Βυθισμένη σε σκοτεινές σκέψεις ως παιδί, έφτασε ως ενήλικη να επικοινωνεί με το πνεύμα της Edith Piaf – η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός Marion Cotillard έχει περάσει όλη τη ζωή της εξερευνώντας την ανθρώπινη ψυχή, γεγονός που ταιριάζει γάντι με τον ρόλο της ανθρωπολόγου που υποδύεται στην πιο πρόσφατη ταινία της.
Για αρχή μια χαζή ερώτηση: στο τελευταίο σας φιλμ (η δραματική ταινία Μικρά Αθώα Ψέματα με σκηνοθέτη τον σύντροφό της, ηθοποιό Guillaume Cannet) υποδύεστε μια παριζιάνα εθνολόγο. Ωστόσο, οι προηγούμενοι ρόλοι σας ήταν αγγλόφωνοι. Είναι πιο δύσκολο για μια γαλλίδα να παίζει στα αγγλικά παρά στην μητρική της γλώσσα;
Ίσα ίσα δεν είναι μια καθόλου χαζή ερώτηση. Ναι, είναι τελείως διαφορετικό. Και απαιτεί και περισσότερη δουλειά. Αλλά, είναι κάτι που λατρεύω να το κάνω. Μ’ αρέσει να δουλεύω πάνω στις λεπτομέρειες του ήχου, πώς γίνεται να τονίσεις μια λέξη, ποιο είναι το νόημα του ρυθμού αυτού που λες. Είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον. Χώρια που λατρεύω την αγγλική γλώσσα. Αλλά όντως υπάρχει ένας βαθμός δυσκολίας…
Κάνει παύση. Η βραβευμένη με Όσκαρ πρωταγωνίστρια του βιογραφικού φιλμ για την ζωή της Edith Piaf, La vie en Rose (στους ελληνικούς κινηματογράφους παίχτηκε με τον τίτλο «Ζωή σαν Τριαντάφυλλο»), βυθίζεται στους ρόλους της. Εντελώς. Κατά τη διάρκεια των προβών και γυρισμάτων της ταινίας, τραγουδούσε καθημερινά για εφτά μήνες. Όταν βρίσκεται στα γυρίσματα μιας ταινίας, δεν διαβάζει ούτε καν βιβλία. Δεν μπορεί να αποσπάται από τη δουλειά της. «Δεν είμαι το είδος του ανθρώπου που μπορεί να κάνει πολλά πράγματα ταυτόχρονα.»
Όλη αυτή η αφοσίωση δεν έχει κάποιο τίμημα; Όλο αυτό το τραγούδι για το La vie εn Rose? (H φωνή της δεν χρησιμοποιήθηκε στα μουσικά κομμάτια του φιλμ. Το έκανε για να μπει στο πετσί του ρόλου, για να «μάθει» την τεχνική του συγχρονισμού με τα χείλη «που είναι πέρα για πέρα από δύσκολο»)
Το να τραγουδήσω στα κομμάτια της ταινίας δεν τέθηκε καν σαν ζήτημα. Είχα μόνο τρεις μήνες για να προετοιμαστώ για τον ρόλο από τη στιγμή που πήραμε την χρηματοδότηση. Οπότε δεν υπήρχε χρόνος. Ήμουνα πολύ αναστατωμένη, πρέπει να πω. Όχι ότι ήθελα τόσο να τραγουδήσω, αλλά ήθελα τουλάχιστον να έχω τον χρόνο να προσπαθήσω. Και δεν τον είχα.
Μετά το τέλος της ταινίας και δεδομένης της επιτυχίας που είχε, σας πήρε καιρό να αποτινάξετε την Piaf από πάνω σας;
Ο καιρός ήταν πολύς. Κράτησε εννιά μήνες. Ήταν φρικτό. Και ντρέπομαι που το λέω, αλλά αυτό συνέβηκε. Η Piaf με είχε στοιχειώσει. Ένιωθα περίεργα. Και είμαι ένας πολύ λογικός άνθρωπος. Δεν ζω με τον ρόλο μου. Είμαι ένας πραγματικά φυσιολογικός άνθρωπος. Εντάξει, είμαι ηθοποιός. Δεν είμαι και τόσο νορμάλ. Αλλά συνήθως είμαι νορμάλ. Αλλά δεν μπορούσα να την αφήσω γιατί ο μεγαλύτερος φόβος της όσο ζούσε –δεν έχουμε φόβους όταν είμαστε νεκροί- ήταν η μοναξιά. Και όταν τελειώσαμε την ταινία, δεν ήθελα η Edith να μείνει μόνη της. Είναι τρελό. Το να γυρίσω ξαφνικά στη ζωή μου και να την αφήσω μόνη της… μου πήρε χρόνο για να συνειδητοποιήσω ότι είχε πεθάνει από καιρό. Οπότε ήταν ΟΚ. Δεν ήταν μόνη της. Είχε φύγει.
