Ημερολόγιο Κορωνοϊού
Αθήνα, Δευτέρα, 16 Μαρτίου 2020.
Ημέρα 1η
(Η αφηγήτρια, είναι γνωστή δημοσιογράφος και συγγραφέας, που σε αυτή τη φάση επιλέγει να αυτο-αποκαλείται «ο ποντικός» -εννοείται, στη φάκα του κορωνοϊού!)
9.30. Τέτοια ώρα θα ήμουν στο γραφείο μου, θα είχα ανοίξει τον υπολογιστή μου, θα είχα κάνει τον καφέ μου και θα είχα βυθιστεί στην ανεκτίμητη ρουτίνα μου. Η ζωή εξελίχθηκε διαφορετικά και βρίσκομαι έγκλειστη στο σπίτι. Με τον άντρα μου αποφασίσαμε ότι θα βγαίνουμε μόνο για να κατεβάζουμε τα σκουπίδια και για να μας χτυπήσει λίγος αέρας. Εννοείται με τα γάντια μας. Ταλιμπάν στην τήρηση των οδηγιών. Ή έχουμε φοβηθεί ΠΑΡΑ πολύ, ή ανήκουμε στη μικρή κοινότητα των ευσυνείδητων πολιτών.
Σήμερα σκέφτηκα ότι μπορώ να κυκλοφορώ όλη τη μέρα με την πυτζάμα μου. Όπως μου ήρθε η σκέψη, έτσι κι έφυγε. Απερρίφθη πανηγυρικά. Θα ντύνομαι κανονικά -πρέπει να δημιουργήσω μια νέα ρουτίνα. Μη σας πω ότι θα βάφομαι κιόλας, μη με πετύχει κάποιος στο whats app κι είμαι σαν τη θεία Παναγούλα. (Ευτυχώς πρόλαβα κι έβαψα μαλλί. Όσες την πάτησαν, ας βρουν μια ρουκέτα να πάνε Γερμανία. Εκεί άκουσα, είναι ανοιχτά τα κομμωτήρια. Ας βιαστούν όμως).
Κάθισα πειθαρχημένα να δουλέψω στον υπολογιστή μου, αλλά νιώθω μαγκωμένη. Τι νόημα έχει; Να δουλέψω προς τι; Πώς θα είναι η Ελλάδα σε δυο μήνες; Η δουλειά μου θα έχει παραλήπτη; Μήπως θα είναι ήδη ξεπερασμένη;
Μια φωνή μέσα μου ωρύεται -με τραντάζει να μη με καταπιεί ο λήθαργος. Η ζωή, η κοινωνία, η χώρα έχουν συνέχεια, μου λέει, και πρέπει όλοι μας να μπούμε σ΄αυτό το ρεύμα. Ας είναι και υποδυόμενοι στην αρχή. Μετά θα υπάρξει η δυναμική - της πολύτιμης συνέργειας. Γιατί, πολλές μονάδες απομονωμένες, όταν δικτυωθούν δημιουργούν μια κοινότητα. Και η κοινότητα μπορεί να δημιουργήσει ένα προωθητικό ρεύμα.
Είχε δίκιο αυτή η εσωτερική μου φωνή και το διαπίστωσα. Μέσα στο πρωινό κατάλαβα ότι όλοι οι συνάδελφοι δουλεύαμε κατά μόνας, μόλις όμως σκοντάφταμε σε ένα πρόβλημα, κάναμε chat κι όλοι σκιζόντουσαν να εξυπηρετήσουν! Απίθανη μετάλλαξη χαρακτήρων.
Από περιέργεια δοκίμασα τη διαθεσιμότητα της Ελένης. Εκ γενετής είναι ένας δύστροπος, εριστικός και δυσάρεστος άνθρωπος. Ούτε καλημέρα δεν λέει και δεν δίνει του αγγέλου της νερό. Από περιέργεια –επαναλαμβάνω - τη ρώτησα κάτι. Μου απάντησε αστραπιαία και αναλυτικά!
Βρε τον κορωνοϊό…
Χτες βγήκαμε στο μπαλκόνι μας να χειροκροτήσουμε. Άδεια τα μπαλκόνια στον δρόμο μας. Νιώσαμε σαν να μας μούτζωναν όλα μαζί τα φωτισμένα παράθυρα. Άλλο ένα ζευγάρι είχε βγει στην πέρα γωνία. Κουνήσαμε σε χαιρετισμό τα χέρια μας και μπήκαμε μέσα. Η φίλη μου η Άννα μου είπε, ότι όταν κάλεσε τις εξάχρονες κόρες της να βγουν έξω, εκείνες ρώτησαν: «θα βάλουμε τα καλά μας;»!
Αμ κυρά μου, η μετάβαση από τη μια κατάσταση στην άλλη, θέλει τον χρόνο της για να αφομοιωθεί. Άλλα πρωτόκολλα, άλλες συνήθειες –σταδιακά κτίζονται.
Μόλις πήρα μέιλ από τη Ceiline, τη φίλη μου από το Βέλγιο. Ο άντρας της δουλεύει σε ένα πείραμα κατά του καρκίνου κι ήταν στην κρίσιμη φάση της εργαστηριακής δοκιμής στον άνθρωπο. «Είναι σε απόγνωση» μου γράφει. Δεν ξέρουν πώς θα συνεχίσουν.
Άλλη μια εγγραφή στον μακρύ κατάλογο των επιπτώσεων.
Ο άντρας μου έκανε τώρα skype με τον Johan στο Αμβούργο. Του είπε, ότι ο μικρός αριθμός θανάτων στη Γερμανία ίσως οφείλεται στο ό,τι έχουν πολλές ΜΕΘ.
Τέρμα, πάω να μαγειρέψω. Κατέψυξα προχτές καρότα και κρεμμύδια και θα κάνω κοτόσουπα. Τα λέμε αύριο. Θα χαθούμε;;
(Προβληματίστηκα πώς θα υπογράφω αυτό το δημόσιο ημερολόγιο. Επειδή αισθάνομαι παγιδευμένη: Ο ποντικός)