Ημερολόγιο Κορωνοϊού -Αθήνα, Πέμπτη 19 Μαρτίου 2020
-Ημέρα 4η
(Η αφηγήτρια είναι γνωστή δημοσιογράφος και συγγραφέας, που σε αυτή τη φάση επιλέγει να αυτοαποκαλείται «ο ποντικός» -εννοείται, στη φάκα του κορωνοϊού!)
Ευτυχώς που σας γράφω και βλέπω τι μέρα είναι. Αν περνούσα τώρα τεστ Αλτσχάιμερ, θα με έκλειναν στο Δρομοκαΐτειο. Αίσθηση χρόνου μηδέν. Μόνο απ' το φως της μέρας έρχομαι σε επαφή με τις ώρες. Καμιά φορά κι απ' το στομάχι μου, που γουργουρίζει.
Σήμερα, η διαχείριση της πολυκατοικίας μάς μοίρασε κάτω απ' την πόρτα μια επιστολή. Απευθύνεται στους μοναχικούς συγκατοίκους ή εν γένει στους ανήμπορους. «Αν χρειάζεστε οποιαδήποτε υποστήριξη σε ψώνια τροφοδοσίας ή φαρμακείου, μη διστάσετε να μας ενημερώσετε, είμαστε έτοιμοι να σας βοηθήσουμε», λέει το κείμενο.
Τσιμπιόμουν!
Για τις ώρες λειτουργίας του καλοριφέρ έχουν γίνει ομηρικοί καβγάδες –οι επάνω εναντίον των κάτω, οι μπροστινοί (νότιοι) εναντίον των πίσω (βόρειοι). Συνωμοσίες, φατρίες, μόνο ξύλο που δεν έπαιξαν… Και τώρα, ΤΕΤΟΙΑ επίδειξη ανθρωπιάς;
Βρε τον κορωνοϊό…
Μιλώντας με τους φίλους μας, έχω διαπιστώσει ότι υπάρχει μια διαφορά συμπεριφοράς των κατοίκων του κέντρου απ' τους κατοίκους των προαστίων. Οι μεν είναι πιο απείθαρχοι από τους δε. Ίσως επειδή οι μεν έχουν μικρότερο ζωτικό χώρο από τους δε.
Εμείς που μένουμε στους Αμπελόκηπους ακούμε -χωρίς διαφορά- τον συνήθη ήχο της πόλης. Η Αλίκη που μένει σε πολυκατοικία στον Χολαργό μάς έλεγε ότι έχουν δίπλα τους ένα γιαπί. «Είναι η πρώτη μέρα που χάρηκα, καθώς άκουγα τον θόρυβο των μαστόρων! Σαν μουσική μου ήχησε ο θόρυβος της ζωής», μας είπε. Τέτοια ερημιά στην περιοχή της! Καμιά φορά βλέπει ανθρώπους να περπατάν προς το βουνό και στα ανοιχτά καταστήματα, οι ουρές είναι μικρές, γίνονται εξωτερικά και οι άνθρωποι στέκονται σε απόσταση.
Στη δική μας γειτονιά, το Σάββατο είχε ξεχυθεί σύμπασα η γειτονιά στον δρόμο, και στην εξωτερική ουρά που καθιέρωσε ένα μικρό σούπερ μάρκετ ο κόσμος δυσανασχετούσε. «Πού καταντήσαμε…», έλεγαν, «να κάνουμε ουρά για ψώνια…». «Μήπως προτιμάτε να κάνετε ουρά για ράντζο;», τους είπα και πάγωσαν. Μάλλον με αντιπάθησαν.
Την ίδια μέρα, το Σάββατο στην Κηφισιά, η Γιάννα μου είπε ότι σε ένα μεγάλο σούπερ μάρκετ έκανε «private shopping». «Ήμουν μόνη μου και στο ταμείο μού έκαναν δώρο ένα μπουκάλι κρασί!», γέλασε.
Στους Αμπελόκηπους λιακάδα έξω και κανείς δεν βγαίνει στα μπαλκόνια του, ούτε για να αερίσει ή να απλώσει. Ακατανόητο μου φαίνεται, εμείς έχουμε κάνει καραγκιόζ-μπερντέ το μπαλκόνι μας – λιάζουμε κι αερίζουμε όλο τον ρουχισμό μας.
Να μη ξεχάσω να σας πω κι αυτό το ανέκδοτο: Η φίλη μου φαρμακοποιός (που είναι μια δραστήρια επιχειρηματίας και λογικός άνθρωπος) μου είπε ότι μια πελάτισσα έχωσε το κεφάλι της πάνω στον πάγκο για να δει μια συνταγή. «Ενστικτωδώς έκανα πίσω - και τι μου λέει, η ανόητη; Μην ανησυχείτε, έχω μεταλάβει!».
Εγώ, πάντως, χαίρομαι να τηλεφωνώ στα σταθερά τηλέφωνα και όλοι να απαντούν! Αν κάποιος δεν απαντά, τον αιφνιδιάζω στο κινητό. «Βγήκες;» ρωτώ με την ιδιότητα του εθνοφρουρού. Αθώοι οι περισσότεροι - δεν είχαν προλάβει να το σηκώσουν.
Ο Δημήτρης συμμετέχει τώρα σε όλες σχεδόν τις σπιτικές δουλειές. Μια νέα σπιτική ισορροπία. Το δύσκολο είναι ότι τώρα έχει άποψη για το νοικοκυριό –«γιατί έχουμε αυτό εδώ κι όχι εκεί;», ρωτά. Σε λίγο δεν θα βρίσκω τα μαχαιροπίρουνα.
Η Λίνα μου τηλεφώνησε χθες βράδυ εξοντωμένη. Έστησε μια ημερίδα με 200 συνέδρους διαδικτυακά!
Τι θα λέγατε να σας καλέσουμε σπίτι για φαΐ, διαδικτυακά;;;
Ο ποντικός