Ο Economist σχολιάζει την σαρωτική νίκη των Εργατικών του Κιρ Στάρμερ στις βρετανικές εκλογές και αναγνωρίζει μια μοναδική ευκαιρία για την νέα κυβέρνηση να προχωρήσει σημαντικό έργο.
Όταν κάτι είναι αναμενόμενο, είναι εύκολο να χάσει κανείς την σημασία του, επισημαίνει το βρετανικό μέσο και υπογραμμίζει ότι η νίκη του Εργατικού Κόμματος στις βρετανικές βουλευτικές εκλογές της 4ης Ιουλίου ήταν αναμενόμενη, αλλά παρόλα αυτά είναι σημαντική. Οι Συντηρητικοί έχουν πληγεί ανεπανόρθωτα με την εκλογική τους δύναμη να προμηνύεται -μέχρι να ολοκληρωθεί η καταμέτηρηση- να είναι η χειρότερη επίδοση στη σύγχρονη ιστορία τους.
Για τον Economist η αλλαγή της κυβέρνησης είναι ένα καλό αποτέλεσμα για τη Βρετανία καθώς φεύγει μια κυβέρνηση «που είχε μετατρέψει το χάος σε μορφή τέχνης» και έρχεται ένα κόμμα που έχει επικεντρωθεί με επιμονή στη βελτίωση της εκλογικής του απήχησης.
Ένας «κεντρώος με σοβαρό μυαλό» ο νέος πρωθυπουργός
Όπως σημειώνει το βρετανικό μέσο, μια χώρα που ήταν από τις πρώτες στη Δύση που υπέκυψε στον λαϊκισμό, ψηφίζοντας υπέρ του Brexit το 2016, επέλεξε αποφασιστικά έναν κεντρώο με σοβαρό μυαλό που υπόσχεται σταθερότητα. Βόρεια των συνόρων, επίσης, η κατάρρευση των ψήφων για το Εθνικό Κόμμα της Σκωτίας σηματοδοτεί μια ευπρόσδεκτη στροφή μακριά από την ιδεολογική επιδίωξη της ανεξαρτησίας και προς μια πιο ρεαλιστική μορφή διακυβέρνησης.
Ωστόσο, αν κάποιος καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η Βρετανία επέστρεψε στην κανονικότητα, θα πρέπει να το ξανασκεφτεί. Το εκλογικό σώμα έχει γίνει εξαιρετικά ευμετάβλητο και οι ψηφοφόροι είναι απογοητευμένοι από τους πολιτικούς του κατεστημένου. Σύμφωνα με την πιο πρόσφατη βρετανική έρευνα κοινωνικών στάσεων, ένα ποσοστό ρεκόρ 45% «σχεδόν ποτέ» δεν εμπιστεύεται τις κυβερνήσεις ότι βάζουν πρώτα τα συμφέροντα του έθνους, από 34% το 2019. Αυτή η έλλειψη εμπιστοσύνης είναι πιο εμφανής στις επιδόσεις του Reform uk, ενός νεοσύστατου αντιμεταναστευτικού κόμματος με επικεφαλής τον Νάιτζελ Φάρατζ, το οποίο κέρδισε μέρος από την εκλογική βάση των Τόρηδων, έστω και αν μετέτρεψε αυτές τις ψήφους σε λίγες μόνο έδρες. Αυτή η τάση είναι επίσης ορατή στην καλή επίδοση των ανεξάρτητων υποψηφίων που διαμαρτυρήθηκαν για αυτό που θεώρησαν ως αμφιθυμία των Εργατικών στην καταδίκη του πολέμου στη Γάζα, και στη συγκριτική έλλειψη ενθουσιασμού για τον ίδιο τον Στάρμερ, ο οποίος θα εισέλθει στο αξίωμα με αρνητική δημοτικότητα. Οι ψηφοφόροι έδωσαν μια τεράστια νίκη σε ένα κόμμα που φαίνεται να προκαλεί ελάχιστο ενθουσιασμό.
Η μεγάλη ευκαιρία του Στάρμερ
Ο κίνδυνος που βλέπει ο Econοmist για τον ηγέτη των Εργατικών και νέο πρωθυπουργό της χώρας είναι ότι πιστεύει πως πρέπει να είναι προσεκτικός ακριβώς όταν θα έπρεπε να είναι τολμηρός. Η δηλωμένη προτεραιότητα των Εργατικών είναι η σωστή: να λύσουν το πρόβλημα της στασιμότητας στο παραγωγικό μοντέλο της Βρετανίας. Η τόνωση της οικονομικής ανάπτυξης απαιτεί μια κυβέρνηση που είναι πρόθυμη να σπάσει αυγά. Είναι αλήθεια ότι η νίκη των Εργατικών οφείλεται περισσότερο στην αντιδημοτικότητα των Συντηρητικών παρά σε ένα κύμα επιδοκιμασίας για τον Στάρμερ. Αλλά μια κυβέρνηση που οφείλει την ηχηρή της πλειοψηφία στην ανικανότητα των αντιπάλων της εξακολουθεί να είναι μια κυβέρνηση με ηχηρή πλειοψηφία. Στο βρετανικό σύστημα αυτό δίνει στους Εργατικούς μεγάλη δύναμη για να πετύχουν πράγματα, υπογραμμίζει το δημοσίευμα.
