Η ζωή της Ana Luiza Prestes άλλαξε όταν διαγνώστηκε με έναν σπάνιο καρκίνο που προσβάλλει το κεφάλι και τον λαιμό.
Η 29χρονη οδοντίατρος από το Σάο Πάολο της Βραζιλίας αντιμετώπισε μια επιθετική ασθένεια που απαιτούσε την αφαίρεση σημαντικού μέρους της γνάθου της. «Ήταν η πιο δύσκολη μέρα της ζωής μου, χωρίς αμφιβολία», δήλωσε σε συνέντευξή της στο Crescer.
Ένα ασυνήθιστο σύμπτωμα οδήγησε στη διάγνωση
Η πρώτη ένδειξη ότι κάτι δεν πήγαινε καλά ήταν μια παραισθησία, ένα μούδιασμα στο μέσο του ουρανίσκου, στο στόμα.
«Το πρώτο σύμπτωμα ήταν μια παραισθησία, που αποκαλείται μουδιασμένη αίσθηση στη μέση του ουρανίσκου του στόματος», εξήγησε. Μέρες αργότερα, η δυσφορία εντάθηκε όταν άρχισε να αισθάνεται πόνο στην περιοχή των σιελογόνων αδένων όταν κατάπινε κρύα υγρά, χυμούς ή όξινες τροφές. Τελικά, ο πόνος εξαπλώθηκε στο πρόσωπό της και εντοπίστηκε στην περιοχή όπου βρισκόταν ο όγκος.
Τα συμπτώματα προχώρησαν και επηρέασαν την αναπνοή της. «Λίγους μήνες αργότερα ένιωσα ότι δεν μπορούσα πλέον να αναπνέω από το αριστερό ρουθούνι. Τότε ήταν που ο όγκος είχε μεγαλώσει τόσο πολύ που εμπόδιζε τη διέλευση του αέρα από τη μύτη μου», θυμάται. Θορυβημένη από αυτές τις αλλαγές, συμβουλεύτηκε έναν ειδικό, ο οποίος την έστειλε για αξονική τομογραφία.
Τα αποτελέσματα έδειξαν έναν όγκο 5 εκατοστών στην περιοχή της άνω γνάθου. «Ήταν η πιο δύσκολη μέρα της ζωής μου, χωρίς αμφιβολία. Το να ακούω τον γιατρό να λέει ότι πρόκειται για καρκίνο, να ρωτάω αν πρόκειται να πεθάνω και να ακούω απλώς μια εκκωφαντική σιωπή, ακολουθούμενη από ένα ανήσυχο πρόσωπο και τις λέξεις ''Πρώτα πρέπει να μάθουμε για τι είδους όγκο μιλάμε'', ήταν σπαρακτικό, απερίγραπτο», διηγείται η ίδια.
Ο συναισθηματικός αντίκτυπος ήταν βαθύς. «Όταν γύρισα σπίτι και έπρεπε να καλέσω τους γονείς μου να καθίσουν και να τους πω τα πιο δύσκολα νέα της ζωής τους με διέλυσε. Ήταν η ημέρα που ένιωσα περισσότερο πόσο εύθραυστοι είμαστε και πόσο εξαρτώμενοι είμαστε από τον Θεό για να μας αποκαταστήσει και να μας δώσει τη δύναμη να συνεχίσουμε», πρόσθεσε.
Χειρουργική επέμβαση και θεραπεία
Μετά τη διάγνωση, η Ana Luiza συμβουλεύτηκε έναν χειρουργό και υποβλήθηκε σε βιοψία για να καθορίσει τη θεραπεία. Επιβεβαιώθηκε ότι είχε αδενοειδές κυστικό καρκίνωμα, μια ασθένεια που προσβάλλει 4,5 στους 100.000 ανθρώπους, σύμφωνα με την Cleveland Clinic.
«Η θεραπεία ήταν μόνο χειρουργική και ακτινοθεραπεία, για να εξασφαλιστεί μεγαλύτερη ασφάλεια και να αποφευχθεί η επανεμφάνισή του. Δεν ανταποκρίνεται στη χημειοθεραπεία, οπότε δεν αποτελούσε επιλογή», εξήγησε.
Ταξίδεψε στην Κουριτίμπα της Παρανά, όπου υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση για την πλήρη αφαίρεση του όγκου. Η 13ωρη επέμβαση περιελάμβανε την αφαίρεση του μισού σαγονιού της, καθώς και κοντινών δομών για να αποφευχθεί η παρουσία καρκινικών κυττάρων. Η αποκατάσταση έγινε με δέρμα και ένα θραύσμα οστού από την περόνη.
