«Ήμουνα κι εγώ εκεί, με στολή καλή, λαμπρή. Κι η κορώνα μου από χιόνι, βγαίνει ο ήλιος και τη λιώνει. Χρυσοκέντητο φουστάνι, το αγκάθι το ξεκάνει. Και τα γυάλινα γοβάκια, πέσανε στα πετραδάκια, κλινκ! Και σπάσανε στα δυο».
Έτσι, τελειώνει ένα ξέφρενο γαμήλιο γλέντι στην ιστορία «Ο Γιάννης παντρεύεται», των αδερφών Γκριμ τον 19ο αιώνα. Κι εκεί μετά τη Σταχτοπούτα συναντάμε ξανά το κρυστάλλινο γοβάκι, απόγειο μιας εμφάνισης μαγικής, όπου το αδύνατον γίνεται το απτό σύμβολο της δεξιοτεχνίας και της άφταστης πολυτέλειας.
Το κρυστάλλινο γοβάκι εδώ και αιώνες συνεχίζει να συνεπαίρνει με τη διάφανη, εκτυφλωτική γοητεία του. Και το πιο ενδιαφέρον πραγματολογικό στοιχείο για αυτό είναι ότι αποτέλεσε έναν πρώιμο πρεσβευτή του γαλλικού savoir faire, ένα παραμυθένιο όχημα για να δοξαστεί η μαεστρία των τεχνιτών και της αυλής του Βασιλιά Ήλιου σε όλη την οικουμένη. Η πρώτη του αναφορά γίνεται το 1697 στα «παραμύθια της μαμάς χήνας», προσωνύμιο του Charles Perrault γραμματέα του πρώτου Υπουργού επί του Βασιλιά Λουδοβίκου ΙΔ’, Jean-Baptiste Colbert και ενεργό μέλος της Académie Française.
Διαβάστε στο Bovary.gr την συναρπαστική ιστορία του κρυστάλλινων γοβακιών.