Την παραμονή των εκλογών της 3ης Νοεμβρίου ο Ντόναλντ Τραμπ προειδοποιούσε σε μια προεκλογική του συγκέντρωση στη Βόρεια Καρολίνα τι θα συμβεί αν ο Τζο Μπάιντεν κατακτούσε το Οβάλ Γραφείο: «Η Καμάλα Χάρις θα βρεθεί πολύ γρήγορα σ’ αυτή τη θέση. Πολύ γρήγορα. Και είναι πιο αριστερή κι από τον “τρελό Μπέρνι” (Σάντερς)».
Ο Τραμπ ήλπιζε να τρομάξει τη βάση του η ιδέα μιας σκιώδους προεδρίας της Καμάλα Χάρις, μια απειλή την οποία επέσειε σε όλη τη διάρκεια της προεκλογικής του καμπάνιας. Αλλά ακόμη και πολλοί Δημοκρατικοί, αν και δεν προέβλεπαν ότι η αντιπρόεδρος των ΗΠΑ θα ήταν αυτή που θα κινούσε τα νήματα στην κυβέρνηση, περίμεναν ότι ο 78χρονος Μπάιντεν θα ήταν ένας «μεταβατικός» πρόεδρος, που θα υπερτόνιζε τον ρόλο της Χάρις.
Οι εξελίξεις, όμως, τους διέψευσαν. Τα σχετικά καλά ποσοστά αποδοχής του Μπάιντεν δείχνουν ότι οι Αμερικανοί θεωρούν ότι εκείνος κρατά στα χέρια του τα ηνία του Λευκού Οίκου, για να εκπληρώσει πολλά από αυτά που περιμένουν από εκείνον. Και οι φήμες για την επόμενη υποψηφιότητα της Χάρις για τον Λευκό Οίκο, αν και παραμένουν ζωντανές, έχουν υποχωρήσει, πράγμα που τη βοηθά να εστιάσει στην άσκηση του συμπληρωματικού, όπως τον αποκαλούν οι συνεργάτες της, ρόλου της.
Η Χάρις είναι παρούσα, αλλά είναι ομαδική παίκτρια
Η Χάρις έχει καταφέρει μέχρι στιγμής από τη μια πλευρά να είναι παρούσα στην επικαιρότητα και πιθανώς να ασκεί αρκετή επιρροή, αφού γενικώς είναι παρούσα όταν λαμβάνονται κρίσιμες αποφάσεις, και από την άλλη να μην έχει προσελκύσει πάνω της παραπάνω απ’ ό,τι θα χρειαζόταν την προσοχή των ΜΜΕ.
«Όλοι περιμένουν κάποια μέρα να διεκδικήσει ξανά το χρίσμα των Δημοκρατικών για την προεδρία των ΗΠΑ, αλλά η δουλειά της απαιτεί να αποφύγει να δώσει την εντύπωση ότι απλώς προετοιμάζεται για το πολιτικό της μέλλον», σχολιάζει το The Atlantic.
Η Χάρις μιλά πολύ για τα σχέδια της κυβέρνησης και την ατζέντα της, συναντάται με διεθνείς ηγέτες, προσελκύει περισσότερο ενδιαφέρον ως η πρώτη γυναίκα αντιπρόεδρος, πρώτη μαύρη ασιατικής καταγωγής στο πόστο του αντιπροέδρου, αλλά έχει καταφέρει να την αντιμετωπίζουν ως εταίρο του Μπάιντεν, παρά ως μια ανυπόμονη επίδοξη κληρονόμο του, ως ανταγωνίστρια ή ως εκείνη που κινεί τα νήματα.
«Συχνά ζητώ τη γνώμη του για διάφορα θέματα κι εκείνος τη δική μου. Και μέσω αυτής της διαδικασίας πιστεύω ότι φθάνουμε κάπου καλά. Σε τελική ανάλυση, εκείνος είναι ο πρόεδρος και λαμβάνει τις τελικές αποφάσεις», είπε πρόσφατα στο CNN.
Για τον Μπακάρι Σέλερς, συμπρόεδρο της καμπάνιας της Χάρις για τη διεκδίκηση του χρίσματος των Δημοκρατικών, η Καμάλα πήγε στον Λευκό Οίκο αποφασισμένη να δείξει ότι είναι «ομαδική παίκτρια» και να διαψεύσει την «εσφαλμένη αντίληψη» ότι το μοναδικό της κίνητρο είναι να κατέβει υποψήφια το 2024, σε περίπτωση που ο Μπάιντεν αποφασίσει να μη διεκδικήσει την επανεκλογή του.
Και αυτό αφαίρεσε από τη Χάρις αρκετή πίεση, επιτρέποντάς της να προσαρμοστεί στη νέα της δουλειά χωρίς να τραβά πάνω της το είδος της δημοσιότητας που την έβλαψε όταν διεκδίκησε το χρίσμα των Δημοκρατικών απέναντι στους συνδιεκδικητές της, μεταξύ των οποίων και ο Μπάιντεν.
