Ήδη από τον περασμένο Ιούνιο ο Εμανουέλ Μακρόν βγήκε στην εκπομπή podcast «Génération Do It Yourself» και προειδοποίησε ότι «τα δύο άκρα», δηλαδή η Αριστερά και η Ακροδεξιά, θα οδηγήσουν τη Γαλλία «σε εμφύλιο πόλεμο».
Πολλοί τότε νόμισαν ότι ο Μακρόν υπερέβαλε και τον επέκριναν ότι τσουβαλιάζει ανόμοια πράγματα. Δυστυχώς, ο Μακρόν επιβεβαιώθηκε. Τα δύο άκρα τελικά ενώθηκαν, χωρίς κανέναν δισταγμό, αρνούμενα τις απαραίτητες περικοπές στον προϋπολογισμό και έριξαν την κυβέρνηση Μπαρνιέ. Ανοίγοντας, έτσι, τις πόρτες της Ευρώπης σε μια ακόμη πολιτική κρίση, λίγες μόλις εβδομάδες μετά τη γερμανική.
Πρόκειται, προφανώς, για μια σοκαριστική συμμαχία της Αριστεράς με την Ακροδεξιά. Πιο ντροπιαστική όλων είναι η στάση των Γάλλων Σοσιαλιστών, οι οποίοι ενώθηκαν με τα άκρα εναντίον του Μακρόν, εναντίον του μετώπου της λογικής. Ακόμη και ο Φρανσουά Ολάντ, ο οποίος έζησε ως πρόεδρος τις δραματικές ώρες της αντίστοιχης οικονομικής κρίσης του Νότου, υπερψήφισε τώρα ως βουλευτής την πρόταση μομφής των δύο άκρων. Ζήτησε μάλιστα από τον Μακρόν να παραιτηθεί από πρόεδρος (!), σε ένα απίθανο κρεσέντο λαϊκισμού, αδιαφορώντας αν η Γαλλία οδηγηθεί στο χάος. Ντράπηκε και η ντροπή.
Ακόμη και η βελγική Le Soir βγήκε από τα ρούχα της με τη στάση των Σοσιαλιστών. «Επιτέλους, ας απομακρυνθούν από τον Μελανσόν, τόσο δύσκολο είναι; Κάποια στιγμή, η Ιστορία επιτάσσει να κρατάς ψηλά το κεφάλι», έγραψε.
Οι Γάλλοι, βεβαίως, δεν πρωτοτύπησαν. Η συμμαχία των δύο άκρων είχε δοκιμαστεί πολύ νωρίτερα σε εμάς, με τη συνεργασία Τσίπρα-Καμμένου σε ένα ανάλογο σκηνικό. Τότε μια οικονομική κρίση είχε οδηγήσει και εμάς στο πολιτικό χάος. «Έχει γίνει η Γαλλία μια Ελλάδα στον Σηκουάνα;» διερωτήθηκε η Wall Street Journal [2/12] και θεώρησε αδιανόητο ότι χρειάστηκε τόσος χρόνος «για να καταλάβουν όλοι ότι η οικονομική κατάσταση της Γαλλίας είναι προβληματική».
Μοιάζει και σε κάτι επιπλέον η γαλλική κρίση με την Ελλάδα του 2015: Λεπέν και Μελανσόν, οι πρωτομάστορες της γαλλικής πολιτικής αστάθειας, έχουν άριστες σχέσεις με τον Πούτιν. Μια μαύρη σκιά εξαπλώνεται πλέον μέσα στα σπλάχνα της Ευρώπης και το μακρύ χέρι της Ρωσίας είναι ορατό, όσο κι αν κλείνουμε τα μάτια. Ήδη και από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ο Τραμπ ετοιμάζεται να προσφέρει στον Πούτιν την Ουκρανία στο πιάτο.
Μετά την πτώση της κυβέρνησης Μπαρνιέ, το ερώτημα που θέτουν πολλοί είναι αν ο «μακρονισμός» έχει πεθάνει οριστικά. Η στρατηγική του Μακρόν να αποκλείσει τα άκρα και να προχωρήσει προς το Κέντρο λειτούργησε υπέρ του και τον εξέλεξε δύο φορές πρόεδρο της Δημοκρατίας. Αλλά δεν τα κατάφερε απέναντι στο φαιο-κόκκινο μέτωπο, που εκμεταλλεύτηκε την κοινωνική κρίση για να ριζώσει. Πρόκειται, ουσιαστικά, για το πιο ανησυχητικό σημάδι αυτής της κρίσης δημοκρατίας. Η χώρα βρίσκεται παγιδευμένη στον ριζοσπαστισμό της Αριστεράς και της Ακροδεξιάς, ενώ το πολιτικό Κέντρο, το οποίο εκπροσωπείται από το κόμμα «Μαζί για τη Δημοκρατία» του Εμανουέλ Μακρόν και την κεντροδεξιά παράταξη «Οι Ρεπουμπλικανοί», είναι πλέον μειοψηφικό.
Στην παρούσα συγκυρία ο Γάλλος πρόεδρος φαίνεται όλο και πιο αδύναμος, ενώ αυτή που γίνεται όλο και πιο δυνατή είναι η Μαρίν Λεπέν. Μετά την πτώση της κυβέρνησης Μπαρνιέ, κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι το θεσμικό και πολιτικό οικοδόμημα θα αντέξει στην πίεση της Ακροδεξιάς, της βασικής πολιτικής δύναμης στην αντιπολίτευση που αντιπροσωπεύει 11 εκατομμύρια ψηφοφόρους. Οι Γάλλοι ψηφοφόροι έβαλαν τα χεράκια τους κι έβγαλαν τα ματάκια τους. Η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία της ευρωζώνης κινδυνεύει να γίνει μη κυβερνήσιμη ή να κυβερνηθεί από ρωσόφιλους ηγέτες. Και μη χειρότερα.
ΥΓ.: Χαραμάδα ελπίδας
Ίσως το θαύμα μπορεί ακόμη να συντελεστεί. Το μεσημέρι της Παρασκευής [6/12] ο ηγέτης του Σοσιαλιστικού Κόμματος, Ολιβιέ Φορ, δήλωσε έτοιμος να διαπραγματευτεί με το κόμμα Μακρόν και το δεξιό κόμμα «Οι Ρεπουμπλικανοί», για μια βραχύβια κυβέρνηση σωτηρίας. «Είμαι έτοιμος να προσφέρω μια λύση, γιατί δεν μπορούμε να παγώσουμε τη χώρα επί μήνες», δήλωσε ο Φορ και πρόσθεσε ότι από τις συνομιλίες εξαιρούνται οι ακροαριστεροί του Μελανσόν και όλοι οι ακραίοι της συμμαχίας «Νέο Λαϊκό Μέτωπο». Ελπίδα!