Έντονα ήταν τα συναισθήματα όσων παραβρέθηκαν το απόγευμα της Δευτέρας στην εκδήλωση μνήμης που διοργανώθηκε στη Συναγωγή Μπεθ Σαλώμ της Αθήνας για την επέτειο του ενός χρόνου από την τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς στο Ισραήλ.
Δύο νέοι άνθρωποι, ο Μπεν και η Ζλιλ, επιζώντες από το μακελειό στο φεστιβάλ Nova, αφηγήθηκαν τις στιγμές τρόμου που έζησαν εκείνο το πρωινό, ενώ οι ηγέτες της ισραηλιτικής κοινότητας της Αθήνας απηύθυναν συγκινητικούς λόγους καταλλαγής. Ήταν μια ταπεινή τελετή μνήμης και πόνου, χωρίς το παραμικρό ίχνος μισαλλοδοξίας.
Την ίδια ώρα όμως φιλοπαλαιστινιακές οργανώσεις και αλληλέγγυοι οργάνωσαν συγκέντρωση και πορεία προς την πρεσβεία του Ισραήλ διατρανώνοντας την υποστήριξή τους στην επιχείρηση «Κατακλυσμός του Αλ-Άκσα» από τις δυνάμεις του «Άξονα της Αντίστασης κατά του σιωνισμού». Αντίστοιχα συλλαλητήρια συμπαράστασης στους Παλαιστίνιους και τους «αντισιωνιστές» έγιναν και σε πολλές μεγάλες πόλεις της Ευρώπης, στη Νέα Υόρκη και σε αμερικανικά πανεπιστήμια. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι φιλοπαλαιστίνιοι διαδηλωτές πανηγύριζαν την επέτειο της δεύτερης μεγαλύτερης τρομοκρατικής ενέργειας της σύγχρονης ιστορίας. Οι πάνω από 1200 δολοφονημένοι Εβραίοι και Άραβες Ισραηλινοί και οι πάνω από 250 απαχθέντες θεωρούνται απλά «παράπλευρες απώλειες του δίκαιου αγώνα των Παλαιστινίων για λευτεριά».
Πολλά μπορούν να λεχθούν για την ανηθικότητα της νομιμοποίησης της μαζικής τρομοκρατίας στο όνομα μιας «ελευθερίας» που έχει ως τελικό στόχο τον εξανδραποδισμό ενός άλλου έθνους. Για αυτήν την πλευρά των γεγονότων της 7ης Οκτωβρίου έχουν γραφτεί ήδη πάρα πολλά και από τις δυο πλευρές της αντιπαράθεσης. Αυτό όμως που παραμένει ακόμη σε εκκρεμότητα στη δημόσια σφαίρα είναι το ερώτημα ποιός ήταν ο στρατηγικός στόχος της επιχείρησης “Κατακλυσμού του Αλ-Άκσα” και σε ποιό βαθμό αυτό το ιστορικής σημασίας γεγονός θα συμβάλλει ή όχι στην επίλυση του Παλαιστινιακού ζητήματος.
Αμέσως μετά την 7η Οκτωβρίου τα ηγετικά στελέχη της Χαμάς είχαν δηλώσει πως στόχος της επιχείρησης ήταν ο τερματισμός της επέκτασης των εβραϊκών εποικισμών στη Δυτική Όχθη, η ακύρωση ή έστω η ανάσχεση του σχεδίου εξομάλυνσης των σχέσεων του Ισραήλ με τις χώρες του Περσικού Κόλπου και την Σαουδική Αραβία, και η απελευθέρωση χιλιάδων Παλαιστινίων «μαχητών» (τρομοκρατών) που κρατούνται σε φυλακές στο Ισραήλ. Κανείς όμως από την πλευρά της Χαμάς δεν είχε απάντηση στο ερώτημα ποιό είναι το τελικό σχέδιο για τον τερματισμό της σύγκρουσης μετά και την βέβαιη απάντηση από το Ισραήλ.
Απάντηση από τη Χαμάς σε αυτό το ερώτημα δεν έχει υπάρξει μέχρι σήμερα, διότι πολύ απλά δεν υπάρχει σχέδιο τερματισμού της σύγκρουσης με το Ισραήλ από τις δυνάμεις του «Άξονα της Αντίστασης». Και δεν μπορεί να υπάρχει κάποιο σχέδιο διότι ο σκοπός ενός Τζιχάντ, ενός ιερού πολέμου, είναι η απόλυτη εξόντωση του εχθρού.
