Μύδρους κατά του Χένρι Κίσινγκερ εξαπολύει ο Αμερικανός κορυφαίος αναλυτής Μάικλ Ρούμπιν, για τη μυστική υποστήριξη που παρείχε το 1974 ο τότε ΥΠΕΞ των ΗΠΑ στον «Αττίλα» για την εισβολή στην Κύπρο, ενθαρρύνοντας τον ιμπεριαλισμό της Τουρκίας με μια τακτική «κατευνασμού», οι συνέπειες της οποίας γίνονται μέχρι σήμερα αισθητές στην εξωτερική πολιτική της Άγκυρας.
Σε άρθρο του στην Washington Examiner, o ανώτερος συνεργάτης στη συντηρητική δεξαμενή σκέψης «American Enterprise Institute» σημειώνει ότι το βέτο με το οποίο απειλεί ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν την ένταξη Σουηδίας και Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ υπογραμμίζει ότι «η Τουρκία είναι μάλλον εμπόδιο παρά ατού για την ασφάλεια της Δύσης. Και μολονότι το Ιράκ, η Συρία, η Αρμενία, η Ελλάδα και η Κύπρος βιώνουν την τουρκική επιθετικότητα και η Άγκυρα θυματοποιεί θρησκευτικές μειονότητες εντός της Τουρκίας και στο εξωτερικό, η τακτική του δυτικού κατευνασμού απέναντί της συνεχίζεται».
Γι' αυτό που συμβαίνει με την Τουρκία υπάρχουν διάφοροι λόγοι, εξηγεί ο Ρούμπιν... Πολλοί διπλωμάτες πιστεύουν σε μια Τουρκία όπως ήταν κάποτε κι όχι όπως έχει γίνει, άλλοι θεωρούν ότι οι τιμωρητικές πολιτικές θα επέτρεπαν στον Ερντογάν να παίξει το εθνικιστικό χαρτί ενόψει των εκλογών του ερχόμενου έτους κι άλλοι είναι απλώς διεφθαρμένοι και λειτουργούν βάσει των συμφερόντων τους.
Ο Ρούμπιν λέει ότι η τακτική κατευνασμού έναντι της Τουρκίας δεν είναι κάτι νέο, αφού πριν από μισό αιώνα αυτή ακολούθησε και ο Χένρι Κίσινγκερ «όταν υποστήριξε μυστικά την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο. Οι αποφάσεις που έλαβε τότε έχουν μεγαλύτερες συνέπειες σήμερα κι από εκείνες για τον Πόλεμο στο Βιετνάμ. Συν τω χρόνω παραμερίστηκε η εχθρότητα στη νοτιοανατολική Ασία, αλλά οι αποφάσεις του Κίσινγκερ στην Ανατολική Μεσόγειο στην καλύτερη περίπτωση “πάγωσαν” μια κατά τα άλλα επιλύσιμη κρίση και στη χειρότερη ίσως πυροδοτήσουν νέα σύρραξη».
Ο ρόλος του Κίσινγκερ στην εισβολή του «Αττίλα»
Ο Ρούμπιν θυμίζει ότι θρυαλλίδα για την τουρκική εισβολή στις 15 Ιουλίου του 1974 ήταν το πραξικόπημα που ενθάρρυνε στην Κύπρο η χούντα στην Ελλάδα, που ήθελε να προσαρτήσει τη μεγαλόνησο.
«Η χούντα ήταν πελάτης του Κίσινγκερ και τόσο το Στέιτ Ντιπάρτμεντ όσο και ο τότε γερουσιαστής Τζ. Γουίλιαμ Φούλμπραϊτ προειδοποίησαν τον Κίσινγκερ για το επικείμενο πραξικόπημα. Πέντε μέρες αργότερα τουρκικές δυνάμεις εισέβαλαν στην Κύπρο και κατέλαβαν το 3% των εδαφών της για να εμποδίσουν την προσάρτηση. Αλλά μόλις τέσσερα 24ωρα αργότερα το στρατιωτικό καθεστώς στην Ελλάδα κατέρρευσε και επέστρεψε στη χώρα η δημοκρατία. Οι λόγοι για ξένη στρατιωτική επέμβαση εξανεμίστηκαν. Εκείνη την εποχή η ηγεσία της Τουρκίας επιθυμούσε να εκτρέψει την προσοχή από την κακή κατάσταση της οικονομίας της κι έτσι κατασκεύασε λόγους για να συνεχίσει την κατάκτηση.
