Σήμερα, ο Pierre Cousein, ένας 48χρονος προγραμματιστής από τη γαλλική πόλη Λιλ που διαγνώστηκε με Πάρκινσον πριν από 10 χρόνια, θα υποβληθεί σε ευθανασία στις Βρυξέλλες.
Λίγες μέρες πριν από το τελευταίο του ταξίδι, ο Pierre μοιράστηκε με το Franceinfo τις τελευταίες του στιγμές με χιούμορ και φιλοσοφική διάθεση. «Θα πεθάνω σε δύο μέρες, αλλά δεν έχω νιώσει ποτέ τόσο ζωντανός», είναι ο τίτλος της συνέντευξης που δημοσιεύθηκε στις 22 Απριλίου.
Χρησιμοποιώντας πατερίτσες, απολαμβάνει καθημερινούς περιπάτους στο πάρκο δίπλα στο μικρό του ισόγειο διαμέρισμα, θαυμάζοντας την ανοιξιάτικη φύση. Αυτή η απλή καθημερινή συνήθεια τον γεμίζει με γαλήνη και χαρά, καθώς αναγνωρίζει τους ήχους της φύσης - όπως το κελάηδισμα ενός σπίνου που ακούγεται στο βάθος. Διαγνώστηκε με Πάρκινσον στα 39α γενέθλιά του και μετά από δέκα χρόνια μάχης ενάντια στην ασθένεια, ανεπιτυχείς ιατρικές θεραπείες και έντονη σωματική και ψυχική ταλαιπωρία για τον ίδιο και τους οικείους του, ο Γάλλος αποφάσισε να προχωρήσει στην ιατρικά υποβοηθούμενη ευθανασία.
Η λίστα με όσα ήθελε να κάνει πριν την ευθανασία
Πριν από αυτό το τελευταίο ταξίδι, δημιούργησε μια λίστα με εμπειρίες τις οποίες ήθελε να ζήσει ή να ξαναζήσει: να απολαύσει ένα τελευταίο απεριτίφ με τους φίλους του, να τρέξει στο Parki-Roubaix -έναν αγώνα για την ευαισθητοποίηση σχετικά με τη Νόσο Πάρκινσον-, να περπατήσει κάτω από τον ήλιο.
«Δεν ξέρω αν είναι οι τελευταίες στιγμές που κάνουν αυτό το πράγμα πιο όμορφο, ή αν είναι το ταμπού που καταρρίπτει η άφιξη του θανάτου, αλλά δεν υπάρχει πια εκείνο το φρένο που μας κάνει να αναβάλλουμε τα πράγματα, να λέμε ότι μπορούμε να τα κάνουμε αργότερα…», δηλώνει με ενθουσιασμό. «Ανοιγόμαστε εντελώς. Η κλεψύδρα αναποδογυρίζει και αφιερώνουμε χρόνο να πούμε τα πράγματα τη στιγμή που τα νιώθουμε. Είναι πιο όμορφο γιατί είναι πιο ελεύθερο», συνεχίζει.
Επιστρέφοντας στο σπίτι του, ο Cousein συνάντησε τη γάτα του, τη Mystique, από την οποία σχεδιάζει να πάρει μερικές τρίχες για να τις έχει μαζί του στον τάφο του. «Για εβδομάδες ξάπλωνε πάνω στο μπλουζάκι που είχαν υπογράψει οι συνάδελφοί μου όταν έφυγα, αφήνοντας πολλές τρίχες. Αυτό είναι το ρούχο που σχεδιάζω να φορέσω στην κηδεία μου».
Παρά τη φαρμακευτική αγωγή που έχει λάβει, η εκφυλιστική φύση της νόσου του Πάρκινσον ανάγκασε τον Cousein να πάρει αναρρωτική άδεια πριν από δύο χρόνια. Έκτοτε, δεν κατάφερε να επιστρέψει στην εργασία του.
«Όταν έχεις Πάρκινσον, φτάνεις σε ένα σημείο που δεν μπορείς να πλυθείς μόνος σου, δεν μπορείς να ντυθείς μόνος σου, δεν μπορείς να φας μόνος σου. Για μένα ήταν αδιανόητο να φτάσω σε αυτό το σημείο», εξηγεί.
Οι διάφορες θεραπείες τις οποίες του συνέστησαν οι γιατροί αποδείχθηκαν αναποτελεσματικές. Ο Cousein αρνούνταν να καταλήξει καθηλωμένος σε ένα νοσοκομειακό κρεβάτι και άρχισε να σκέφτεται την επιλογή της ευθανασίας.
