Σύμφωνα με τον Γαλλοκαναδό δημοσιογράφο Laurent Sagalovitsch, του ιστότοπου Slate, το κλίμα έχει χαλάσει οριστικά στη Γαλλία. «Η ροπή προς τη δυστυχία δείχνει να έχει γίνει η βασική ενασχόληση των κατοίκων της», γράφει χαρακτηριστικά.
Ο δημοσιογράφος παρατηρεί τη Γαλλία από το Βανκούβερ του Καναδά, όπου ζει, και προβαίνει σε μια σειρά διαπιστώσεων που δείχνουν αρκετά αντικειμενικές.
Διαβάστε την κριτική του στους Γάλλους:
Όταν δεν είναι οι αρτοποιοί, είναι οι ελεγκτές των τρένων... Ή οι εργαζόμενοι στα διυλιστήρια... Ή οι ιδιώτες γιατροί. Στις τέσσερις γωνιές της Γαλλίας ακούει κανείς την ίδια γκρίνια, τους ίδιους φόβους, τις ίδιες διαπιστώσεις: ότι η χώρα αποσυντίθεται, πεθαίνει, καταρρέει. Πέρα από μια κάστα ευνοημένων, παντού ανακυκλώνεται η ίδια μιζέρια ανθρώπων που λένε ότι δεν τα βγάζουν πέρα και είναι καταδικασμένοι να ζουν άθλια.
Το θέαμα που βλέπει κανείς όταν κοιτάζει τη Γαλλία από το εξωτερικό θυμίζει τοπίο της Αποκάλυψης, σαν ένα υπερωκεάνιο που βυθίζεται. Η χώρα δείχνει να φοβάται τα πάντα, την ανεργία, τις διακοπές ρεύματος, την έλλειψη ειδών πρώτης ανάγκης. Οι άνθρωποι φοβούνται το αύριο, φοβούνται τον πόλεμο, φοβούνται τους μετανάστες, φοβούνται την παγκοσμιοποίηση, τον γείτονά τους, την κοινωνική υποβάθμιση, φοβούνται το φόβο, φοβούνται τα πάντα και τίποτα. Μια γενικευμένη αγωνία έχει εξαπλωθεί σε όλες τις κοινωνικές τάξεις.
Όλα δείχνουν σαν η Γαλλία να έχει χάσει την εμπιστοσύνη στην ικανότητά της να αντιμετωπίζει τις προκλήσεις τού αύριο. Σαν να μην πιστεύει πια στη συλλογική της ιδιοφυία. Σαν ένα είδος τρομερής κατάπτωσης να παρασύρει τη χώρα στην απελπισία. Όλα μοιάζουν γκρίζα και πολύ θλιβερά. Είναι μια χώρα χωρίς χαρά, χωρίς δυνάμεις, και, αν εξαιρέσουμε τους αθλητές της, τίποτα δεν τους παρακινεί πλέον, παρά μόνο να βγάζουν ένα θυμό που απευθύνεται στα μίντια, στους πολιτικούς, στις ελίτ.
Στη Γαλλία όλα δείχνουν μονίμως στα πρόθυρα έκρηξης. Κάθε φθινόπωρο, κάθε αρχή του χρόνου συνοδεύονται από καταστροφικές προβλέψεις που αραδιάζονται με σβησμένες φωνές στα τηλεοπτικά πλατό. Λες και διαβάζουν τον κατάλογο από βιβλικές προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης. Η Γαλλία θα βυθιστεί στο χάος, ψωμί δεν θα υπάρχει, τα νοσοκομεία θα καταρρεύσουν, τα πανεπιστήμια θα καταστραφούν, τα νερά του Σηκουάνα θα γίνουν σαν σάπιο έλος... κανείς δεν θα γλιτώσει. Τρέμετε φτωχοί Γάλλοι, η ώρα της τελικής κρίσης πλησιάζει!
