Η μεγάλη γκάφα του Τζο Μπάιντεν, κατά τη «Wall Street Journal», είναι ότι η Ταϊβάν δεν περιλαμβάνεται στο νέο οικονομικό πλαίσιο Ινδο-Ειρηνικού.
Ο αμερικανικός Τύπος υποστηρίζει ότι ο πρόεδρος Μπάιντεν έκανε λάθος τη Δευτέρα, όταν δεσμεύθηκε ότι οι ΗΠΑ θα υπερασπιστούν την Ταϊβάν, αλλά μετά από τρεις παρόμοιες δηλώσεις τον τελευταίο χρόνο... ίσως και να το εννοεί. Το αναμφισβήτητα πολύ μεγαλύτερο λάθος του, ωστόσο, σύμφωνα με δημοσίευμα της Wall Street Journal, είναι η απόφασή του να μη συμπεριλάβει την Ταϊβάν στο νέο Οικονομικό Πλαίσιο για τον Ινδο-Ειρηνικό (IPEF), που ξεκίνησε τη Δευτέρα η αμερικανική κυβέρνηση.
Ερωτηθείς από έναν δημοσιογράφο εάν οι ΗΠΑ θα υπερασπίζονταν στρατιωτικά την Ταϊβάν κατά της Κίνας, ο Μπάιντεν απάντησε με ένα ωμό «ναι». Συνέχισε, δε, λέγοντας: «Συμφωνούμε με την πολιτική της "Μίας Κίνας". Την υπογράψαμε και έγιναν όλες οι συνακόλουθες συμφωνίες από εκεί κι έπειτα. Αλλά η ιδέα ότι η Ταϊβάν θα μπορούσε να καταληφθεί με τη βία, απλώς δεν είναι αρμόζουσα. Θα εκτοπίσει ολόκληρη την περιοχή και θα είναι άλλη ενέργεια, παρόμοια με αυτό που συνέβη στην Ουκρανία».
Αλλάζει η πολιτική «στρατηγικής ασάφειας» των ΗΠΑ για την Ταϊβάν
Η δήλωση αυτή δεν είναι απόλυτα σαφής, τονίζει η «WSJ», αλλά ακούστηκε σαν μια αλλαγή στην πολιτική της «στρατηγικής ασάφειας» προς την υπεράσπιση της Ταϊβάν, που ήταν από καιρό η πολιτική των ΗΠΑ.
Σύμφωνα με τον νόμο του 1979 για τις σχέσεις με την Ταϊβάν, η Ουάσιγκτον δεσμεύτηκε να εξοπλίζει τη νησιωτική δημοκρατία για να αμυνθεί, αλλά δεν ήταν σαφές εάν οι αμερικανικές δυνάμεις θα συμμετείχαν σε τυχόν πόλεμο.
Οπως γίνεται συχνά, το πάντα ευκίνητο τμήμα επικοινωνίας του Λευκού Οίκου ενημέρωσε άμεσα τον Τύπο ότι ο Μπάιντεν δεν είχε σκοπό να προτείνει αλλαγή πολιτικής. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ είναι βασιλιάς της λεκτικής σύγχυσης, αλλά ίσως το κάνει επίτηδες. Γνωρίζοντας ότι οι ΗΠΑ είναι πιθανό να επέμβουν -και εάν το κάνουν, ότι το Ηνωμένο Βασίλειο, η Αυστραλία και η Ιαπωνία είναι πιθανό να ενταχθούν-, μπορεί να δώσει στον Κινέζο πρόεδρο Σι Τζινπίνγκ κάποια ένδειξη σχετικά με το κόστος μιας εισβολής.
Το πρόβλημα είναι ότι κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος ποια είναι η πολιτική των ΗΠΑ τώρα. Τα συνεχή «μπρος-πίσω» στις δηλώσεις του προέδρου στον Λευκό Οίκο υπονομεύουν την προσωπική του αξιοπιστία απέναντι σε συμμάχους και αντιπάλους.
«Θα υποστηρίζαμε περισσότερη σαφήνεια για την υπεράσπιση της Ταϊβάν, αλλά θα έπρεπε να ανακοινωθεί με πιο προσεκτικό τρόπο και με υποστήριξη από εσωτερικό και εξωτερικό», σημειώνουν οι συντάκτες της αμερικανικής εφημερίδας.
Θα απαιτούσε επίσης ένα μεγαλύτερο και πιο γρήγορο σχέδιο για τον εξοπλισμό της Ταϊβάν και την ενίσχυση της άμυνας των ΗΠΑ εκεί.
«Ένα μάθημα του πολέμου στην Ουκρανία είναι να μην περιμένεις μέχρι να αρχίσει η εισβολή για να αρχίσεις να στέλνεις αρκετά όπλα. Στείλτε τα τώρα, για να κάνετε την αποτροπή πιο αξιόπιστη», προσθέτει η «WSJ».
