Έχει περάσει μία εβδομάδα από τον φονικό σεισμό που έπληξε την Τουρκία και τη Συρία, σκοτώνοντας χιλιάδες ανθρώπους. Ωστόσο, μέσα σε όλο αυτό το κακό υπήρξαν και ιστορίες θαυμάτων. Και η ακόλουθη που περιγράφεται στο BBC είναι μία από αυτές.
Όταν η Νεκλά Καμούζ γέννησε τον δεύτερο γιο της στις 27 Ιανουαρίου, τον ονόμασε Γιαγκίζ, που σημαίνει «γενναίος». Ύστερα από μόλις 10 μέρες, στις 4:17 τοπική ώρα τα ξημερώματα, ήταν ξύπνια και θήλαζε τον γιο της στο σπίτι τους στην επαρχία Χατάι της Νότιας Τουρκίας. Λίγες στιγμές αργότερα θάφτηκαν κάτω από τόνους ερειπίων.
Η Νέκλα και η οικογένειά της ζούσαν στον δεύτερο όροφο ενός σύγχρονου πενταώροφου κτιρίου στην πόλη Σαμαντάγκ. Ήταν ένα «ωραίο σπίτι», λέει στο BBC, και ένιωθε ασφαλής εκεί.
«Όταν άρχισε ο σεισμός, ήθελα να πάω στον σύζυγό μου που ήταν στο άλλο δωμάτιο, και εκείνος ήθελε να κάνει το ίδιο πράγμα» περιγράφει. «Αλλά, καθώς προσπαθούσε να έρθει σε εμένα μαζί με τον άλλον μας γιο, η ντουλάπα έπεσε επάνω τους και ήταν αδύνατο να μετακινηθούν».
Σώθηκε χάρη σε μια ντουλάπα
«Καθώς ο σεισμός μεγάλωνε σε ένταση, ο τοίχος έπεσε, το δωμάτιο έτρεμε και το κτίριο άλλαζε θέση. Όταν σταμάτησε, δεν είχα καταλάβει ότι βρισκόμουν έναν όροφο πιο κάτω. Φώναξα τα ονόματά τους, αλλά δεν πήρα απάντηση».
Η 33χρονη βρέθηκε ξαπλωμένη με το μωρό της στο στήθος της, το οποίο κρατούσε ακόμη στην αγκαλιά της. Μια πεσμένη ντουλάπα δίπλα της ήταν αυτή που είχε σώσει τη ζωή τους, καθώς εμπόδισε ένα μεγάλο κομμάτι τσιμέντου να τους συνθλίψει. Μάνα και μωρό θα έμεναν σε αυτή τη θέση για σχεδόν 4 ημέρες.
Πρώτη ημέρα μετά τον σεισμό
Ξαπλωμένη με τις πιζάμες της κάτω από τα χαλάσματα, η Νέκλα δεν έβλεπε τίποτα άλλο παρά «πίσσα σκοτάδι», οπότε έπρεπε να βασιστεί στις άλλες αισθήσεις της για να καταλάβει τι συνέβαινε. Προς ανακούφισή της, μπόρεσε να καταλάβει αμέσως πως ο νεογέννητος γιος της, ο Γιαγκίζ, ανέπνεε ακόμη.
Λόγω της σκόνης, στην αρχή δυσκολευόταν να αναπνεύσει, αλλά είπε ότι σύντομα ηρέμησε. Ένιωθε ότι υπήρχαν παιδικά παιχνίδια από κάτω της, αλλά δεν μπορούσε να κινηθεί για να τσεκάρει ή για να βολευτεί περισσότερο.
Εκτός από την ντουλάπα, το απαλό δέρμα του νεογέννητου γιου της και τα ρούχα που φορούσαν, δεν μπορούσε να νιώσει τίποτα άλλο εκτός από μπετόν και συντρίμμια. Στο βάθος μπορούσε να ακούσει όμως φωνές. Προσπάθησε να φωνάξει για βοήθεια και να χτυπήσει την ντουλάπα. «Είναι κανείς εκεί; Με ακούει κανείς;» φώναξε με όση δύναμη είχε.
Όταν αυτό δεν έπιασε, μάζεψε μικρά κομμάτια από μπάζα που είχαν πέσει δίπλα της και τα χρησιμοποίησε για να χτυπήσει την ντουλάπα, ελπίζοντας πως θα ήταν πιο δυνατά. Φοβόταν να χτυπήσει την επιφάνεια από πάνω της σε περίπτωση που κατέρρεε.
Παρ' όλα αυτά, κανείς δεν απάντησε. Η Νέκλα συνειδητοποίησε πως υπήρχε πιθανότητα να μην έρθει κανείς. «Ήμουν τρομοκρατημένη» λέει στο BBC.
Πώς πέρασε τις ημέρες της θαμμένη στα συντρίμμια
Ταυτόχρονα, ήξερε ότι έπρεπε να φροντίσει τον Γιαγκίζ και μπόρεσε να τον θηλάσει στον περιορισμένο χώρο. Δεν υπήρχε καμία πηγή νερού ή τροφής στην οποία να μπορεί να έχει πρόσβαση η ίδια. Σε απόγνωση, προσπάθησε ανεπιτυχώς να πιει το δικό της μητρικό γάλα.