Σύμφωνα με τον ιστορικό Τζόελ Γκόλντστιν, ο Μπάιντεν με τον χρόνο που αφιερώνει στη Χάρις, συνεργαζόμενος μαζί της, τη βοηθά «να κατανοήσει πώς λειτουργούν τα πράγματα και πώς τα αντιμετωπίζεις όταν είσαι στο Οβάλ Γραφείο ή στο Κέντρο Διαχείρισης Κρίσεων του Λευκού Οίκου».
Στο σταυρόνημα των Ρεπουμπλικανών
Η Χάρις, ωστόσο, παραμένει ένας από τους βασικούς στόχους των Ρεπουμπλικανών, που προσπαθούν τελευταία να την εμφανίσουν ως το αρμόδιο στέλεχος της κυβέρνησης για τη διαχείριση των μεταναστευτικών ροών στα νότια σύνορα των ΗΠΑ, από τη στιγμή που ο Μπάιντεν την τοποθέτησε επικεφαλής των διπλωματικών προσπαθειών για τη μείωση της μετανάστευσης από την κεντρική Αμερική.
«Γίνεται μια εκστρατεία να φορτώσουν πολλά στην Καμάλα Χάρις, επειδή δεν μπορούν να κολλήσουν ρετσινιές για το θέμα αυτό στον Μπάιντεν», λέει η πρώην σύμβουλος του Ρεπουμπλικανού γερουσιαστή Τεντ Κρουζ, Αμάντα Κάρπεντερ, που τα έσπασε με το κόμμα της λόγω της επικριτικής της στάσης έναντι του Τραμπ. «Θέλουν να της προσάψουν ό,τι μπορούν, επειδή ο Μπάιντεν είναι εκτός του πεδίου βολής τους εν προκειμένω», λέει.
Οι σύμμαχοι της Καμάλα θα ήθελαν να έχει πιο ζωηρή παρουσία
Πολλοί από τον κύκλο των εμπίστων της Χάρις, μέλη του Κογκρέσου, του προσωπικού του Λευκού Οίκου, φίλοι και σύμμαχοί της, αντιμετωπίζουν με ανάμεικτα συναισθήματα τον ρόλο της, αλλά ακόμη κι εκείνοι που θα ήθελαν μια πιο ζωηρή παρουσία της και ένα πιο ισχυρό δημόσιο προφίλ της, αναγνωρίζουν ότι βρίσκεται σε δύσκολη θέση. Έχει ήδη γράψει ιστορία, συνεργάζεται με έναν άνθρωπο που μετά τη δική του θητεία στην αντιπροεδρία είναι αποφασισμένος να είναι εκείνος το αφεντικό, αλλά ίσως να είναι και ο πρώτος πρόεδρος εδώ και δεκαετίες που δεν θα διεκδικήσει την επανεκλογή του.
Αισθάνεται το βάρος στους ώμους της ως πρώτη γυναίκα και πρώτη μαύρη αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, αλλά είναι αποφασισμένη να αφήσει το δικό της αποτύπωμα και να συμβάλει στην επιτυχία της προεδρίας Μπάιντεν, που θα ανοίξει και στην ίδια τον δρόμο για τη διεκδίκηση του χρίσματος, καθώς σε αντίθετη περίπτωση μπορεί να σημάνει το τέλος της πολιτικής της σταδιοδρομίας. Η γυναίκα που προσέλκυσε 22.000 άτομα στους δρόμους του Όκλαντ όταν ανακοίνωσε ότι κατεβαίνει υποψήφια -τριπλάσιο αριθμό από εκείνους που εμφανίστηκαν στην αντίστοιχη εκδήλωση του Μπάιντεν- αναγκάστηκε να προσαρμοστεί σε έναν μικρότερο ρόλο από εκείνον που διεκδικούσε και να επιδίδεται σε ασκήσεις ισορροπίας.
Σύμμαχοι της Καμάλα Χάρις ανυπομονούν να τη δουν να αναλαμβάνει πιο ενεργό ρόλο, να εμπλακεί πιο τολμηρά στη χάραξη της πολιτικής της κυβέρνησης με τους δικούς τους όρους, να μιλά πιο ανοικτά για τα θέματα που προωθεί στις κεκλεισμένων των θυρών συσκέψεις στον Λευκό Οίκο, να κάνει περιοδεία στις νότιες πολιτείες των ΗΠΑ, να υπερασπιστεί τα δικαιώματα των μειονοτήτων, να αξιοποιήσει την εμπειρία που απέκτησε ως γενική εισαγγελέας στην Καλιφόρνια.
«Δεν είναι η ώρα να βρεθείς στην εξουσία για να διαπιστώσεις αργότερα πόσο λίγη χρήση της έκανες», σχολιάζει ο αιδεσιμότατος Γουίλιαμ Μπάρμπερ, επικεφαλής της Poor People’s Campaign.
«H πρόκληση για τη Χάρις», ωστόσο, σχολιάζει το The Atlantic, «είναι ότι για να διαδεχθεί τον Μπάιντεν, ίσως χρειαστεί να δημιουργήσει ένα πιο ανεξάρτητο πολιτικό προφίλ. Αλλά το να προσελκύσει περισσότερη προσοχή πάνω της εγκυμονεί και κινδύνους. Ο χρόνος που θα ξοδέψει για να χτίσει τη δική της δύναμη εκτός του Λευκού Οίκου μπορεί να θέσει σε κίνδυνο την επιρροή της μέσα σ’ αυτόν».