Γεννημένη στο Παρίσι από γονείς ηθοποιούς –ο πατέρας της είχε μια εταιρεία που ανέβαζε παιδικά θεατρικά- η Cotillard πιστεύει ότι οι ηθοποιοί «μελετούν την ανθρώπινη ψυχή, την ανθρώπινη συμπεριφορά. Προσπαθούμε να κατανοήσουμε προκειμένου να μπορούμε να είμαστε αληθινοί στη ζωή. Και σαν έφηβη… ήμουνα λίγο ειδική περίπτωση. Οι άνθρωποι με τρόμαζαν. Οπότε και κρυβόμουν. Αλλά ήταν περισσότερο, ας πούμε, σκοτεινό.»
Μελαγχολία;
Ναι. Έζησα την εφηβική μου οργή 1000%. Άρχισα από νωρίς να αναρωτιέμαι γιατί βρισκόμουνα εδώ. Πιστεύω ότι έτσι χάνεται η αθωότητά σου νωρίτερα, το να έχεις αυτήν την εμμονή να σου δοθεί μια απάντηση για το τι κάνεις εδώ.
Η αθωότητα της Cotillard διακόπηκε απότομα ύστερα από την επιτυχία του la Vie en Rose. Η βράβευσή της με Oscar την κατέστησε μόνιμη παρουσία στα κόκκινα χαλιά (έγινε μοντέλο/ μούσα του Dior) και ύστερα από χρόνια επιτυχημένης πορείας μόνο στην Γαλλία (η φήμη της ξεκίνησε το 1998 με την ταινία Taxi), έγινε σταρ διεθνούς φήμης.
Αλλά, δεν της άρεσε και τόσο να είναι «κάτω από τα φώτα», οπότε έπαιξε σε μικρότερους ρόλους σε μεγάλες ταινίες, όπως το Inception και το Public Enemies. Επίσης, πέρασε τον καιρό της τραγουδώντας και παίζοντας μπάσο και πλήκτρα με ένα άσημο γκρουπ, τους Yodelice, μαζί με παριζιάνους φίλους της μουσικούς.
Το χειρότερο παράδειγμα της νεοαποκτηθείσας φήμης της ήταν όταν τον Φεβρουάριο του 2008, κατηγορήθηκε για σχόλια που είχε κάνει σε μια εμφάνιση της σε ένα γαλλικό τηλεοπτικό show ένα χρόνο πριν, όπου είχε εκφράσει τις αμφιβολίες της για την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους.
Στην αναφορά του περιστατικού, η Cotillard αναστενάζει
«Γνωρίζω πώς λειτουργούν τα media. Και για να είμαι ειλικρινής, ήταν πολύ χαζό εκ μέρους μου να μιλήσω για κάτι τόσο σοβαρό σε τηλεοπτική εκπομπή στη μια το πρωί. Αλλά μιλούσαμε για κάτι εντελώς διαφορετικό και έδωσα ένα παράδειγμα αυτού που είχα δει. Δεν ήταν και πολύ έξυπνη κίνηση. Ωστόσο, αυτά που γράφτηκαν ήταν πολύ διαφορετικά από αυτά που είχα πει.»
Έγραψαν ότι είπατε πως οι επιθέσεις στους Δίδυμους Πύργους ήταν ψεύτικες.
Ποτέ δεν το είπα αυτό. Κατ’ αρχήν γνωρίζω ανθρώπους που έχουν χάσει μέλη της οικογενείας τους ή φίλους οι οποίοι βρίσκονταν μέσα σ’ αυτά τα αεροπλάνα. Οπότε, πώς θα μπορούσα να πιστέψω σε θεωρία συνομωσίας; Είναι ακατανόητο.
Με ποιον σκηνοθέτη ή ηθοποιό και σε ποια γλώσσα θα θέλατε να δουλέψετε στη συνέχεια;
Θέλω μόνο να κάνω ταινίες. Δεν έχω κάποιο σχέδιο. Είμαι τόσο τυχερή που έχω την ευκαιρία να δουλέψω με κάποιους ηθοποιούς και σκηνοθέτες που ούτε να τους φανταστώ δεν τολμούσα. Και τώρα ξέρω ότι όλα είναι πιθανά. Οπότε, είναι πολύ συναρπαστικό. Αλλά δεν σκέφτομαι για το αν θα κάνω μια αμερικάνική ή γαλλική ταινία. Οι ιστορίες έρχονται και… αν αναγνωρίσω τον εαυτό μου σε μια από αυτές, θέλω να γίνω μέρος της. Αυτό γίνεται.
Μέρος από συνέντευξη στον Craig Μclean
Πηγή: The Independent