Oικεία αλλά και απόμακρη, ανεξάρτητη και δυναμική, η Σεμίνα Διγενή έκανε την δημοσιογραφία σπίτι της. Κατάφερε όμως να αφήσει το σπίτι της μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.
«Ημουν ένα ονειροπαρμένο κορίτσι. Τα παιδικά μου χρόνια είχαν την ένταση του καραβανιού. Αλλάζαμε σπίτια συνέχεια, κάθε τόσο συσκευάζαμε κούτες και γεμίζαμε βαλίτσες και μπαούλα για μια νέα γειτονιά, εκεί που έκανα φίλους, εκεί τους έχανα, πότε σε υπόγειο, πότε σε μονοκατοικία, πότε σ΄ένα δυάρι εργατικής πολυκατοικίας, πότε σε δωμάτιο σε αυλή… Όταν ρωτούσα γιατί γινόταν αυτό, η μαμά μου έλεγε "για να μην βαριόμαστε", για "να γνωρίσουμε καλύτερα την Αθήνα". Εκεί γύρω στα 12 όμως, κατάλαβα ότι αυτό συνέβαινε γιατί μας έκαναν εξώσεις. Είχαμε μια μόνιμη δυσπραγία με τα ενοίκια, γιατί μεσολαβούσαν περίοδοι που ο μπαμπάς έφευγε, χανόταν. Αλλά κι όταν έμενε μαζί μας, το τελευταίο που τον απασχολούσε, ήταν να καταβληθεί το ενοίκιο».
«Ετσι γνώρισα τις γειτονιές του Βοτανικού, της Ακαδημίας Πλάτωνος, του Αγ. Παντελεήμονα, του Ρέντη, του Κολωνού και άλλες. Έτσι έχασα δεκάδες φίλους στους οποίους είχα υποσχεθεί να μη χωρίσουμε ποτέ. Έτσι μεγάλωσα με το όνειρο να έχω κάποτε ένα δικό μου σπίτι, από το οποίο να μη με διώξουν και να μην χρειαστεί να μετακομίσω...»
Διαβάστε τη συνέντευξη στο Bovary.gr