Έναν μήνα αργότερα, χωρίς casus belli και εν μέσω ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων στη Γενεύη, η Τουρκία έκανε νέα επίθεση και κατέλαβε δεκαπλάσια εδάφη, εξαπολύοντας μια εθνοκάθαρση που ούτε η ελληνική χούντα είχε ποτέ αναλογιστεί. Αποχαρακτηρισμένα έγγραφα δείχνουν ότι η Τουρκία είχε σε αυτό τον Κίσινγκερ ως φίλο».
Ο Αμερικανός αναλυτής σημειώνει ότι μολονότι η Ελλάδα ήταν δημοκρατική χώρα και σύμμαχος των ΗΠΑ, ο Κίσινγκερ «είδε» μια ευκαιρία κατευνασμού της Τουρκίας.
«”Δεν υπάρχει λόγος για τις ΗΠΑ γιατί οι Τούρκοι να μην έχουν το ένα τρίτο της Κύπρου” συμβούλεψε ο Κίσινγκερ τον Τζέραλντ Φορντ, που είχε ορκιστεί πρόεδρος λίγες μέρες νωρίτερα. “Οι τουρκικές τακτικές είναι σωστές –να αρπάξουν ό,τι θέλουν και μετά να διαπραγματευτούν στη βάση της τετελεσμένης κατοχής”, πρόσθεσε. Ο Κίσινγκερ είχε ανάψει κατ’ ιδίαν το πράσινο φως για την αρπαγή εδαφών σε συνομιλίες του με τον Τούρκο πρωθυπουργό Μπουλέντ Ετσεβίτ. Αυτό που ουδέποτε εξήγησε ο Κίσινγκερ είναι ποιο ήταν το νόημα της προδοσίας ενός συμμάχου όπως η Ελλάδα. Η Τουρκία, στο κάτω κάτω, δεν θα αυτομολούσε στη σοβιετική σφαίρα, αν η Ουάσιγκτον είχε βάλει βέτο στην κατοχή, ούτε ήταν ανίσχυρες οι ΗΠΑ».
Πώς ενίσχυσε η τακτική του Κίσινγκερ τον τουρκικό ιμπεριαλισμό
Ο Ρούμπιν υπογραμμίζει ότι στην παρούσα φάση το πρόβλημα με τις κινήσεις της Τουρκίας αναφορικά με την εξωτερική της πολιτική δεν είναι απλώς ο Ερντογάν, αλλά μάλλον το γεγονός ότι οι ενέργειες του Κίσινγκερ έστειλαν το μήνυμα στο ευρύτερο τουρκικό κατεστημένο ότι η επιθετικότητα αποδίδει καρπούς.
«Ο Κίσινγκερ», γράφει, «κολάκευσε την τουρκική αντίληψη ότι το μέγεθος μιας χώρας μετράει. Και η τουρκική ηγεσία, ανεξάρτητα από το είδος των προκλήσεων που κάνει, πιστεύει τώρα ότι η Ουάσιγκτον θα υποκύψει μπροστά στο μέγεθος της χώρας τους και θα προδώσει οποιαδήποτε μικρότερη χώρα. Γι’ αυτόν το λόγο παραμένει το βόρειο τμήμα της Κύπρου το τελευταίο κατεχόμενο έδαφος της Ευρώπης, αλλά κι ο Ερντογάν πιστεύει σήμερα ότι διά της βίας θα μπορούσε να πετύχει την κατοχή νησιών της Ελλάδας στο Αιγαίο».
Και καταλήγει: «Ο Κίσινγκερ έκανε λάθος και θα χρειαστεί να επιβληθούν εξοντωτικές κυρώσεις στην Τουρκία, να τερματιστεί το [αμερικανικό] εμπάργκο στις πωλήσεις όπλων στην Κύπρο, και περαιτέρω ανάπτυξη αμερικανικών δυνάμεων στην Ανατολική Μεσόγειο για να διορθωθούν ιστορικά λάθη και να αποτραπεί μια νέα σύρραξη. Στο μεταξύ, ο Κίσινγκερ θα πρέπει να ζητήσει συγγνώμη από την Ελλάδα και την Κύπρο. Δεν θα υπήρχε καλύτερος τρόπος να σταλεί το μήνυμα στην Τουρκία ότι πέρασε η εποχή του ιμπεριαλισμού της».