Την ώρα που η αγωνία μεγαλώνει για τους 5 επιβαίνοντες του μικρού τουριστικού υποβρυχίου που χάθηκε πάνω από το ναυάγιο του Τιτανικού, ένας Βρετανός μηχανικός που επέζησε από μια παρόμοια κατάσταση περιγράφει τις ώρες αγωνίες.
Πενήντα χρόνια πριν, το 1973, ο Βρετανός μηχανικός Ρότζερ Μάλινσον και ο συνάδελφός του Ρότζερ Τσάπμαν -τότε 35 και 28 ετών- τοποθετούσαν ένα υπερατλαντικό τηλεφωνικό καλώδιο 150 μίλια ανοικτά των ακτών του Κορκ της Ιρλανδίας, σε ένα μικρό υποβρύχιο με το όνομα «Pisces III».
Τότε όμως συνέβη το μοιραίο και στήθηκε μια απίστευτη επιχείρηση διάσωσης διάρκειας 80 ωρών. Οι δύο άνδρες κατάφεραν τελικά να βγουν ζωντανοί έχοντας διαθέσιμα μόλις 12 λεπτά οξυγόνου ακόμη. Μέχρι σήμερα είναι η βαθύτερη επιτυχημένη υποβρύχια διάσωση στην Ιστορία.
Μιλώντας λοιπόν στο Sky News για τη συνεχιζόμενη έρευνα με το μικρό τουριστικό υποβρύχιο που εξαφανίστηκε την Κυριακή με πέντε επιβαίνοντες καθώς βούτηξε προς το ναυάγιο του Τιτανικού, ο Μάλινσον είπε: «Είναι φρικτό. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν έχουν στείλει σήμα κάποιου είδους. Έχω ένα φρικτό συναίσθημα ότι κάτι μπορεί να μην πάει καλά και να μην είναι σε θέση να μεταδώσουν κάποιο σήμα. Θα σκεφτόμουν πως ένα σφυρί σε ένα κομμάτι του κύτους κάπου θα ήταν ένας καλός πομπός» δήλωσε, προφανώς προτού γίνει γνωστό ότι ακούγονται ήχοι και ότι πιθανότατα οι επιβαίνοντες προσπαθούν να στείλουν κάποιο μήνυμα.
Ο χρόνος, όμως, για τους πέντε επιβάτες του μοιραίου υποβρυχίου τελειώνει, με το οξυγόνο τους να εξαντλείται αύριο - και με την ομάδα να φοβάται πως έχει στην καλύτερη περίπτωση 1% πιθανότητες επιβίωσης.
Όμως, υπάρχουν και εκείνοι που μπορούν να πάρουν θάρρος πως η ιστορία θα έχει αίσιο τέλος, όπως στην περίπτωση των Μάλινσον και Τσάπμαν το 1973, των οποίων το μίνι υποβρύχιο έπεσε στα 1.575 πόδια κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας με 80 ώρες οξυγόνο. Η πτώση τους προκάλεσε μια τεράστια διεθνή επιχείρηση διάσωσης, που τελικά τους έβγαλε ζωντανούς με μόλις 12 λεπτά οξυγόνου να τους απομένουν.
Ερωτηθείς εάν σκέφτηκε ποτέ ότι δεν θα κατάφερνε να βγει ζωντανός από το υποβρύχιο, ο Μάλινσον είπε: «Σίγουρα το κάναμε. 84 ώρες είναι πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα και δεν είχαμε αρκετή τροφή, δεν είχαμε αρκετό οξυγόνο, δεν είχαμε αρκετή ενέργεια από την μπαταρία. Έπρεπε να προσέχουμε και να φροντίζουμε ο ένας τον άλλον».
Πώς συνέβη το μοιραίο ατύχημα με το υποβρύχιο Pisces III το 1973
Όλα ξεκίνησαν όταν οι δύο Βρετανοί βρίσκονταν στο υποβρύχιο Pisces II - ένα μικρό υποβρύχιο μήκους 20 ποδιών, για 8 ώρες, καθώς έθαβαν ένα τηλεφωνικό καλώδιο στον βυθό. Όλα πήγαν σύμφωνα με το σχέδιο, με το ζευγάρι να ετοιμάζεται να βγει στην επιφάνεια μετά από μια σκληρή νύχτα εργασίας στην 325η κατάδυση της αποστολής. Ήταν πεινασμένοι και εξαντλημένοι όταν έφτασαν στην επιφάνεια στις 9:18 π.μ.
Ένας δύτης όμως, από το πλοίο υποστήριξης Vickers Voyager, προσάρτησε ένα σχοινί ρυμούλκησης στο υποβρύχιό τους που θα τους έφερνε στην επιφάνεια. Από εκείνη τη στιγμή, όμως, όλα πήγαν στραβά.
Δεν το ήξεραν εκείνη τη στιγμή, αλλά ένα κατεστραμμένο κάλυμμα καταπακτής είχε ανοίξει, όταν ένα σχοινί ρυμούλκησης είχε τυλιχτεί γύρω από ένα μπουλόνι της καταπακτής.
