Αθήνα, Παρασκευή 20 Μαρτίου 2020.
Ημέρα 5η.
(Η αφηγήτρια είναι γνωστή δημοσιογράφος και συγγραφέας, που σε αυτή τη φάση επιλέγει να αυτοαποκαλείται «ο ποντικός» -εννοείται, στη φάκα του κορωνοϊού!)
Το πάθατε κι εσείς;
Πρώτον: δυο φορές τη μέρα νομίζω ότι έχω τα προεόρτια του κορωνοϊού. Σαν να 'χω ρίγη, σαν να 'χω πονοκέφαλο, σαν να με πονάει η πλάτη μου… βουρ στο θερμόμετρο. Συνήθως έχω 35,8. Χθες το βράδυ είχα 36,1 –«ιιιιιιιι!!!!», φώναξα σε πανικό στον Δημήτρη, «ανέβηκε!!!»…
Δεύτερον, κοιτάζω καχύποπτα το σπίτι μου. Όσα φαίνονται αθώα, δεν είναι. Ένοχα όλα άνευ δίκης. Με συνοπτικές διαδικασίες. Επαγρυπνείτε! Εκατομμύρια κορωνοϊοί καιροφυλακτούν και απειλούν να γαντζωθούν πάνω μου, σαν βδέλλες να ρουφήξουν την υγεία μου.
Το μπουκάλι το γάλα, για παράδειγμα, που έχω στο ψυγείο, ξέρετε τι φωλιά κορωνοϊού είναι; Το έπλυνα; Tο γιαούρτι δίπλα του; Πότε το πήρα, προσπαθώ να θυμηθώ. Το μπουφάν που φόρεσα προχθές στην τελευταία μου έξοδο σε μανάβικο; Πάρτι κάνουν οι κορωνοϊοί στην κουκούλα του. Την απλώστρα που είναι μεταλλική την ψέκασα; Το στραγγιστήρι των πιάτων;
Μετά από σκέψη αποφάσισα να ακολουθήσω την εξής τακτική: στη μεγάλη λεκάνη βάζω απορρυπαντικό πιάτων και νερό και ρίχνω μέσα πορτοκάλια, μήλα, μπανάνες, αβοκάντο. Μετά, τα σκουπίζω ένα-ένα και τα βάζω στο καρότσι που έχω προηγουμένως ψεκάσει. Το στραγγιστήρι το έχω επίσης ψεκάσει, ενώ ψεκάζω και τις σόλες των παπουτσιών -πριν μπω στο σπίτι μου. (Στη συνέχεια -δεν θέλει πολύ- θα ανέβω στο κλαδί του πλατανιού που είναι έξω απ' τη βεράντα μας και θα φωνάζω κουκουρίκου…)
Και επειδή μία φοβία δεν έρχεται μόνη της παρά πλακώνει με την παρέα της, μήπως έχετε δει ότι πυκνώνουν οι σεισμοί; Στη Σμύρνη προχθές, βράδυ, στην Κω αμέσως μετά. Δεν ήταν λίγο. 4,4. Ειλικρινά, δεν ξέρω τι να διαλέξω.
Σήμερα έκανα γυμναστική. Τις ασκήσεις πιλάτες που αγαπώ. Ε, αυτές που με ζορίζουν τις απέφυγα. Στην αρχή είμαστε, σιγά-σιγά θα φτάσω και σ' αυτές. Η καλή μας δασκάλα μάς έστειλε με μέιλ όλες τις ασκήσεις μας, «για να μη σκουριάσουμε». Μέχρι εδώ καλά. Με το κολύμπι τι θα γίνει; Ο Δημήτρης που τον ρώτησα, μου θύμισε μια σκηνή με τον Πουαρώ, που κατεβαίνει στην παραλία με το μαγιό του και την πετσέτα του, και αρχίζει να περπατάει πάνω-κάτω στην αμμουδιά, τεντώνοντας ρυθμικά τα χέρια του σε «ελεύθερο»…
«Είναι μια ιδέα» μου είπε. Το τέρας.
Ο Νώντας και η Ευγενία έμειναν απ' τα Κούλουμα στο σπίτι τους στη Σύρο -αυτοί τουλάχιστον βλέπουν θάλασσα. Αν θέλουν, μπορούν και να τη μυρίσουν. Εμείς άραγε… Πότε; Αν…
Σας χαιρετώ, γιατί θέλω να ακούσω τον κ. Τσιόδρα.
Ο ποντικός