Αν πάρει κανείς στα σοβαρά αυτά τα λόγια, η Ουκρανία μπροστά στη Γαλλία μοιάζει μια ευτυχισμένη χώρα. Που σημαίνει ότι η Γαλλία έχασε τα κλειδιά της ευτυχίας της, τη χαρά της ζωής, την ελαφράδα της ύπαρξης. Το παραμικρό πρόβλημα παίρνει τη μορφή εθνικής καταστροφής. Στην πρώτη δυσκολία, όλη η χώρα φλέγεται και όλοι διαφωνούν με όλους. Κάνουν σαν να τους φταίει ο πλανήτης και ένα είδος παράκρουσης τους καταλαμβάνει -έτοιμοι να απαντήσουν με βία και ταραχές σε κάθε εφαρμογή του νόμου.
Πιστεύω ότι αυτή η φοβική συμπεριφορά οφείλεται στο γεγονός ότι οι Γάλλοι πολίτες, επειδή μονίμως στηρίζονται στο κράτος πρόνοιας, έχουν χάσει την αίσθηση της πραγματικότητας. Και πρέπει να έχει ζήσει κάποιος στο εξωτερικό για να αντιληφθεί σε ποιο σημείο στη Γαλλία το κράτος είναι το αποκούμπι τού κάθε πολίτη. Τον προστατεύει, τον βοηθάει και προσπαθεί να μαλακώσει με όλα τα μέσα τις δυσκολίες που συναντά στη ζωή. Δεν το πετυχαίνει πάντα και για όλους, αλλά τουλάχιστον φιλοδοξεί να μην εγκαταλείψει κανέναν.
Έτσι, με τον καιρό, όπως γίνεται με τα φάρμακα που παίρνει κάποιος συχνά και χάνουν την απόδοσή τους, οι Γάλλοι δεν έχουν πλέον συναίσθηση αυτής της κρατικής γενναιοδωρίας. 'Οσα θα 'πρεπε να θεωρούνται έκτακτα αγαθά (οι φθηνές σπουδές, η δωρεάν υγεία, τα επιδόματα...) κρίνονται από τους Γάλλους σαν φυσιολογικά και αυτονόητα. Και όταν το κράτος, που έχει περιορισμένο προϋπολογισμό, δεν μπορεί πλέον να ανταποκριθεί στις προσδοκίες τού ενός ή του άλλου, τότε γεννιέται αυτό το μαύρο αίσθημα, αυτή η πικρία και η οργή ότι τους έχουν ξεχάσει.
Αυτή η γαλλική δυστυχία εμπεριέχει την πεποίθηση ότι ο γείτονας περνάει καλύτερα, είτε στο σπίτι απέναντι, είτε σε άλλη χώρα. Ένα μείγμα άγνοιας και ζηλοφθονίας, ένα αίσθημα μόνιμης καταδίωξης αγγίζουν επίπεδα παροξυσμού και συχνά οδηγούν ένα μέρος του πληθυσμού στην αγκαλιά των λαϊκιστών κάθε είδους. Όταν κάποιος δεν πιστεύει πλέον σε τίποτα, τότε είναι ικανός να πιστέψει κάθε παραμύθι και υποσχέσεις που δεν μπορούν να τηρηθούν. Αρκεί να δει κανείς τι συνέβη στην Αγγλία για να πειστεί.
Θα ήθελα λοιπόν να πω στους Γάλλους να βγουν από τα χαρακώματα που έχουν κλειστεί. Να σταματήσουν να γογγύζουν και να σηκώσουν τα μανίκια. Να σταματήσουν να πιστεύουν ότι είναι δυστυχισμένοι, όταν η δήθεν ατυχία τους είναι η καθημερινότητα χωρών στα τέσσερα σημεία του πλανήτη. Να σκεφτούν ότι η ευτυχία είναι μια πνευματική κατάσταση, μια φιλοσοφία ζωής, ανεξάρτητη από δυσκολίες που προκαλεί μια οικονομική συγκυρία. Έχουν πολλή δουλειά να κάνουν!