Τα πράγματα χειροτέρεψαν όταν το υποβρύχιο έπεσε προς τα κάτω. Το σχοινί ρυμούλκησης ξαφνικά τεντώθηκε, αφήνοντας το υποβρύχιο να αιωρείται σαν εκκρεμές στα περίπου 200 πόδια βάθος. Λίγα λεπτά αργότερα το σχοινί ρυμούλκησης έσπασε, στέλνοντας το υποβρύχιο και τους δύο επιβαίνοντες στον βυθό της θάλασσας. «Ήταν πολύ τρομακτικό και πέσαμε στον βυθό της θάλασσας σε 26 δευτερόλεπτα. Μας είχε πάρει 4 λεπτά για να ανεβούμε. Ξαφνικά πέσαμε κάτω σε 26 δευτερόλεπτα».
Οι δύο μηχανικοί έτρεξαν να ασφαλίσουν κάθε αντικείμενο που είχε μετακινηθεί και στη συνέχεια απενεργοποίησαν όλο τον ηλεκτρικό εξοπλισμό για να ελαχιστοποιήσουν τον κίνδυνο πυρκαγιάς κατά την πρόσκρουση.
Καθώς το εύρος του μετρητή βάθους έδειχνε τα 1.000 και στη συνέχεια τα 1.200 πόδια, ο Τσάπμαν στοίβαξε μαξιλάρια καθισμάτων στο πίσω μέρος της καμπίνας για να αμβλύνει την αναπόφευκτη σύγκρουση κατά την πρόσκρουση. Οι άνδρες γέμισαν επίσης υφάσματα στο στόμα τους ώστε να μη δαγκώνουν τη γλώσσα τους.
Μέσα σε δευτερόλεπτα βρέθηκαν στον πάτο του ωκεανού, στα 1.575 μέτρα βάθος
Μετά από ακόμη ένα ισχυρό τράνταγμα το υποβρύχιο σταμάτησε, στέλνοντάς τους να προσκρούσουν στους τοίχους και να πέσουν ο ένας πάνω στον άλλον. Ένας μετρητής στο Pisces III τούς έλεγε ότι βρίσκονταν στα 1.575 πόδια.
Παρά την τρομακτική πτώση, το πλοίο ήταν άθικτο και, μέσα στο σκοτάδι, ο Τσάπμαν έγραψε στο σημειωματάριό του: «Στον πυθμένα». Είχαν παγιδευτεί σε βάθος διπλάσιο από κάθε προηγούμενη διάσωση υποβρυχίου.
Πώς μείωσαν τη χρήση οξυγόνου
Καθώς αντιλαμβάνονταν σιγά-σιγά την κατάσταση στην οποία βρίσκονταν, συνειδητοποίησαν πως έπρεπε να αντιμετωπίσουν μερικά βασικά προβλήματα. Πρώτον, αντιλήφθηκαν ότι τα αποθέματα οξυγόνου μειώνονταν, αλλά επίσης συνειδητοποίησαν ότι έπρεπε να σταματήσουν τη συσσώρευση διοξειδίου του άνθρακα, η οποία θα τους σκότωνε.
Για να μειώσουν τη χρήση οξυγόνου σταμάτησαν να μιλούν και προσπάθησαν να μείνουν όσο πιο ακίνητοι μπορούσαν, ενώ προσπάθησαν να μη φάνε το μοναδικό σάντουιτς που είχαν, ούτε να πιουν τη μία και μοναδική λεμονάδα τους.
«Δεν μιλούσαμε σχεδόν καθόλου, απλώς πιάναμε ο ένας το χέρι του άλλου και το σφίγγαμε για να δείξουμε ότι είμαστε καλά».
Στην επιφάνεια, τα πληρώματα διάσωσης αντιμετώπισαν μια σειρά από τεχνικά προβλήματα καθώς ανέπτυσσαν μια επιχείρηση διάσωσης. Τρία υποβρύχια σκάφη επιστρατεύτηκαν για να βοηθήσουν, αλλά δύο τέθηκαν εκτός λειτουργίας μετά από ηλεκτρικές βλάβες στο ένα και εισροή νερού στο άλλο.
Η διάσωση, τρεις μέρες μετά το ατύχημα
Τρεις ημέρες μετά το ατύχημα το εναπομείναν υποβρύχιο διάσωσης μπόρεσε να συνδέσει έναν ειδικά σχεδιασμένο γάντζο και ένα σχοινί ρυμούλκησης στο Pisces III και να το ανεβάσει στην επιφάνεια.
Μόλις έφτασε εκεί, χρειάστηκαν άλλα 30 λεπτά για να ανοίξει η καταπακτή της καμπίνας.
«Είχαμε 72 ώρες υποστήριξης ζωής όταν ξεκινήσαμε την κατάδυση και καταφέραμε να κερδίσουμε άλλες 12,5 ώρες. Όταν κοιτάξαμε στη φιάλη, μας είχαν απομείνει 12 λεπτά οξυγόνου», είχε δηλώσει στο παρελθόν ο Τσάπμαν.