνείς δράσεις, που οικοδομούν εμπιστοσύνη σήμερα»…