Μετά από λίγες ημέρες στη ΜΕΘ, επέστρεψε στο σπίτι, αλλά το μόσχευμα έχασε την κυκλοφορία του αίματος και έπρεπε να αντικατασταθεί με δέρμα και μυς του μηρού. Αφού ανάρρωσε, υποβλήθηκε σε 30 συνεδρίες ακτινοθεραπείας. «Όταν επέστρεψα στο σπίτι, το μόσχευμα σταμάτησε να αιματώνεται, πράγμα που σήμαινε ότι το έχασα και έπρεπε επειγόντως να επανατοποθετηθεί. Αυτή τη φορά χρησιμοποιώντας μόνο το δέρμα και τους μυς του μηρού. Άλλη μια μεγάλη χειρουργική επέμβαση… Μόλις ανάρρωσα, υποβλήθηκα σε άλλες 30 συνεδρίες ακτινοθεραπείας», δήλωσε στο περιοδικό.
Φόβος και μητρότητα
Η διάγνωση έγινε όταν η κόρη της, η Cecília, ήταν ενός έτους και έξι μηνών και εξακολουθούσε να θηλάζει. «Θυμάμαι να ξυπνάω την ημέρα της επέμβασης, να τη θηλάζω για τελευταία φορά και να την αποχαιρετώ για να περάσω τις επόμενες ημέρες στο νοσοκομείο», είπε.
Για να την προετοιμάσει για την απουσία της, της έλεγε ιστορίες για την προσωρινή της αναχώρηση. «Αυτό που έκανα, όταν άρχισα να νιώθω πιο δυνατή συναισθηματικά, ήταν να της πω μια ιστορία: ότι η μαμά θα έπρεπε να πάει στο γιατρό για λίγες μέρες, ότι θα έμενε με τη γιαγιά και τον μπαμπά και ότι όταν η μαμά θα αναρρώσει, θα επιστρέψει», θυμήθηκε.
Ο φόβος ότι δεν θα ήταν εκεί για την κόρη της ήταν ένα από τα πιο δύσκολα σημεία της ασθένειάς της.
«Αυτό που δεν σου λέει κανείς είναι ο ανυπολόγιστος πόνος να κοιτάς το παιδί σου και να σκέφτεσαι ότι αύριο μπορεί να μην είσαι εδώ και ότι θα πρέπει να μεγαλώσει με τον πόνο να μην έχει τη μητέρα του κοντά του. Νομίζω ότι μόνο μια μητέρα και ένας πατέρας μπορούν να καταλάβουν αυτόν τον φόβο του ''να μην είναι εδώ'' για τα παιδιά τους… Από όλες τις δυσκολίες και τις προκλήσεις της ασθένειας, αυτή ήταν σίγουρα η μεγαλύτερη από όλες», είπε.
Η υποστήριξη της οικογένειάς της ήταν θεμελιώδης. «Τα αδέλφια μου, οι γαμπροί μου, οι γονείς μου, οι πεθεροί μου, ο σύζυγός μου, όλοι εναλλάσσονταν για να με φροντίσουν και να δώσουν πολλή αγάπη στην κόρη μου, για να κάνουν αυτή τη στιγμή πιο εύκολη και για τις δυο μας», είπε.
Μια νέα προσέγγιση στη ζωή
Αφού ολοκλήρωσε την ακτινοθεραπεία στις 20 Μαρτίου 2024, την υποδέχτηκε η οικογένειά της με λουλούδια. «Η οικογένειά μου με περίμενε με λουλούδια και δώρα για να με αγκαλιάσει και να γιορτάσει μαζί μου το τέλος του πιο δύσκολου μέρους της θεραπείας! Όταν τους είδα όλους εκεί, μαζί, ξέσπασα σε δάκρυα και εξακολουθώ να το κάνω κάθε φορά που θυμάμαι εκείνη τη μέρα», δήλωσε η ίδια. «Συνεχίζουμε να το παρακολουθούμε και, δόξα τω Θεώ, δεν έχω ακόμη κανένα σημάδι επιστροφής του όγκου», πρόσθεσε.
Η διαδικασία την οδήγησε να αναλογιστεί τη ζωή της και τις προτεραιότητές της.
«Άλλαξε εντελώς τον τρόπο που βλέπω τη ζωή, τον τρόπο που σχετίζομαι με τους ανθρώπους, με τον εαυτό μου, με τον Θεό, με τη μητρότητα. Μπόρεσα να νιώσω από πρώτο χέρι τον φόβο και τον πόνο του να χάνεις τα πάντα και μου έδειξε πόσο πολύ μας ενδιαφέρουν τα μικρά πράγματα στην καθημερινή μας ζωή. Πόσο ανησυχούμε για πράγματα που δεν αξίζουν την προσοχή μας. Επιβεβαίωσε μέσα μου πόσο καταπληκτική είναι η οικογένειά μου», είπε.
Σήμερα, επικεντρώνεται στο να απολαμβάνει τον χρόνο με την κόρη της χωρίς να ακολουθεί αυστηρά τους κανόνες ανατροφής. «Με έκανε να απομακρυνθώ από τον ρόλο της μητέρας που θέλει να κάνει τα πάντα σύμφωνα με το ''βιβλίο'' και να συνδεθώ πολύ περισσότερο με την κόρη μου και τη μητέρα που χρειάζεται να είμαι», κατέληξε.