Με τη βοήθεια του Συλλόγου «Accompagner mon choix de fin de vie» (Συνοδεύοντας την επιλογή μου για το τέλος της ζωής) και των ψυχολόγων του, ο Cousein πήρε τελικά την απόφασή του πριν από μερικούς μήνες να πάει σε μια κλινική στις Βρυξέλλες για να βάλει τέλος στη ζωή του.
Στη Γαλλία, η ευθανασία δεν επιτρέπεται ακόμη -το νομοσχέδιο αναμένεται να επιστρέψει στην Εθνοσυνέλευση στο τέλος του μήνα-, σε αντίθεση με το Βέλγιο, όπου η ιατρικά υποβοηθούμενη ευθανασία ρυθμίζεται από τη νομοθεσία από το 2002.
Το Βέλγιο και η Ελβετία είναι οι δύο χώρες μόνο που δέχονται την ευθανασία αλλοδαπών ασθενών.
«Ο νόμος πρέπει να τους καλύπτει όλους και να τους προστατεύει»
Η απουσία γαλλικής νομοθεσίας θεωρείται σημαντικό κενό από τον Pierre Cousein, ο οποίος πιστεύει ότι η Δημοκρατία ξεχνά ένα μέρος του πληθυσμού.
«Ο νόμος πρέπει να τους καλύπτει όλους και να τους προστατεύει, δεν πρέπει να ξεχνά ορισμένους. Είμαι μια ιδιαίτερη περίπτωση που δεν ανταποκρίνεται στον ορισμό που έχει καθιερωθεί στον γαλλικό νόμο, και πρέπει να πάω στο Βέλγιο ή στην Ελβετία για να εισακουστώ» υποστηρίζει. «Η ασθένεια είναι βάρβαρη, μας προκαλεί σωματικό και ψυχικό πόνο. Τώρα, το ερώτημα είναι αν θα γίνουμε συνένοχοι στη βαρβαρότητα της ασθένειας ή όχι», προσθέτει.
Λίγο πριν αναχωρήσει για τις Βρυξέλλες, συνέχιζε να μιλάει στα μέσα ενημέρωσης, στους οικείους του και σε συλλόγους με στόχο να άρει τα ταμπού που περιβάλλουν το τέλος της ζωής και να απελευθερώσει τον διάλογο για το θέμα.
«Βρισκόμαστε πραγματικά σε ένα πλαίσιο φροντίδας, καθόλου σε μια πράξη θανάτου - είναι μια συνοδεία του ασθενούς για να τον απαλλάξουμε από το βάρος του πόνου. Υπάρχει ένας σωρός από ασθένειες για τις οποίες γνωρίζουμε ότι δεν θα μπορέσουμε να τις θεραπεύσουμε. Και, προς το παρόν, δεν μπορούμε να προσφέρουμε ούτε σωματική ούτε ψυχική ανακούφιση σε αυτούς τους ανθρώπους» επισημαίνει.
Η απόφασή του αυτή, όμως, δεν ήταν εύκολη για τους οικείους του. Ο Cousein πέρασε πολύ χρόνο με την οικογένειά του, τους φίλους του, τους συναδέλφους του, για να τους εξηγήσει την προσέγγισή του και τα συναισθήματά του καθώς πλησιάζει ο θάνατος, τον οποίο δεν βλέπει ως το τέλος, αλλά ως μια νέα αρχή.
«Είτε είναι νιρβάνα βίκινγκ είτε καθολικός παράδεισος, δεν έχω ιδέα… Θα δω ποιος θα μου σφίξει το χέρι μετά», αστειεύτηκε. «Όσο οι φίλοι θα σκέφτονται εμένα, όσο θα μοιράζονται μπίρες, μπάρμπεκιου, ιδέες, περιπάτους με την ανάμνησή μου, θα παραμείνω κοντά τους. Θα είναι σχεδόν πιο εύκολο να με καλέσουν, θα αρκεί να μου μιλήσουν στον ήχο του ανέμου».
Πριν από το ταξίδι του ο Cousein διευθέτησε όλες τις διοικητικές λεπτομέρειες, για να αφήσει όσο το δυνατόν λιγότερα χαρτιά στους οικείους του, ενώ συνέταξε ακόμα και τον επικήδειο λόγο, τον οποίο θα διαβάσει ένας από τους φίλους του την ημέρα της κηδείας.
«Δεν εύχομαι σε κανέναν την ασθένειά μου, δεν εύχομαι σε κανέναν τους αγώνες μου, αλλά ένα τέλος ζωής όπως το δικό μου, το εύχομαι σε όλους», λέει.