Μια χειρουργός από το νοσοκομείο της ιταλικής πόλης Τρεβίλιο συγκλονίζει με τη μαρτυρία της για το πώς έχει διαμορφωθεί η ζωή της στα χρόνια του κορωνοϊού, ως γιατρού, μητέρας και γυναίκας.
«Μια στιγμή να βγάλω τη μάσκα μου» λέει η χειρουργός στον δημοσιογράφο του Corriere della Sera, ο οποίος της ζητά να περιγράψει με λόγια, όσο αυτό είναι δυνατόν βέβαια τα όσα ζει εν μέσω της πανδημίας του κορωνοϊού. Η ίδια, όπως και πολλοί άλλοι συνάδελφοί της στην Ιταλία, τη χώρα που έχει πληγεί όσο καμία άλλη στην Ευρώπη, δίνει κάθε μέρα τον δικό της αγώνα για να κατευνάσει την εξάπλωση του ιού.
Η ίδια φορά τη μάσκα και στο σπίτι, όπου την περιμένουν τα παιδιά της και ο σύζυγός της, τους οποίους όμως δεν μπορεί να αγκαλιάσει και δεν τους αφήνει να την πλησιάσουν, μήπως και αποτελεί ασυμπτωματική φορέα του ιού, δεδομένου ότι έρχεται κάθε μέρα σε επαφή με ασθενείς που νοσούν. Μάλιστα, είχε μακριά, ξανθά μαλλιά που της έφταναν στη μέση, αλλά τα έκοψε πολύ κοντά, όχι επειδή ακολουθεί κάποια τάση, αλλά για να είναι σίγουρη ότι δε θα μεταφέρει στο σπίτι τον ιό μέσα από τα μαλλιά της. Μια θυσία που έκανε ως γυναίκα, στο όνομα του χρέους της ως γιατρός και μητέρα, όπως γράφει χαρακτηριστικά η ιταλική εφημερίδα.
Η ζωή στο σπίτι μετά την εξαντλητική βάρδια
«Όταν πλησιάζω στο σπίτι ειδοποιώ τον σύζυγό μου, να κρατήσει τα παιδιά μακριά από μένα. Πάω κατευθείαν στο μπάνιο και βάζω ό,τι φορώ στο πλυντήριο. Κάθομαι κάτω από το ντους για 40 λεπτά και τρίβω το σώμα μου με νερό και σαπούνι. Ύστερα ξαναφοράω τη μάσκα και κρατάω τα παιδιά μου σε απόσταση».
Αλλά ακόμα και στο σπίτι, ο νους της δεν ξεφεύγει. Στα μάτια της έρχονται εικόνες από νοσοκομείο, από ασθενείς, από την αίθουσα χειρουργείο. Οι κινήσεις της πλέον είναι μηχανικές, έχοντας αποτυπώσει κατά γράμμα όσες πρέπει να εκτελέσει στην αίθουσα ανάνηψης, όταν πρέπει να σώσει μια ζωή.
Δε μετανιώνει στιγμή που έγινε γιατρός, αλλά είναι θυμωμένη. «Είμαστε γεμάτοι οργή. Δεν έχουμε όσα χρειαζόμαστε για να μπορέσουμε να βοηθήσουμε όλον τον κόσμο, αλλά και για να προστατευτούμε. Ο ασθενής παθαίνει ανακοπή και ξεκινάς αμέσως ανάνηψη, γιατί σαν γιατρός δεν μπορείς να τον αφήσεις να πεθάνει. Εκείνος σε κοιτάει. Και όταν πρέπει να τον διασωληνώσεις; Έχεις σωλήνα, αλλά δεν έχεις αναπνευστήρα. Οπότε; Ηλικία και κατάσταση της υγείας παίζουν βασικό ρόλο στην επιλογή. Θα διασωληνώσουμε έναν 40άρη. Αν πάω, όμως, εγώ στο νοσοκομείο και είμαι διαβητική, προηγείται αυτός. Μιλάμε για ανθρώπους που, αν είχαμε όσα χρειαζόμαστε, θα κατάφερναν να ζήσουν».
Οι γιατροί λειτουργούν ως γέφυρες επικοινωνίας
Η χειρουργός, η οποία είναι 50 ετών και η ιταλική εφημερίδα ονομάζει ως L.B., αναφέρει ότι σε πολλές περιπτώσεις, κάθε γιατρός γίνεται η γέφυρα επικοινωνίας μεταξύ των ασθενών και του έξω κόσμου. «Ο ασθενής ξέρει τι συμβαίνει. Το βλέπεις στα μάτια του. Ακούς “Πείτε στη γυναίκα μου ότι την αγαπώ” ή “δεν κατάφερα να δω τη νεογέννητη εγγονή μου”. Στους ασθενείς μεταφέρουμε τα λόγια που οι συγγενείς τους μας λένε στο τηλέφωνο, χαρτάκια με κάποιο μήνυμα ή ζωγραφιές από τα εγγόνια τους. Μέσω τηλεφώνου μεταφέρουμε και τον θάνατο του ασθενή στην οικογένειά του».
Η ίδια τονίζει ότι οι Ιταλοί γιατροί ακόμα αντέχουν, γιατί πρέπει να αντέξουν. Αλλά είναι πολύ κοντά στην ψυχολογική κατάρρευση, από την κούραση, το άγχος «και επειδή χάνουμε αγαπημένους μας φίλους» καταλήγει.