Η βάναυση κακοποίηση της Ελένης Τοπαλούδη παγώνει τις σκέψεις και τις ψυχές μας, καθώς ακόμα και σήμερα δεν μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε τη βαρβαρότητα που επέδειξαν οι δολοφόνοι της.
Μέσα σε αυτά τα σχεδόν 3,5 χρόνια που μεσολάβησαν από τη δολοφονία της κόρης της, η Κούλα Αρμουτίδου έδωσε μαθήματα αξιοπρέπειας, δύναμης και υπερηφάνειας.
Όταν γεννήθηκε η Ελένη, το 1997, έλαμψε η ζωή μας. Ήταν το φως, το χαμόγελο, η ελπίδα, το όνειρό μας. Για εμάς αυτό το παιδί ήταν τα πάντα. Και ήμασταν κοντά της και οι δύο εξίσου. Μαζί με τον Γιάννη τη φροντίζαμε, δίπλα της όταν αρρώσταινε, μαζί στα ξενύχτια, στις λαρυγγίτιδες, στους πυρετούς της… Για τον Γιάννη ήταν αδιανόητο να κοιμηθεί ενώ το παιδί του είναι άρρωστο, ξενυχτούσαμε μαζί.
Μικρότερη από ενός έτους άρχισε να περπατάει. Την κρατούσαμε από το χέρι για να μην πέσει, μη χτυπήσει στις γωνίες… Κάθε φορά που έπεφτε εμένα μ’ έπιανε ένας νευρόπονος στη σπονδυλική στήλη, παρέλυε όλο μου το είναι. Τη γέννησα 34 ετών, για την εποχή θεωρούμουν μεγάλη για ένα πρώτο παιδί, ήμουν όμως πλήρως συνειδητοποιημένη.
Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη της μητέρας της Ελένης Τοπαλούδη στο Bovary.gr.