Στα 98 του ο Χένρι Κίσινγκερ είναι σε θέση να αποκαλεί τον Βλαντίμιρ Πούτιν «μαθητή» στη διεθνή πολιτική.
Μιλώντας σε εκδήλωση των «Financial Times», ο βετεράνος Αμερικανός πολιτικός και διπλωμάτης είπε ότι γνώρισε τον πρόεδρο της Ρωσίας όταν ήταν φοιτητής Διεθνών Σχέσεων και τον συναντούσε περίπου άπαξ ετησίως επί 15ετία για καθαρά ακαδημαϊκές στρατηγικές συζητήσεις.
«Πιστεύω ότι η βασική του πεποίθηση έχει τις ρίζες της σε ένα είδος μυστικιστικής πίστης στη ρωσική Ιστορία, όπως αυτός την αντιλαμβανόταν… Και ότι ένιωσε προσβεβλημένος, υπ’ αυτή την έννοια, όχι απαραίτητα για κάτι που εμείς κάναμε στην αρχή, αλλά λόγω αυτού του τεράστιου ρήγματος που άνοιξε μεταξύ της Ευρώπης και της Ανατολής».
Κίσινγκερ: Ο Πούτιν έκανε λάθος στους υπολογισμούς του
Κατά τη γνώμη του Κίσινγκερ, που είχε προειδοποιήσει από το 2014 για όσα συμβαίνουν σήμερα στην Ουκρανία, ο Πούτιν «προσβλήθηκε και ένιωσε απειλούμενος επειδή η Ρωσία απειλείτο από την απορρόφηση όλης αυτής της περιοχής από το ΝΑΤΟ».
Αλλά όπως λέει, «αυτό δεν δικαιολογεί την μη αναμενόμενη από μένα επίθεση αυτού του μεγέθους και την κατάληψη μιας διεθνώς αναγνωρισμένης χώρας. Νομίζω ότι έπεσε έξω στους υπολογισμούς του για την κατάσταση που αντιμετώπισε διεθνώς και προφανώς υπολόγισε λάθος τις δυνατότητες της Ρωσίας να διατηρήσει μια τέτοια μεγάλη επιχείρηση. Κι όταν έρθει η ώρα για συμβιβασμό, όλοι θα πρέπει να λάβουν υπόψη τους ότι δεν πρόκειται να επιστρέψουμε στην προηγούμενη σχέση, αλλά ότι η Ρωσία θα είναι σε διαφορετική θέση, όχι επειδή εμείς το απαιτούμε, αλλά επειδή η ίδια το κατέστησε αναπόδραστο».
Πότε θα φθάσει ο Πούτιν στο όριο των δυνατοτήτων του;
Ο Κίσινγκερ συνιστά στη Δύση να ξεκαθαρίσει μέσα της ποιες είναι ενδεχομένως «οι εσωτερικές κόκκινες γραμμές» του Πούτιν. «Αν με είχατε συναντήσει πριν από έξι μήνες, δεν θα πίστευα ότι θα ξεκινούσε έναν πόλεμο τέτοιας κλίμακας στην Ευρώπη ή οπουδήποτε αλλού. Το ανοιχτό ερώτημα είναι πόσο θα συνεχιστεί αυτή η σύρραξη και πόσα μέσα διαθέτει για περαιτέρω κλιμάκωσή της, ή αν έχει ήδη φθάσει στο όριο των δυνατοτήτων του. Αυτός θα πρέπει να αποφασίσει σε ποιο σημείο η κλιμάκωση του πολέμου θα φέρει στα όριά της τη ρωσική κοινωνία και θα περιορίσει τις δυνατότητές της να διεξάγει διεθνή πολιτική ως μεγάλη δύναμη μελλοντικά».
Ουδείς μπορεί να πει αν ο Πούτιν θα καταφύγει στη χρήση πυρηνικών όπλων, που θα συνιστούσε ένα «εξαιρετικά σημαντικό γεγονός», είπε ο Κίσινγκερ θυμίζοντας ότι στην περίπτωση του Αφγανιστάν ούτε η Ρωσία ούτε οι ΗΠΑ χρησιμοποίησαν πυρηνικά μολονότι «από καθαρά τεχνική άποψη» θα μπορούσαν αναμφισβήτητα να τερματίσουν τη σύρραξη.
Nα αποφύγουμε να επιδιώξουμε από μόνοι μας αλλαγή καθεστώτος
Σε αντίθεση με το παρελθόν, ο Κίσινγκερ θα μπορούσε τώρα να διανοηθεί ότι οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους σε περίπτωση που δεν τους έχει απομείνει καμία άλλη επιλογή να επδιώξουν αλλαγή καθεστώτος σε άλλες χώρες.
«Θεωρώ ότι δεδομένης της εξέλιξης της τεχνολογίας και της τεράστιας καταστροφικής ισχύος των όπλων που υπάρχουν σήμερα [η επιδίωξη αλλαγής καθεστώτος] ίσως μας επιβληθεί από την εχθρότητα άλλων, αλλά θα πρέπει να αποφύγουμε να προκληθεί λόγω της δικής μας στάσης».
Ο πολύπειρος Αμερικανός πολιτικός δηλώνει ανήσυχος με τα επίπεδα καταστροφής που μπορούν να προκαλέσουν σήμερα τα όπλα λόγω της ραγδαίας τεχνολογικής εξέλιξης. «Η παράξενη πτυχή της παρούσας κατάστασης είναι ότι τα όπλα αυτά πολλαπλασιάζονται και από τις δύο πλευρές και οι πολύπλοκες δυνατότητές τους αυξάνονται κάθε χρόνο. Αλλά γίνεται διεθνώς σχεδόν καμία συζήτηση διεθνώς για το τι θα συνέβαινε εάν τα όπλα αυτά χρησιμοποιηθούν. Η έκκλησή μου γενικά, σε όποια πλευρά κι αν είστε, είναι να καταλάβετε ότι ζούμε τώρα σε μια εντελώς νέα εποχή και έχουμε ξεφύγει παραμελώντας αυτή την πτυχή.. Αλλά καθώς η τεχνολογία εξαπλώνεται σε όλο τον κόσμο, όπως και εγγενώς, η διπλωματία και ο πόλεμος θα χρειαστούν διαφορετικό περιεχόμενο και αυτό θα είναι μια πρόκληση.
Ο Κίσινγκερ προειδοποίησε εκ νέου τη Δύση να μην αντιμετωπίζει με ανοικτή εχθρότητα τους αντιπάλους της, όπως η Ρωσία και η Κίνα, αφού αυτό επιταχύνει τη μεταξύ τους προσέγγιση. Το καλύτερο, λέει, είναι να περιμένει η Δύση ιστορικές ευκαιρίες για να σημειώνεται πρόοδος σε μεμονωμένα θέματα. Αλλά ακόμη και τότε, εκτιμά, δεν είναι και πολύ πιθανό να γίνουν η Ρωσία ή η Κίνα «στενοί φίλοι» της Δύσης.