Μπορεί η Άνγκελα Μέρκελ να παραμείνει για κάποιο διάστημα ακόμη στο τιμόνι της Γερμανίας, αλλά κάποια στιγμή θα αποχωρήσει αφήνοντας πίσω της ένα δυσαναπλήρωτο κενό ηγεσίας στην Ευρώπη. Κι ο μόνος που θα μπορούσε να το καλύψει, σύμφωνα με το Bloomberg, είναι ο Μάριο Ντράγκι.
Ο ηγέτης θα πρέπει σύμφωνα με τους αρχαίους Ρωμαίους να διαθέτει τρία ποιοτικά χαρακτηριστικά: potestas, auctoritas και gravitas, δηλαδή εξουσία, επιβολή και βαρύτητα, στοιχεία που διέθετε η Μέρκελ στα 16 χρόνια της στην καγκελαρία. Με βάση αυτή τη θεώρηση, λέει το άρθρο γνώμης του Bloomberg, αποκλείονται αυτόματα οι κεφαλές της ΕΕ στις Βρυξέλλες, περιλαμβανομένων του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Σαρλ Μισέλ και της προέδρου της Κομισιόν Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, καθώς αμφότεροι διαθέτουν περιορισμένη εξουσία, αλλά και επιβολή και βαρύτητα.
H περίπτωση του Μακρόν
Ως υποψήφιος ηγέτης της ΕΕ έχει αυτοπροβληθεί ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν. «Αν τον ρωτήσει κάποιος, θα πει ότι είναι εδώ και καιρό ηγέτης της ΕΕ, σημαιοφόρος της ευρωπαϊκής “κυριαρχίας” και “αυτονομίας”. Ως πρόεδρος της μεγαλύτερης στρατιωτικής δύναμης της Ένωσης με το μοναδικό εντός της ΕΕ πυρηνικό οπλοστάσιο διαθέτει εντυπωσιακή εξουσία. Αλλά για να είναι ηγέτης της ΕΕ θα πρέπει να συμφωνήσουν κι άλλοι Ευρωπαίοι. Και σύμφωνα με έρευνα του European Council on Foreign Relations (Ευρωπαϊκό Συμβούλιο για τις Εξωτερικές Σχέσεις) δεν το κάνουν. Μόνον το 14% θα επέλεγαν τον Μακρόν ως υποθετικό πρόεδρο της Ευρώπης, σε αντίθεση με το 41% που θα προτιμούσε τη Μέρκελ στο ρόλο αυτό.
Η προσχηματισμένη αντίληψη στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης είναι ότι ο Μακρόν επιδιώκει σε τελική ανάλυση να προβάλει την ισχύ της Γαλλίας ή τη δική του (...) Σε κάθε περίπτωση ετοιμάζεται για τις εκλογές της άνοιξης και μπορεί σύντομα να αποτελεί παρελθόν. Διαθέτει λιγότερη επιβολή, απ’ ό,τι ο ίδιος παραδέχεται και ακόμη λιγότερη βαρύτητα», λέει το πρακτορείο.
Ο τεχνοκράτης και διπλωμάτης Ντράγκι
Κι έτσι, όπως σημειώνει το άρθρο, αυτό αφήνει ως μοναδικό υποψήφιο τον λίαν δημοφιλή στην πατρίδα του, αλλά και εκτός συνόρων Μάριο Ντράγκι, που ανέλαβε νωρίτερα φέτος την πρωθυπουργία της Ιταλίας. «Κανονικά η εξουσία που συνδέεται μ’ αυτό το αξίωμα είναι περιορισμένοι. Οι κάτοχοί του δεν παραμένουν πολύ στην εξουσία, οκτώ Ιταλούς πρωθυπουργούς γνώρισε η Μέρκελ όσο ήταν στην καγκελαρία. Εξάλλου η υπερχρεωμένη, στάσιμη οικονομικά και δυσκίνητη στις μεταρρυθμίσεις Ιταλία θεωρείται εδώ και καιρό ως ένα από τα προβληματικά παιδιά της ΕΕ. Αλλά όλα αυτά ίσχυαν προτού μπει στο παιχνίδι ο Ντράγκι. Απολαμβάνοντας το σεβασμό σχεδόν ολόκληρου του κατακερματισμένου πολιτικού φάσματος της Ιταλίας ο Ντράγκι έσωσε ήδη την εμβολιαστική εκστρατεία της χώρας κι αντιμετώπισε έναν από τα πλέον επείγοντα και δυσκολότερα προβλήματά της, την αναποτελεσματικότητα του δικαστικού συστήματος.
Αυτό που προσδίδει στον Ντράγκι τόση εξουσία είναι εν μέρει ο συνδυασμός του τεχνοκράτη και του διπλωμάτη, που θυμίζει την Μέρκελ – καθώς αμφότεροι κρατούν στιβαρά υπό έλεγχο τους εγωισμούς τους – αλλά και η προηγούμενη σταδιοδρομία του. Ο οικονομολόγος Ντράγκι είχε ως επιβλέποντα καθηγητή στο διδακτορικό του έναν Νομπελίστα, ενώ ως πρόεδρος της ΕΚΤ έκανε πιθανώς περισσότερα απ’ οποιονδήποτε άλλο για τη διάσωση του ευρώ από την κατάρρευση το 2021 με το περίφημο “ό,τι χρειαστεί”. Αν μια φράση είναι αρκετή για να ηρεμήσει τις αγορές, αυτό σημαίνει κύρος.» Το άρθρο θυμίζει ότι αφότου ο Ντράγκι ανέλαβε τα πρωθυπουργικά του καθήκοντα, εξασφάλισε το μεγαλύτερο μερίδιο από το Ταμείο Ανάκαμψης της ΕΕ για την Ιταλία και το συμπλήρωσε με πρόσθετα κεφάλαια για να ετοιμάσει την πιο σαρωτική δημοσιονομική ένεση στην Ευρώπη μέχρι στιγμής. Φαίνεται να αποδίδει καρπούς - η ανάκαμψη της Ιταλίας είναι πλέον από τις πιο δυναμικές στην Ευρώπη. «Υπ’ αυτή την έννοια ο Ντράγκι έγινε κάτι σαν αντι-Μέρκελ ευαγγελιζόμενος μια πιο εύρωστη δημοσιονομική πολιτική και ευρωπαϊκή οικονομική ολοκλήρωση, όταν η Γερμανίδα καγκελάριος έδινε έμφαση στη λιτότητα. Αλλά και στη διεθνή σκηνή ο Ντράγκι άφησε ήδη το αποτύπωμά του θέτοντας τη χώρα του πιο ξεκάθαρα έναντι της Κίνας και της Ρωσίας και ως εκ τούτου στο πλευρό των ΗΠΑ, κάτι που δεν έκαναν ούτε η Μέρκελ, ούτε ο Μακρόν».
Και καταλήγει: «Όπως πάντα, δεν υπάρχει καμία εγγύηση στην Ιταλία ότι θα αντέξει ο κυβερνητικός συνασπισμός του Ντράγκι. Υπάρχει μάλιστα το ενδεχόμενο να προαχθεί στον μάλλον διακοσμητικό ρόλο του Προέδρου τςη Δημοκρατίας. Αλλά σήμερα ο Ντράγκι είναι ο μόνος Ευρωπαίος ηγέτης που διαθέτει εκτόπισμα κοντά σε εκείνο της Μέρκελ και θα μπορούσε να διατηρήσει -όπως εκείνη – ενωμένη την Ευρώπη και να την οδηγήσει μπροστά, όπως δεν έκανε η Μέρκελ.