Η έναρξη όμως μιας τέτοιας κλίμακας πολεμικής σύγκρουσης με το Ισραήλ οδήγησε τους Παλαιστίνιους που ζουν στη Γάζα στην απόλυτη σχεδόν καταστροφή και ανέχεια. Και ενώ θα μπορούσε κάποιος θιασώτης του Τζιχάντ να ισχυριστεί ότι «κάθε ιερός αγώνας απαιτεί θυσίες», στην περίπτωση όμως της Γάζας και γενικότερα του Παλαιστινιακού ζητήματος γίνεται πλέον ξεκάθαρα φανερό ότι η 7η Οκτωβρίου έχει επιφέρει ανεπανόρθωτα πλήγματα στις πιθανότητες επίλυσης ενός διεθνούς προβλήματος που χρονίζει εδώ και σχεδόν εξήντα χρόνια. (Κατά άλλους εδώ και 80 χρόνια, αλλά αυτό είναι άλλης τάξεως ζήτημα).
Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι οι προοπτικές επίλυσης του Παλαιστινιακού ήταν θετικές μέχρι τις 6 Οκτωβρίου 2023. Στην ηγεσία του Ισραήλ βρισκόταν ένας συνασπισμός κομμάτων που απέρριπτε χωρίς πολλές συζητήσεις το σενάριο της δημιουργίας Παλαιστινιακού κράτους στα σύνορα του 1967, όπως λένε τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Στην άλλη πλευρά όμως βρισκόταν η Χαμάς, και δυστυχώς η πλειοψηφία του Παλαιστινιακού λαού, που είχαν λάβει την καταστροφική απόφαση μετά το 2000 ότι το Παλαιστινιακό μπορεί να επιλυθεί μόνο με ένοπλο αγώνα. Πάνω σε αυτό το δόγμα, η Χαμάς εξοπλίστηκε τα τελευταία χρόνια με δεκάδες χιλιάδες πυραύλους και ρουκέτες, έσκαψε εκατοντάδες χιλιόμετρα υπόγειων τούνελ στη Γάζα και βομβάρδιζε συχνά-πυκνά το Ισραήλ. Παράλληλα σχεδίασε επί μήνες και ίσως επί χρόνια την επιχείρηση της 7ης Οκτωβρίου.
Ένα χρόνο όμως μετά τον «Κατακλυσμό του Αλ-Άκσα», το ρήγμα που έχει δημιουργηθεί, το αίμα που έχει χυθεί και από τις δυο πλευρές και η εξοντωτική ήττα που έχει υποστεί η Χαμάς έχουν φέρει μια εντελώς καινούργια κατάσταση στο Παλαιστινιακό. Αξίζει κανείς να αναφέρει ότι η ισραηλινή πρόταση, την οποία απέρριψε ο Γιάσερ Αραφάτ στο Καμπ Ντέιβιντ τον Ιούλιο του 2000 προέβλεπε τη δημιουργία Παλαιστινιακού κράτους, με πλήρη κυριαρχία στη Γάζα και κυριαρχία στο 86%-92% των εδαφών του 1967 της Δυτικής Όχθης.
Όπως αποδεικνύεται τους τελευταίους μήνες, το μεγαλύτερο στρατηγικό σφάλμα των Παλαιστινίων ήταν η υποταγή στο ιδεολογικό δόγμα της Χαμάς για ιερό πόλεμο κατά του Ισραήλ. Η σκέψη ότι το Παλαιστινιακό ζήτημα μπορεί ποτέ να επιλυθεί με ένοπλο αγώνα που θα οδηγήσει στη διάλυση του κράτους του Ισραήλ, υπήρξε απολύτως καταστροφική για τους Παλαιστινίους και καταδικαστική για την επίλυση του Παλαιστινιακού ζητήματος. Τα γεγονότα της 7ης Οκτωβρίου, είτε ως πράξη στυγνής τρομοκρατίας, είτε ως κίνηση «ενός καταπιεσμένου λαού», έχουν καταστρέψει τα όνειρα των Παλαιστινίων για μια δική τους πατρίδα.
Ήδη στη Γάζα η Χαμάς έχει χάσει όλη σχεδόν τη δημοφιλία που απολάμβανε στις 7 Οκτωβρίου 2023, όταν οι Παλαιστίνιοι πανηγύριζαν για τους δολοφονημένους νέους, νέες και παιδιά του Ισραήλ. Εκείνες τις στιγμές πίστεψαν ότι αυτές οι πράξεις φρικαλέας τρομοκρατίας θα βοηθούσαν τον «εθνικό σκοπό». Κάθε μέρα όμως που περνάει αντιλαμβάνονται την εθνική καταστροφή στην οποία τους οδήγησε η ανοχή και η αποδοχή της ηγεμονίας μιας τζιχαντιστικής οργάνωσης που δεν έχει κανένα άλλο σχέδιο πέρα από τους σκοτωμούς μέχρι τελικής πτώσεως.