Για την αρχισυντάκτρια του Economist, Ζάνι Μίντον Μπίνταζ, αλλά και το ίδιο το βρετανικό περιοδικό, ήταν μια τεράστια δημοσιογραφική επιτυχία η συνέντευξη που της παραχώρησε ο Βολόντιμιρ Ζελένσκι στέλνοντας μηνύματα που έκαναν το γύρο του κόσμου.
Η Βρετανίδα δημοσιογράφος πήγε στο πολιορκούμενο Κίεβο στις 25 Μαρτίου μαζί με τον αρμόδιο για θέματα που αφορούν στην ανατολική Ευρώπη συντάκτη του περιοδικού, Αρκάντι Οστρόφσκι, με στόχο να πάρουν μια αποκλειστική συνέντευξη από τον Ουκρανό πρόεδρο. Και κατάφεραν να κανονίσουν μια μετά βασάνων και κόπων συνάντηση ενώπιος ενωπίω με τον Ζελένσκι μέσα στο «οχυρό» του στην ουκρανική πρωτεύουσα, εξασφαλίζοντας έτσι μια παγκόσμια αποκλειστικότητα.
Όπως αναφέρει η ίδια σε βίντεο που ανήρτησε στον λογαριασμό του Economist στο Twitter, το εγχείρημα δεν ήταν διόλου εύκολο:
«Ακούσαμε το περασμένο Σαββατοκύριακο ότι ίσως υπήρχε μια πιθανότητα για μια συνέντευξη ενώπιος ενωπίω με τον πρόεδρο Βολόντιμιρ Ζελένσκι. Και φυσικά σπεύσαμε να αδράξουμε την ευκαιρία
Η μετάβαση στο Κίεβο αυτή τη στιγμή μου έδωσε την ευκαιρία να διαπιστώσω ιδίοις όμμασι τι συμβαίνει στην Ουκρανία. Είναι εδώ, στο κατώφλι μας… Υπάρχουν κουτιά, άνθρωποι που στέκονται εδώ με τις ώρες, όπως μας είπαν, άτομα που μοιράζουν μπάρες ενέργειας, υπάρχουν άνθρωποι που βοηθούν, αλλά είναι πραγματικά πολύ μεγάλη η ουρά»
Ο Αρκάντι κι εγώ είχαμε αισθανθήκαμε πολύ έντονα ότι μπαίνοντας στο σταθμό του μετρό απόψε ήταν η πρώτη φορά που νιώσαμε ότι είμαστε σε εμπόλεμη ζώνη. Το πρώτο πράγμα που νιώθεις είναι η έντονη οσμή ανθρώπων που δεν έχουν μπορέσει να πλυθούν, που κοιμούνται κάθε βράδυ στο σταθμό. Κι είναι απλώς άνθρωποι με ένα κουρασμένο βλέμμα. Για πρώτη φορά, τώρα, ένιωσα ότι αυτό είναι πραγματικό, ότι αυτή η χώρα βρίσκεται σε πόλεμο»
Στη συνάντηση με τον Ζελένσκι μίλησαν για την εξέλιξη του πολέμου, τη διεθνή στήριξη που χρειάζεται η Ουκρανία, πως βλέπει εκείνος μια νίκη της χώρας του. Αλλά το πώς κατάφεραν να τον ξετρυπώσουν, τις περιπέτειές τους μέχρι να φθάσουν στο καταφύγιο του Ουκρανού ηγέτη και το κλίμα της συνάντησης, τα περιέγραψε η Ζάνι Μίντον Μπίνταζ μιλώντας στο BBC.
«Ήμασταν σε ένα ξενοδοχείο, όπου διαμένουν οι δημοσιογράφοι στο κέντρο του Κιέβου και μια διαδρομή που κανονικά χρειάζεται δέκα λεπτά μας πήρε μία ώρα, καθώς αλλάζαμε αυτοκίνητα, περνούσαμε από σημεία ελέγχου, από πολλούς ενόπλους, από πολλά οδοφράγματα για άρματα μάχης. Κάποια στιγμή φθάσαμε σε μια μεγάλη μεταλλική πύλη και περνώντας την το άτομο που μας συνόδευε μας είπε, το θυμάμαι πολύ ζωηρά, “καλώς ήρθατε στο οχυρό μας”.
Μετά μπήκαμε μέσα στο “οχυρό”, κατεβήκαμε, ανεβήκαμε σκάλες, περάσαμε διαδρόμους, υποχρεωθήκαμε να αφήσουμε όχι μόνον όλες τις ηλεκτρονικές μας συσκευές, αλλά τα πάντα, ακόμη και τα στιλό μας, ο,τιδήποτε θα μπορούσε να προδώσει την τοποθεσία μας.
Μέσω των διαδρόμων φθάσαμε σε ένα δωμάτιο, πολύ γνωστό, αφού χρησιμοποιείται για αυτές τις συνομιλίες που έχει ο πρόεδρος Ζελένσκι μέσω Zoom, ή όταν μιλά σε κοινοβούλια και ανθρώπους ανά την υφήλιο. Ειλικρινά θυμίζει κάπως αίθουσα συνεδριάσεων εταιρείας με ένα λευκό τραπέζι από φορμάικα, καθίσματα σύγχρονων γραφείων.
