Η Michelle Williams γεννήθηκε στη Μοντάνα των ΗΠΑ το 1980. Ο πρώτος της μεγάλος ρόλος ήταν στην τηλεοπτική σειρά "Dawson’s Creek" (1998 μέχρι 2003). Κατά τη διάρκεια του σίριαλ, η Williams δέχτηκε αρκετές προτάσεις για να πρωταγωνιστήσει σε κινηματογραφικές ταινίες. Έχει συνεργαστεί με σκηνοθέτες όπως ο Wim Wenders, o Ang Lee και ο Martin Scorcese, μεταξύ άλλων, οι οποίοι προφανώς αναγνώρισαν εξαρχής το διαρκώς εξελισσόμενο ταλέντο της. Έχει προταθεί δύο φορές για Όσκαρ και στη φιλμογραφία της περιλαμβάνονται τα "Brokeback Mountain" (2005), "Synecdoche, New York" (2008), "Wendy and Lucy" (2008), "Shutter Island" και "Blue Valentine". Στην επόμενή της ταινία θα υποδυθεί την Marilyn Monroe στην ταινία του Simon Curtis "My Week with Marilyn".
Απόσπασμα συνέντευξης στη Vendela Vida, δημοσιευμένης στο τεύχος Μαΐου του περιοδικού Interview.
Πριν από αυτήν τη συνέντευξη, είχαμε μιλήσει μόνο δύο φορές. Την πρώτη φορά που την είδα -γνωριστήκαμε στο Λος Άντζελες μέσω μιας κοινής φίλης- θυμάμαι ότι μου έδωσε την εντύπωση μιας γυναίκας με έμφυτο μητρικό ένστικτο. Συνέχισα να τη θαυμάζω από μακριά για τους ρόλους που διάλεγε και για τη χάρη που προσέδιδε σε οτιδήποτε έκανε. Στις κινηματογραφικές της ερμηνείες μάς δείχνει πώς οι γυναίκες, ακόμα και στις πλέον ευάλωτες και εύθραυστες στιγμές τους, μπορούν να είναι γενναίες και δυνατές. Ανήκει στη μικρή κατηγορία των ηθοποιών που με το πρόσωπό τους και μόνο μπορούν να εκπέμψουν συναίσθημα ακόμα και αν το μόνο που κάνουν είναι να κοιτάνε έξω από ένα παράθυρο. Όποτε τη βλέπω σε ένα ρόλο -όποιος και να ’ναι αυτός- θυμάμαι την περιπλοκότητα της ζωής μιας γυναίκας, όλες τις ευθύνες και τις χαρές που μπορεί να περιλαμβάνει μια μέρα.
Αυτή η συνέντευξη έγινε μέσω τηλεφώνου: η Williams ήταν στο σπίτι της στο Μπρούκλιν κι εγώ μέσα σε ένα παρκαρισμένο αμάξι στο Σαν Φρανσίσκο.
Επί προσωπικού…
Γνωρίζω ότι γεννήθηκες στη Μοντάνα, αλλά η καταγωγή σου είναι από την Σκανδιναβία;
Είμαι Νορβηγίδα.
Είναι αλήθεια ότι έφυγες από το σπίτι σου για να ζήσεις μόνη σου όταν ήσουνα 15 χρονών;
Αλήθεια είναι. Αυτή η κίνηση μού χάρισε ένα υπέροχο συναίσθημα άνεσης. Πρέπει να έχει να κάνει με τα γονίδια της προ-προγιαγιάς μου, της Inge Jacobin, που στα 15 της μπήκε σε ένα καράβι από τη Νορβηγία και ήρθε στη νήσο Ellis και κάπως έτσι η οικογένειά μου έφτασε στη Μοντάνα.
Όταν έφυγες για να ζήσεις μόνη σου, πήγες στο Λος Άντζελες;
Ναι, εκεί πήγα. Σ’ εκείνη τη φάση, η οικογένειά μου ζούσε στο Σαν Ντιέγκο, οπότε το εγχείρημα δεν ήταν τόσο μεγάλο όσο της Inge Jacobin. Βασικά, άλλαζα το ένα φρικτό διαμέρισμα μετά το άλλο στην ευρύτερη περιοχή του Λος Άντζελες.
Ήσουνα ακόμα δεμένη με την οικογένειά σου; Ή ήταν μια από αυτές τις ρήξεις που κάποιος κάνει στα 15 με την οικογένεια του και τα πράγματα φτιάχνουν αργότερα στη ζωή;
Ήταν όντως μια τέτοια ρήξη. Δεν κράτησε όμως πάρα πολύ, δόξα τω Θεώ. Τα είχαμε ξαναβρεί πριν πάρω το ρόλο στο Dawson’s Creek και φύγω για τη Βόρεια Καρολίνα. Έμεινα δηλαδή περίπου ένα χρόνο ολομόναχη στο Λος Άντζελες.
