Η Bnei Sakhnin είναι η πιο διάσημη αραβική ομάδα στην ισραηλινή Premier League, που διδάσκει πολιτισμό αποτελούμενη από Άραβες και Εβραίους παίκτες οι οποίοι παραμένουν ενωμένοι μετά από 18 μήνες παλαιστινοϊσραηλινού πολέμου.
Η ποδοσφαιρική ομάδα της Bnei Sakhnin κατέχει μια μοναδική θέση στην ισραηλινή κοινωνία. Η Sakhnin είναι μια μικρή αραβική πόλη στη βόρεια Γαλιλαία μέσα σε καταπράσινους, εκτεταμένους ελαιώνες.
Σχεδόν το 20% του πληθυσμού του Ισραήλ είναι Άραβες, αυτοί που έμειναν πίσω όταν δημιουργήθηκε το Ισραήλ το 1948, και έχουν υπομείνει μια πολύ τεταμένη σχέση με τους Εβραίους γείτονές τους. Ενώ οι Άραβες του Ισραήλ διαμαρτύρονται ότι η κοινότητά τους υποφέρει από φτώχεια και παραμέληση χάρη στα χρόνια των διακρίσεων, πολλοί συμπατριώτες τους τους θεωρούν λίγο έως πολύ ως... προδότες που παραμένουν στην χώρα του προαιώνιου εχθρου.
Ωστόσο, υπήρξε ένας θεσμός που εδώ και 20 χρόνια έγινε κάτι σαν... τοτέμ για την υπερηφάνεια των Αράβων του Ισραήλ: Η Bnei Sakhnin, η τοπική ποδοσφαιρική τους ομάδα.
Κόντρα σε όλες τις αντιξοότητες, οι παίκτες της - πάντα μεικτής, αποτελούμενης τόσο από Εβραίους, όσο και από Άραβες αθλητές - ομάδας έφτασαν στην κορυφαία κατηγορία του Ισραήλ, τη Ligat Ha'Al, μέσα σε μια δεκαετία και έγιναν «έμβλημα» για τους απανταχού προοδευτικούς και τους πασής φύσεως ειρηνιστές.
Η Bnei Sakhnin ή Abna Sakhnin, που στα εβραϊκά και αραβικά, αντίστοιχα, σημαίνει «Οι γιοι του Sakhnin», ιδρύθηκε στις αρχές της δεκαετίας του '90 και έγινε ένας από τους κορυφαίους συλλόγους της ισραηλινής πρώτης κατηγορίας, κατακτώντας το κύπελλο Ισραήλ το 2004.
Η άνοδος στην πρώτη κατηγορία και η παρθενική διάκριση
Το 2003 η Sakhnin κέρδισε την άνοδο στην Premier League και προσέλαβε έναν έμπειρο νέο προπονητή, τον (100% Ισραηλινό) Eyal Lahman. Στην πρώτη της σεζόν η ομάδα κατέκτησε το Κύπελλο Ισραήλ. Ο ήρωας της σεζόν 2003-4 ήταν ο Αμπάς Σουάν, ένας ντόπιος μεσοεπιθετικός και ταλαντούχος παίκτης του συλλόγου.
Ο Λαχμάν δίδαξε τη Σαχίν πώς να γίνει μια αμυντική ομάδα και η επιμονή του Σουάν έδωσε πνοή στη επιθετική της στρατηγική. Όλοι περιγράφουν τον Suan ως τον παίκτη που απλά δεν τα παρατάει ποτέ: ψάχνει πάντα έναν τρόπο να κερδίσει. Τα παιχνίδια που θα μπορούσαν εύκολα να είναι ισόπαλα γύριζαν συνεχώς υπέρ της Sakhnin. Στην πορεία προς τον τελικό του Κυπέλλου, η Sakhnin τελείωσε δύο φορές τους αγώνες με πέναλτι. Και τις δύο φορές, ο Σουάν αναδείχθηκε ήρωας, εκτελώντας το πέναλτι.
Συγχαρητήρια και από ισραηλινές εφημερίδες
Όλες οι εβραιόφωνες εφημερίδες συνεχάρησαν την ομάδα - συχνά στα αραβικά - ενώ τα άρθρα γνώμης έκαναν λόγο για μια «νέα αυγή στις αραβοϊσραηλινές σχέσεις». Ο τότε πρόεδρος της ομάδας, ο Mazen Ghnaim, είχε μιλήσει συχνά για την επιθυμία του να δημιουργήσει μια «ομάδα Ουράνιο Τόξο» που να τους περικλείει όλους, Άραβες και Εβραίους.
Μέχρι και ο Ronnie Bar-On, συντηρητικός βουλευτής του κόμματος Λικούντ, επαίνεσε τη Sakhnin ως μια ισραηλινή ομάδα που κέρδισε μια ισραηλινή νίκη, ενώ σημείωσε επίσης ότι ήταν από μια αραβική πόλη. «Η Sakhnin ήταν μια ομάδα με Εβραίο προπονητή και είχε κερδίσει το Κύπελλο με γκολ από δύο Εβραίους και έναν Βραζιλιάνο καθολικό», έλεγε τότε.
Υπό την καθοδήγηση του Genaim, η ομάδα έκανε στη συνέχεια μια σύντομη πορεία στο κύπελλο Uefa, που τελικά αποκλείστηκε από την πολύ ανώτερη ομάδα της Newcastle United του Alan Shearer. Ο δε αρχηγός της, ο Αμπάς Σουάν, μουσουλμάνος Άραβας και ο ίδιος, κλήθηκε το 2005 στην εθνική ομάδα του Ισραήλ, προς μεγάλη απογοήτευση πολλών σκληροπυρηνικών ισραηλινών οπαδών του ποδοσφαίρου.