Το κόμμα θα μπορούσε να περάσει τα επόμενα πέντε χρόνια νιώθοντας την καυτή ανάσα των Συντηρητικών και του Reform UK. Αλλά το υφιστάμενο πολιτικό τοπίο και η εκλογική παντοδυναμία των Εργατικών, τους επιτρέπει να αγνοήσουν τις ανησυχίες που έχουν παραμορφώσει τη βρετανική πολιτική τα τελευταία χρόνια. Η κυβέρνηση δεν έχει να ικανοποιήσει καμία ομάδα φανατικών Brexiteers. Κανείς δεν θα μιλάει για τη Ρουάντα και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Ενώ οι υποστηρικτές των Συντηρητικών λένε ότι η μετανάστευση είναι η πρώτη τους προτεραιότητα, οι ψηφοφόροι των Εργατικών την τοποθετούν στην πέμπτη θέση. Όλα αυτά παρουσιάζουν στον Στάρμερ μια τεράστια ευκαιρία να επικεντρωθεί στην ανάπτυξη.
Πώς μπορεί να κερδίσει τους Βρετανούς το Εργατικό κόμμα
Η νέα κυβέρνηση θα μπορούσε να ολοκληρώσει το HS2, μια κουτσουρεμένη σιδηροδρομική γραμμή υψηλής ταχύτητας, για να δείξει ότι εννοεί σοβαρά να φτιάξει πράγματα. Θα μπορούσε να προωθήσει ένα πιο αποκεντρωμένο σύστημα στη Βρετανία και να δώσει στις τοπικές κυβερνήσεις το 100% των επιχειρηματικών φόρων για τα μεγάλα νέα έργα υποδομής, ώστε να τους δώσει έναν λόγο να χτίσουν. Θα μπορούσε να εφαρμόσει πιλοτικά συστήματα τιμολόγησης των οδικών αξόνων. Θα μπορούσε να καταργήσει τα τέλη για τους μετανάστες υψηλής ειδίκευσης. Θα μπορούσε να σταματήσει να φοβάται την Ευρώπη και να χαράξει μια πορεία για δομικά βαθύτερη συνεργασία με τον μεγαλύτερο εμπορικό εταίρο της Βρετανίας, την ΕΕ.
Χρειάζεται επίσης δημιουργικότητα για να λειτουργήσει καλύτερα το κράτος. Μπορεί οι Συντηρητικοί να ήταν μοναδικά χαοτικοί, αλλά τα προβλήματα που ταλανίζουν το βρετανικό κράτος προϋπήρχαν αυτών. Για να αντιμετωπιστούν πολύπλοκα προβλήματα όπως η οικονομική αδράνεια, χρειάζονται προσπάθειες. Οι Εργατικοί θα πρέπει να βελτιώσουν τη ροή των δεδομένων προς τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής, να μεταβιβάσουν τις φορολογικές εξουσίες στα περιφερειακά προάστια και να στοχοπροσηλώσουν το Υπουργείο Οικονομικών στην ανάπτυξη.
Θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει υπουργικές εξουσίες για να χτιστούν φυλακές και να χρησιμοποιήσει σύντομες ποινές φυλάκισης για να μειώσει τις άσκοπες πιέσεις στο δικαστικό σύστημα, ώστε να δώσει μια απάντηση στο πρόβλημα της ασφάλειας. Μεταρρυθμίσεις αυτού του είδους μπορεί να μην ξεσηκώσουν το εκλογικό σώμα, αλλά ένας άνθρωπος με την τεχνοκρατική επιμονή του Στάρμερ, λέει o Economist με σαφή θετική αναφορά στον ηγέτη των Εργατικών, είναι ιδανικός για να τις φέρει εις πέρας.
Με μια τεράστια πλειοψηφία, συνεχή πειθαρχία και σαφή εντολή για την επιδίωξη της ανάπτυξης, όλα αυτά τα πράγματα είναι δυνατά. Αν ο νέος πρωθυπουργός μπορέσει να βελτιώσει τη χρόνια χαμηλή παραγωγικότητα της Βρετανίας και να βελτιώσει την αποτελεσματικότητα του βρετανικού κράτους, τότε μπορεί να προσφέρει ένα μάθημα στους κεντρώους αλλού: όχι μόνο πώς να κερδίζουν την εξουσία, αλλά και πώς να τη χρησιμοποιούν. Να αδράξει τη στιγμή, καταλήγει βρετανικό μέσο.