Η Κωνσταντίνα Μιχαήλ μιλάει για τα παιδικά της χρόνια, την απόφαση της να ασχοληθεί με την υποκριτική, τη σχέση με τον πατέρα της και εξηγεί γιατί δεν δίνει δεύτερες ευκαιρίες.
«Με την αδερφή μου μεγαλώσαμε σε μια οικογένεια με πολλή αγάπη και νοιάξιμο ο ένας για τον άλλον -φυσικά με τον υπερβάλλοντα ζήλο που υπάρχει στις νότιες χώρες και ειδικότερα στη δική μας. Εγώ δεν είχα θέμα με τη μητέρα μου, αλλά με τον πατέρα μου, ο οποίος διαδραμάτισε πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή μου -προς το καταπιεστικό. Ήταν λόγω του επαγγέλματός του και της δικής μου ιδιοσυγκρασίας γιατί δεν μαζευόμουν παρόλο που ήμουν ήσυχο παιδί, ειδικά όταν ξεκίνησε η εφηβεία -μια περίοδος που προσωπικά την πέρασα πάρα πολύ δύσκολα. Ακούω τη λέξη εφηβεία και λέω "Φεύγω, δεν έχω να πω κάτι στους εφήβους. Καλά ξεμπερδέματα και καλοί πολίτες". Οι ορμόνες ήταν στο κόκκινο και τότε και τώρα και πάντα. Όταν λειτουργούν οι ορμόνες έχουμε θέματα...».
«Νομίζω έχω την αίσθηση πως δεν ανήκω πουθενά. Και αυτό είναι σαν δικό μου χαρακτηριστικό ότι συμφωνώ για ένα χρονικό διάστημα και μετά από λίγο παίρνω κάποια καινούργια δεδομένα. Κάνω αυτό το εξής κακό: ακόμα και πάρα πολύ δικοί μου άνθρωποι ξανά μπαίνουν στο μικροσκόπιο.. Ίσως ακούγεται καλό, αλλά δεν είναι. Πάλι από φόβο το έκανα...».
Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη της Κωhνσταντίνας Μιχαήλ στο Bovary.gr