«Χωρίς Άραβες δεν βάζουμε γκολ»
Αυτή η επιφυλακτικότητά τους δεν κράτησε πολύ, αφού ο Σουάν σημείωσε ένα ζωτικής σημασίας γκολ της τελευταίας στιγμής για το Ισραήλ εναντίον της Ιρλανδίας κατά τη διάρκεια των προκριματικών για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006.
Το περιοδικό Time αναγνώρισε τα επιτεύγματά του στην προώθηση της ειρήνης μεταξύ της εβραϊκής και της αραβικής κοινότητας του Ισραήλ και τον έκανε έναν από τους «Ήρωες της χρονιάς». Εκεί που κάποτε οι Άραβες ποδοσφαιριστές χλευάζονταν, ξαφνικά άρχισαν να γίνονται αποδεκτοί. Μετά τον αγώνα με την Ιρλανδία, μια ισραηλινή εφημερίδα έγραψε ακόμη και τον τίτλο: «Χωρίς Άραβες δεν βάζουμε γκολ».
Την ίδια στιγμή, ο πρώην πρόεδρος Mazen Ghnaim παραιτήθηκε από τον θώκο του προκειμένου να διεκδικήσει (και να εκλεγεί) δήμαρχος της πόλης. Αλλά αν κάποτε ο Ghnaim θεωρούνταν ένας άνθρωπος που κήρυττε την ανεκτικότητα και τη συνύπαρξη, ξαφνικά - και με την έναρξη του πολέμου πριν από 18 μήνες - τον αποκαλούσαν «προδότη» στα ισραηλινά ΜΜΕ.
«Καλώ το Ισραήλ να τερματίσει αμέσως τον πόλεμο και να άρει την πολιορκία», ανέφερε ο Ghnaim στην πιο δημοφιλή εφημερίδα του Ισραήλ Yedioth Ahronoth. «Στέλνω έναν χαιρετισμό στους κατοίκους της Γάζας, οι οποίοι βρίσκονται αντιμέτωποι με την ισραηλινή κατοχική μηχανή. Ζήτω η Παλαιστίνη, της οποίας πρωτεύουσα είναι η Ιερουσαλήμ».
Το δημοσίευμα προκάλεσε οργισμένη αντίδραση σε όλη την χώρα με ένα μέλος της ισραηλινής Κνεσέτ, τον Avigdor Liberman, πρόεδρο του σκληροπυρηνικού κόμματος Yisrael Beiteinu, να ισχυρίζεται ότι «όπως η ισραηλινή κυβέρνηση γνωρίζει ότι η επιχείρηση στη Γάζα δεν μπορεί να σταματήσει μέχρι να ηττηθεί η Χαμάς, έτσι πρέπει να δράσουμε εναντίον εκείνων των πολιτών του Ισραήλ που δεν είναι πιστοί στο κράτος. Η διαμαρτυρία [του Ghnaim] αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι οι Αραβοϊσραηλινοί είναι πιστοί στη Χαμάς και σε όσους επιθυμούν την καταστροφή του ισραηλινού κράτους».
Ο τέως πρόεδρος ισχυρίζεται ότι παρερμηνεύτηκαν τα λόγια του. Όταν η εφημερίδα Ha'aretz τον ρώτησε αν είχε επαινέσει τους μάρτυρες της Γάζας, είπε: «Απολύτως όχι. Μεγάλωσα με τα ιδανικά της συνύπαρξης και καμία πολιτική θέση δεν θα με αλλάξει. Όποιος νομίζει ότι εγώ ή η πολιτική μου έχουν αλλάξει επειδή είμαι τώρα δήμαρχος, λέει ανοησίες. Ό,τι είχα να πω - το έλεγα πάντα δυνατά και χωρίς καμία ντροπή. Έχω το θάρρος να λέω ελεύθερα τη γνώμη μου. Θίχτηκα και θα κάνω μήνυση για συκοφαντική δυσφήμιση. Το Al Jazeera μετέδωσε την ομιλία μου και την είδε όλος ο κόσμος».
Μια εύθραυστη συνύπαρξη
Αυτή την στιγμή πάντως προπονητής της ομάδας είναι ο Slobodan Drapic. Ο 60χρονος γεννημένος στην Σερβία αλλά με την ισραηλινή υπηκοότητα Ντράπιτς είναι ο πρώτος που αγωνίζεται για την ειρηνική συνύπαρξη εντός και εκτός γηπέδου. «H Sakhnin πάντα συμπεριλάμβανε παίκτες από όλες τις κοινότητες του Ισραήλ», λέει ο Ντράπιτς.
Πριν μερικά χρόνια, ο τερματοφύλακας Ran Kadoch δημοσίευσε στο Facebook μια πολύ όμορφη εικόνα που έδειχνε έξι παίκτες της Sakhnin να πανηγυρίζουν ένα γκολ: τέσσερις ήταν γονατισμένοι σε μια μουσουλμανική προσευχή, ένας έκανε το χριστιανικό σημείο του σταυρού και ο Kadoch έλεγε μια εβραϊκή προσευχή.
Η ομάδα αντιπροσωπεύει το ένα άκρο στο Ισραήλ: όλων όσοι επιθυμούν την ειρήνη και η Sakhnin είναι ένας αραβικός σύλλογος που θα μπορούσε να εκπροσωπήσει μόνο εκείνο το Ισραήλ που είναι και νιώθει άνετο με (και μαζί με) τις όποιες θρησκευτικές και εθνοτικές μειονότητές του.
Το κατά πόσο θα επικρατήσει αυτό το άκρο και όχι το άλλο, το μισαλλόδοξο και φιλοπολεμικό, θα το δείξει η ιστορία. Ποδοσφαιρική και μη.