Η Κίνα έχει φτιάξει τον στρατό της για να μπορεί να συντρίψει την άμυνα της Ταϊβάν με μια εισβολή από αέρος και θαλάσσης. Αλλά έχει δημιουργήσει και μια δύναμη για να εμποδίσει τις ΗΠΑ να ενισχύσουν γρήγορα την Ταϊβάν με αεροπορικά και ναυτικά μέσα. Η Κίνα διαθέτει πυραυλική δύναμη μεγάλου βεληνεκούς, που θα μπορούσε να ακρωτηριάσει τις βάσεις και τα αεροδρόμια των ΗΠΑ στην περιοχή. Αυτοί οι πύραυλοι θα επιτεθούν επίσης σε πολεμικά πλοία των ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένων των αεροπλανοφόρων, εάν αυτά κινηθούν εντός εμβέλειας για να αναπτύξουν αμερικανικά όπλα που θα υπερασπιστούν το νησί.
Ο προϋπολογισμός του Μπάιντεν θέτει το Πολεμικό Ναυτικό σε τροχιά συρρίκνωσης έως το 2027, με 280 πλοία από 298 που είναι σήμερα, ακόμη και τη στιγμή που η Κίνα επεκτείνει σημαντικά τον στόλο της. Μια αξιόπιστη άμυνα της Ταϊβάν και των συμμάχων των ΗΠΑ στην Ασία θα απαιτήσει πολύ μεγαλύτερο στρατιωτικό προϋπολογισμό.
Ο αποκλεισμός της Ταϊβάν δείχνει πως οι ΗΠΑ αγνοούν την αυξανόμενη οικονομική επιρροή της Κίνας
Όλα αυτά καθιστούν περίεργο το γεγονός ότι η Ταϊβάν δεν συμπεριλήφθηκε στο Οικονομικό Πλαίσιο για τον Ινδο-Ειρηνικό των 13 χωρών που παρουσίασε ο Τζο Μπάιντεν τη Δευτέρα. Η νέα πλατφόρμα προορίζεται ξεκάθαρα να αντιμετωπίσει την αυξανόμενη οικονομική επιρροή της Κίνας. Περιλαμβάνει την Ιαπωνία, τη Νότια Κορέα, την Ινδία, την Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία και μεγάλο μέρος της Νοτιοανατολικής Ασίας.
Ο αποκλεισμός της Ταϊβάν δεν έχει νόημα όταν οι ΗΠΑ προσπαθούν να δείξουν τη δέσμευσή τους στην περιοχή. Η Ταϊβάν είναι μια οικονομική δύναμη, της οποίας η συμμετοχή θα ενίσχυε οποιεσδήποτε συμφωνίες εμπορίου ή εφοδιαστικής αλυσίδας.
Ο Τζέικ Σάλιβαν, σύμβουλος εθνικής ασφάλειας του Λευκού Οίκου, δέχθηκε μια ερώτηση σχετικά με το γιατί αποκλείστηκε η Ταϊβάν και απάντησε ότι οι ΗΠΑ σχεδιάζουν «να συνεχίσουν με μια βαθύτερη διμερή δέσμευση με την Ταϊβάν σε εμπορικά και οικονομικά θέματα τις επόμενες ημέρες και εβδομάδες». Αυτό θα ήταν ευπρόσδεκτο, αλλά εξακολουθεί να μην είναι λόγος να αποκλειστεί η Ταϊπέι από αυτή τη νέα οικονομική κοινότητα.
Επίσης, το πλαίσιο είναι απογοητευτικό όσον αφορά στη συνολική έλλειψη φιλοδοξίας. Δεν περιλαμβάνει μείωση των δασμών ή εμπορικούς φραγμούς, κάτι που θα βοηθούσε την παγκόσμια οικονομία. Ωστόσο, ο Λευκός Οίκος λέει ότι η συμφωνία «προορίζεται να προωθήσει την ανθεκτικότητα, τη βιωσιμότητα, τη συμπερίληψη, την οικονομική ανάπτυξη, τη δικαιοσύνη και την ανταγωνιστικότητα των οικονομιών μας».
Η γενικότητα του πλαισίου υπογραμμίζει το λάθος των ΗΠΑ να εγκαταλείψουν το εμπορικό σύμφωνο του Ειρηνικού που διαπραγματεύθηκε ο Μπαράκ Ομπάμα. Μπορεί ο Ντόναλντ Τραμπ να αποχώρησε από αυτό, αλλά ο Μπάιντεν δεν ήταν πρόθυμος να επανέλθει στη συμφωνία που προχώρησε χωρίς τις ΗΠΑ. Αυτή η γκάφα άφησε την Κίνα να θέσει τους κανόνες εμπορίου για την Ασία με το δικό της περιφερειακό σύμφωνο.
Τουλάχιστον, το νέο πλαίσιο είναι μια προσπάθεια επιστροφής στο μείγμα του Ειρηνικού σε άλλα θέματα, εκτός από την άμυνα και την ασφάλεια. Αλλά έχει ακόμη πολύ δρόμο να διανύσει για να αποκαταστήσει την οικονομική ηγεσία των ΗΠΑ στην ταχύτερα αναπτυσσόμενη περιοχή του κόσμου.