Καθίσαμε σε αυτό το δωμάτιο και ξαφνικά έγινε ένα μπούγιο κι εμφανίστηκαν αρκετά άτομα με όπλα και ο πρόεδρος Ζελένσκι. Ήταν απίστευτα χαλαρός, εξαιρετικά χαλαρός, προσηνής.
Περάσαμε πάνω από μια ώρα μαζί του. Μιλά πολύ καλά αγγλικά, δεν το είχα συνειδητοποιήσει μέχρι τότε. Ο συνάδελφός μου μιλούσε ρωσικά, και συζητήσαμε σε ποια γλώσσα θα γινόταν η συνέντευξη. Μίλησε σε μένα πολύ στα αγγλικά, απαντούσε σε ερωτήσεις στα ρωσικά και στα αγγλικά και στα ουκρανικά, αν όχι στα αγγλικά. Έτσι είχαμε αυτή την περίπλοκη ανάμειξη γλωσσών. Έκανε αστεία, έδειχνε φορτισμένος συναισθηματικά. Μιλήσαμε πολύ για το μέλλον, πώς θα είναι μια νίκη της Ουκρανίας, τι χρειάζεται από τη Δύση, αλλά για μένα το ισχυρότερο μήνυμα απ’ αυτή τη συνέντευξη ήταν όταν τον ρώτησα στο τέλος για τον Βλαντίμιρ Πούτιν. Και μου απάντησε κάτι που μου έμεινε: «Ο Πούτιν πετά Ρώσους στρατιώτες σαν κορμούς δέντρων στο φούρνο ατμομηχανής». Και από τη φωνή του καταλάβαινες ότι αδυνατούσε να πιστέψει πώς κάποις μπορεί να φέρεται τόσο απάνθρωπα».
Τι ζητάει ο Ζελένσκι
Στη συνέντευξή του στη Ζάνι Μίντον Μπίνταζ και τον συνάδελφό της ο Ζελένσκι δεν μάσησε τα λόγια του:
Είπε ότι κατά τη γνώμη του ο Πούτιν δεν βρίσκεται σε καταφύγιο για δύο εβδομάδες ή έξι μήνες, αλλά μάλλον για δύο δεκαετίες,
Κατηγόρησε τις δυνάμεις της Ρωσίας για εγκλήματα πολέμου την ώρα που οι απλοί Ουκρανοί πολίτες ορθώνουν το ανάστημά τους μπροστά στα ρωσικά άρματα μάχης
Δήλωσε πεπεισμένος για τη νίκη της χώρας του, που είναι «ζήτημα χρόνου (…) γιατί αυτό είναι το σπίτι μας, η γη μας, η ανεξαρτησία μας. Είναι ζήτημα χρόνου».
Τόνισε ότι για να επιτευχθεί η νίκη αυτή χρειάζεται στρατιωτική βοήθεια από τη Δύση με τανκς, τεθωρακισμένα και μαχητικά αεροσκάφη.
Έκανε χιούμορ σημειώνοντας ότι οι ρωσικές δυνάμεις έχουν τόσα πολλά τανκς που σε ορισμένες πόλεις δημιουργούν «μποτιλιάρισμα».
Χώρισε τα κράτη μέλη του ΝΑΤΟ σε πέντε κατηγορίες, από εκείνα που δεν έχουν πρόβλημα με παράταση του πολέμου που θα συνεπάγεται εξουθένωση της Ρωσίας ακόμη κι αν αυτό θα σημάνει το θάνατο της Ουκρανίας μέχρι εκείνες που θέλουν να λήξει γρήγορα ο πόλεμος λόγω των οικονομικών δεσμών τους με τη Ρωσία, εκείνα που θέλουν νίκη της χώρας του αναγνωρίζοντας «ναζισμό» στη Ρωσία, εκείνα που θέλουν λήξη του πολέμου γιατί βάζουν πάνω από όλα τους ανθρώπους και εκείνα που θέλουν ειρήνη γιατί αποτελούν «τα γραφεία της Ρωσικής Ομοσπονδίας στην Ευρώπη».
Σημείωσε τη στήριξη από ΗΠΑ και Βρετανία μεμφόμενος τη Γερμανία ότι προσπαθεί να κρατήσει ισορροπίες και τη Γαλλία ότι δεν δίνει άρματα μάχης στη χώρα του επειδή «φοβούνται τη Ρωσία».
Κι η αρχισυντάκτρια του Economist, που του πήρε τη συνέντευξη έκλεισε την παρουσίαση των θέσεων του Ζελένσκι πλέκοντάς του το εγκώμιο σε αντιδιαστολή με τον Ρώσο ομόλογό του: «Στον κόσμο του κ. Πούτιν η ειλικρίνεια είναι αδυναμία. Η δύναμή του βασίζεται στη μυστικότητα και την εξαπάτηση. Το μυστήριο και η βία τροφοδοτούν τη λατρεία του για την εξουσία. Ο κ. Ζελένσκι μπορεί να κάθεται σε αυτό που οι βοηθοί του αποκαλούν φρούριο, αλλά η δύναμή του έγκειται στην ειλικρίνεια, τον ανοικτό χαρακτήρα του και στην ικανότητά του να ακούει και να στοχάζεται τι θέλουν οι άνθρωποι από αυτόν. Είναι η δύναμη του κάθε ανθρώπου».