Περί κινηματογράφου…
Μετά το Blue Valentine είχα πολλές συζητήσεις με φίλους για το πώς οι άνθρωποι παύουν κάποια στιγμή να είναι ερωτευμένοι. Κατά τη γνώμη σου, ήταν μια ακολουθία πραγμάτων που έκαναν τη Cindy απόμακρη ως προς τον Dean ή οφείλεται σε μια συγκεκριμένη πράξη του; Μήπως φταίει αυτή η ηρωική κίνησή του να γίνει πατέρας ενός ξένου παιδιού και να δεθεί τόσο πολύ με την κόρη του ώστε η Cindy κατέληξε να αισθάνεται αποστροφή γι’ αυτόν;
Νομίζω ότι η σχέση τους ήταν ένα βουνό από την αρχή. Ήταν σαν να προσπαθούσαν διαρκώς να ξορκίσουν τα φαντάσματα των γονιών τους και των παππούδων τους και όλες αυτές τις συμπεριφορές και τις διαθέσεις που περνάνε από γενιά σε γενιά και μόνο αν είσαι πανούργος μπορείς να τις ξεπεράσεις. Πιστεύω πως η αγάπη τους ήταν στ’ αλήθεια βαθιά και δυνατή, αλλά θεωρώ ότι η καταστροφή τους ήταν το ότι δέθηκαν πολύ γρήγορα και χωρίς να κοπιάσουν γι’ αυτό. Όταν δένεσαι πολύ μ’ έναν άνθρωπο και τον γνωρίζεις καλύτερα, τότε μπορεί να δεις πως οι προσωπικότητές σας δεν ταιριάζουν απόλυτα. Και θεωρώ σημαντικό για μένα και τους φίλους μου να είμαστε ειλικρινείς κι ανοιχτόλογοι ως προς τις σχέσεις μας. Αλλά η Cindy δεν είχε αυτή την πολυτέλεια. Δεν περιστοιχιζόταν από φίλους. Καμιά οικογένεια για να στηριχτεί επάνω της. Κι ό,τι ήθελε να συζητήσει με τον Dean, εκείνος το έβρισκε άνευ σημασίας - οπότε ήταν παγιδευμένη στον εαυτό της.
Πραγματικά σε θαυμάζω για τους ρόλους που επιλέγεις και για την καριέρα που έχεις χτίσει. Αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που σε κάνει να αποδέχεσαι ή να απορρίπτεις ένα ρόλο;
Τι να πω; Είναι σαν τη ζωή μου να την ορίζει ένας ανεξάρτητος μηχανισμός. Όταν τίποτε δεν πάει καλά στην υπόλοιπη ζωή μου, αυτός ο μηχανισμός της λήψης αποφάσεων μοιάζει να αυτοτροφοδοτείται αδιάκοπα, κι αυτό είναι υπέροχο. Οπότε δεν το πολυσκέφτομαι. Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως όσες φορές σκέφτομαι και ξανασκέφτομαι μια απόφασή μου και συμβουλεύομαι τους πάντες γύρω μου, τότε αυτή είναι πάντα μια λανθασμένη απόφαση. Έχουν υπάρξει ασφαλώς κάνα-δυο τέτοιες στο παρελθόν, οπότε αποφεύγω πλέον να αποφασίζω έτσι.
Σε καταλαβαίνω απόλυτα.
Δεν το σκέφτομαι καν ως το χτίσιμο μιας καριέρας. Έχει κυρίως να κάνει με το τι μου αρέσει αυτόν τον καιρό, χωρίς να σκέφτομαι σοβαρά πώς θα επηρεάσει το μέλλον μου ή πώς συνδέεται με τις προηγούμενες δουλειές μου. Είμαι πεπεισμένη πως όπως εγώ αλλάζω, έτσι αλλάζουν και τα πράγματα που με ενδιαφέρουν, αν θες να είμαι ειλικρινής.
Άραγε τι είναι αυτό που σε κάνει να συνεχίζεις να εξελίσσεσαι ενόσω μεγαλώνεις;
Οι ιστορίες. Το να γεμίζω το κεφάλι μου με ιστορίες, ακόμη κι όταν πάω να ψωνίσω τρόφιμα ή όταν παίρνω το μετρό ή όταν διαβάζω ένα βιβλίο… Και τα όνειρα… Αλλά πρέπει να φροντίζεις να κρατάς πάντα σημειώσεις.
Αυτή η συνέντευξη έχει συντμηθεί και μορφοποιηθεί.
Για περισσότερη Michelle Williams, πατήστε εδώ.