Ημερολόγιο Κορωνοϊού
Αθήνα, Τρίτη 17 Μαρτίου 2020
Ημέρα 2η
(Η αφηγήτρια είναι γνωστή δημοσιογράφος και συγγραφέας, που σε αυτή τη φάση επιλέγει να αυτο-αποκαλείται «ο ποντικός» -εννοείται, στη φάκα του κορωνοϊού!)
Πειράζει που με διαολίζουν όλοι αυτοί οι χαζοχαρούμενοι, που μας συστήνουν να κάνουμε «ό,τι δεν βρίσκαμε ποτέ χρόνο να κάνουμε» -όπως: «να τακτοποιήσουμε τα ντουλάπια μας»;
Ελάτε εσείς, τσούπρες, να μου τακτοποιήσετε την ντουλάπα μου. Εγώ δεν θέλω. Δεν μου ανεβάζει το ηθικό να βάλω σε τάξη τις μπλούζες, τα καλτσόν και τα παπούτσια μου. Μη σας πω ότι μου το ρίχνει. Τι νόημα έχει να τακτοποιήσω τα καλτσόν μου; Πότε θα τα βάλω; Ασ' τα λοιπόν στη νιρβάνα τους και την αναρχία τους. Ένα φοράω κι ένα θα πλένω. Αυτή θα είναι η «τάξη» μου.
Ή το άλλο που λένε: «αρχίστε δίαιτα»! Τι λέτε μωρέ; Σ΄αυτές τις καταναγκαστικές συνθήκες που ζούμε, η ώρα του φαγητού πρέπει να είναι απόλαυση. Να μαγειρεύεις με κέφι και να χαίρεσαι την κάθε σου μπουκιά. Δεν ξέρουν από ψυχολογία λέτε οι εφοπλιστές, που φροντίζουν πάντα να έχουν καλούς μάγειρες στα φορτηγά τους;
Σύμφωνοι, να μη βγούμε τόφαλοι. Αλλά να επιζήσουμε και να μην το ρίξουμε στα ψυχοφάρμακα (όχι ότι θα τα γλιτώσουμε, για να είμαστε τίμιοι).
Στην Κατίνα είπα ότι θα την πληρώσω κανονικά, αλλά να μην έρθει για δυο βδομάδες να καθαρίσει το σπίτι. Πέρα από το ρίσκο, τι να την κάνω πραγματικά; Το νοικοκυριό έχει γίνει απασχόληση. Σφουγγαρίζω, μοσχομυρίζει η χλωρίνη κι αγαλιάζει η ψυχή μου. Άσε το σίδερο… πουκάμισα, μπλούζες πια δεν σιδερώνονται. Τζάμπα κόπος. Αντίθετα, εσώρουχα και σεντόνια, αχνιστά σαν φρέσκα φρατζολάκια βγαίνουν απ' τη σιδερώστρα.
Η Ελευθερία που μου τηλεφώνησε, το έχει ρίξει στα κουλουράκια. «Κερνάω άμα θέλω όλο το Κουκάκι!» μου είπε σκασμένη στα γέλια. Εσώκλειστη κι αυτή, βγαίνει με τον άντρα της κάθε βράδυ στις 10 και κάνουν βόλτα στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου. «Πάμε ως το Θησείο κι επιστρέφουμε. Είμαστε ολομόναχοι. Σπάνια συναντάμε κάνα ζευγαράκι που φιλιέται. Απόκοσμο σκηνικό. Θα ήταν ειδυλλιακά αν δεν ήταν τρομακτικά», είπε.
Σήμερα ξύπνησα πολύ πρωί και ξεμπέρδεψα μια δύσκολη και άχαρη δουλειά του γραφείου. Μετά απ΄αυτό, μας έφτιαξα ένα αρχοντικό πρωινό –με χυμούς, αυγά, φρούτα. Καθίσαμε και το απολαύσαμε στην τραπεζαρία ακούγοντας ραδιόφωνο. Ο κ. Τσιόδρας έχει γίνει αγαπημένος μας φίλος. Μιλά σωστά και λέει σκληρές αλήθειες με έναν ήπιο τρόπο. Με πείθει, δεν με τρομάζει. Με την εκκλησία λίγο μου τα χάλασε, αλλά γρήγορα ορθοπόδησε. Σήμερα, πάλι παρέα ήπιαμε τον καφέ μας. Μόνο που δεν μπορώ να τον ρωτήσω –«γιατί, κύριε Τσιόδρα μου, στην Ιταλία ο ιός χτύπησε τη βόρεια και όχι τη νότια Ιταλία; Επίσης, γιατί δεν ακούμε τίποτα για την Αφρική; Δεν τους μετράν ή δεν υπάρχουν κρούσματα;».
Δεν μπορεί, θα αναρωτηθεί και κάποιος άλλος και κάτι σχετικό θα διαβάσω.
Άντε γεια τώρα. Έχω ένα μακρύ κατάλογο τηλεφωνημάτων. Σήμερα θα μιλήσω με όλους τους συγγενείς και φίλους που ζουν μόνοι τους.
Ο ποντικός