Στο σκοτάδι κάτω από τα ερείπια, η Νέκλα έχασε κάθε αίσθηση του χρόνου. «Σχεδιάζεις πολλά πράγματα όταν αποκτάς ένα μωρό, και μετά… ξαφνικά βρίσκεσαι κάτω από τα συντρίμμια» αναφέρει.
Η Νέκλα ένιωθε το βουητό των τρυπανιών από πάνω της και άκουγε βήματα και φωνές, αλλά οι υπόκωφοι ήχοι έμοιαζαν να έρχονται από πολύ μακριά. Αποφάσισε να εξοικονομήσει την ενέργειά της και να παραμείνει ήσυχη, εκτός κι αν οι θόρυβοι απ' έξω πλησίαζαν.
Σκεφτόταν συνεχώς την οικογένειά της - το μωρό στο στήθος της, αλλά και τον σύζυγό της και τον γιο της που είχαν χαθεί κάπου στα συντρίμμια. Ανησυχούσε, επίσης, για το τι μπορεί να είχε συμβεί στα άλλα αγαπημένα της πρόσωπα από τον σεισμό.
Η ίδια δεν πίστευε ότι θα τα κατάφερνε να βγει ζωντανή από τα συντρίμμια, αλλά η παρουσία του Γιαγκίζ τής έδινε έναν λόγο για να παραμείνει αισιόδοξη. Κοιμόταν τις περισσότερες ώρες, και όταν ξυπνούσε κλαίγοντας, εκείνη τον θήλαζε μέχρι να ηρεμήσει.
Η στιγμή της διάσωσης
Μετά από περισσότερες από 90 ώρες κάτω από τα συντρίμμια, η Νέκλα άκουσε τον ήχο από το γάβγισμα σκύλων. Αναρωτήθηκε εάν ονειρευόταν. Τα γαβγίσματα ακολούθησαν ανθρώπινες φωνές.
«Είσαι καλά; Χτύπα μία φορά για να πεις "ναι"» φώναξε ένας μέσα στα χαλάσματα. «Σε ποιο διαμέρισμα μένεις;». Την είχαν βρει.
Οι διασώστες έσκαψαν προσεκτικά στο έδαφος για να την εντοπίσουν, δεδομένου ότι είχε στην αγκαλιά της ένα μωρό. Και, ξαφνικά, το σκοτάδι έσπασε το φως ενός φακού που έλαμπε στα μάτια της.
Όταν η ομάδα διάσωσης από την Πυροσβεστική Υπηρεσία του Δήμου Κωνσταντινούπολης ρώτησε πόσων χρόνων ήταν ο Γιαγκίζ, η Νέκλα δεν μπορούσε να είναι σίγουρη. Ήξερε μόνο ότι ήταν 10 ημερών όταν χτύπησε ο σεισμός.
Αφού παρέδωσε τον Γιαγκίζ στους διασώστες, η Νέκλα μεταφέρθηκε στη συνέχεια με φορείο μπροστά από ένα μεγάλο -όπως φάνηκε- πλήθος κόσμου. Δεν γνώριζε κανέναν από όλους αυτούς. Καθώς τη μετέφεραν σε ασθενοφόρο, προσπάθησε να μάθει εάν και ο άλλος της γιος είχε σωθεί.
Σώθηκαν και ο σύζυγός της με τον άλλον της γιο
Όταν έφτασε στο νοσοκομείο, τη Νέκλα υποδέχθηκαν μέλη της οικογένειάς της, που της είπαν ότι ο επί 6 χρόνια σύζυγός της Ιρφάν και ο τρίχρονος γιος τους Γιγκίτ Κερίμ είχαν διασωθεί από τα ερείπια. Όμως, είχαν μεταφερθεί ώρες μακριά σε νοσοκομείο της επαρχίας των Αδάνων, έχοντας υποστεί σοβαρά τραύματα στα πόδια τους. Η Νέκλα και ο Γιαγκίζ, από την άλλη, δεν είχαν υποστεί σοβαρά τραύματα. Παρέμειναν στο νοσοκομείο για 24 ώρες και πήραν, τελικά, εξιτήριο.
Η Νέκλα όμως δεν είχε σπίτι για να επιστρέψει, και ένα μέλος της οικογένειάς της την οδήγησε σε μια αυτοσχέδια μπλε σκηνή κατασκευασμένη από ξύλο και μουσαμά. Εκεί μένουν συνολικά 13 άτομα - όλοι έχουν χάσει τα σπίτια τους.
Η Νέκλα προσπαθεί τώρα να συμφιλιωθεί με αυτό που της συνέβη. Λέει ότι χρωστάει τον νεογέννητο γιο της τη σωτηρία της. «Νομίζω πως, αν το μωρό μου δεν ήταν αρκετά δυνατό για να το αντιμετωπίσει αυτό, ούτε εγώ θα ήμουν» εξηγεί. Το μόνο της όνειρο για τον γιο της είναι να μην ξαναζήσει κάτι τέτοιο. «Είμαι χαρούμενη που είναι νεογέννητος και δεν θα θυμάται τίποτα» λέει.