Μία ομάδα με έδρα την Ολλανδία αναπτύσσει ένα εξαιρετικά φιλόδοξο σχέδιο για να μετατρέψει την έρημο του Σινά σε καταπράσινο τόπο. Εκτός από τη σταθεροποίηση του κλίματος στην περιοχή και ίσως ακόμα παραπέρα, η πρωτοβουλία αυτή φιλοδοξεί να φέρει τρόπους βιοπορισμού στην περιοχή, μειώνοντας τον κίνδυνο συγκρούσεων μεταξύ των λαών που ζουν εκεί. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι πρόκειται για ένα κυριολεκτικά βιβλικό έργο, μια που αυτή είναι η περιοχή που αναφέρουν οι Γραφές ως “Γη της επαγγελίας”.
Ο ειδικός της οικολογικής αποκατάστασης Τζον Ντ. Λιού εξηγεί περισσότερα στο περιοδικό Kosmos: “Αν κοιτάξει κανείς τη χερσόνησο του Σινά από το διάστημα, θα δει κάτι που μοιάζει με παλλόμενη καρδιά, με αρτηρίες και φλέβες έτοιμες να θρέψουν το σώμα. Στα εκτεθειμένα εδάφη της περιοχής υπάρχουν παντού δεδομένα του γεωλογικού χρόνου, της εξέλιξης και της ανθρώπινης ιστορίας. Αν γνωρίζει κανείς πώς να διαβάσει αυτό το τοπίο, μπορεί να δει τα ποτάμια που έρεαν στην χερσόνησο για ένα πολύ μεγάλο μέρος εξελικτικού χρόνου. Ακόμη και τώρα υπάρχουν ξαφνικές πλημμύρες κατά καιρούς, μόνο που, λόγω της υποβάθμισης των εδαφών, η βροχή που θα έδινε τροφή στο έδαφος χάνεται αμέσως στη θάλασσα”.
Αυτή την καρδιά που περιμένει να χτυπήσει ανακάλυψαν ο Τίες βαν ντερ Χούβεν της ομάδας Weather Makers από την Ολλανδία και ο Μαλίκ Μπουκεμπούς από την Αίγυπτο, υπεύθυνος έργων της βελγικής εταιρείας βυθοκόρησης DEME. Όλα ξεκίνησαν από την διερεύνηση του έργου αποκατάστασης της λίμνης Μπαρνταγουίλ στο βόρειο Σινά. Η λίμνη, που είχε κάποτε βάθος έως και 40 μέτρα, αποτελούσε, εξελικτικά και ιστορικά, τόπο όπου αφθονούσαν και πολλαπλασιάζονταν ψάρια που θα γέμιζαν στη συνέχεια τη Μεσόγειο. Το βάθος της λίμνης δεν ξεπερνάει πλέον τα δύο μέτρα, το νερό είναι υπερ-αλατούχο και πολύ πιο ζεστό, ενώ οι πληθυσμοί ψαριών σπανίζουν και οι ψαράδες που κάποτε ζούσαν από τα νερά δεν έχουν τρόπο βιοπορισμού.
Η περιοχή ήταν κάποτε εύφορη
Εξετάζοντας το ίζημα από τον βυθό της λίμνης, οι δύο άντρες κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η περιοχή ήταν κάποτε εύφορη. Η ιδέα τους είναι να χρησιμοποιήσουν το ίζημα που θα αφαιρεθεί για να βαθύνει η λίμνη, ώστε να εμπλουτίσουν το έδαφος γύρω από τη λίμνη και να προχωρήσουν και προς τα βουνά, ώστε η περιοχή να ξαναγίνει πράσινη.
Όπως τονίζει ο βαν ντερ Χούβεν, όποιος αμφιβάλλει ότι κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει, θα πρέπει να σκεφτεί πόσο απίθανο έμοιαζε κάποτε το ταξίδι στη σελήνη. “Η NASA δεν είχε από την αρχή ένα πλήρες, λεπτομερές σχέδιο, αλλά ένα όραμα που έγινε πραγματικότητα βήμα-βήμα”. Επιπλέον, υποστηρίζουν οι Weather Makers, προκειμένου να αντιμετωπίσουμε την κλιματική αλλαγή, θα πρέπει να στραφούμε περισσότερο σε τέτοιου είδους έργα προστασίας και αποκατάστασης του φυσικού κόσμου, παρά να εστιάζουμε σχεδόν αποκλειστικά στη μείωση των ορυκτών καυσίμων και των εκπομπών ρύπων. Ο καλύτερος μηχανισμός αφαίρεσης του διοξειδίου του άνθρακα από την ατμόσφαιρα είναι η φύση, στη διάρκεια των 5.000 τελευταίων χρόνων όμως, οι ανθρώπινες δραστηριότητες έχουν μειώσει την συνολική βιομάζα της Γης κατά 50% περίπου, και έχουν καταστρέψει ή υποβαθμίσει το 70% των δασών του πλανήτη. Όπως δήλωσε όμως και ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες πέρσι, “Οι ανθρώπινες δραστηριότητες ευθύνονται για την κάθοδό μας προς το χάος. Αυτό σημαίνει όμως ότι η ανθρώπινη δράση μπορεί να βοηθήσει στο να βγούμε”.
Το σχέδιο που εφαρμόστηκε με επιτυχία στην Κίνα
Ένα παρόμοιο σχέδιο έχει ήδη εφαρμοστεί με επιτυχία στην Κίνα, όπου το οροπέδιο Λόες, μία περιοχή που υπέφερε από την ξηρασία και τη διάβρωση του εδάφους μεταμορφώθηκε μέσα σε 20 χρόνια μέσω της αναδάσωσης, και διαθέτει σήμερα 4.500.000 στρέμματα οπωροφόρων δέντρων.
Το σχέδιο οικολογικής αποκατάστασης της χερσονήσου του Σινά εκτιμάται ότι έχει τη δυνατότητα να δεσμεύει δισεκατομμύρια τόνους διοξειδίου του άνθρακα, αλλά να παίξει σημαντικό ρόλο και στη ρύθμιση της θερμοκρασίας του πλανήτη.
Σύμφωνα με τον Τιμ Κριστόφερσεν από το Πρόγραμμα Περιβάλλοντος του ΟΗΕ, το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε αυτή τη στιγμή “είναι η έλλειψη φαντασίας των ανθρώπων. Η ανικανότητά μας να δούμε ένα διαφορετικό μέλλον επειδή κοιτάζουμε μόνο αυτό το δυστοπικό μονοπάτι πανδημίας, κλιματικής αλλαγή, απώλειας βιοποικιλότητας. Η συλλογική συνειδητοποίηση όμως ότι βρισκόμαστε όλοι μαζί μπροστά στην πρόκληση, αποτελεί τεράστια ευκαιρία”, ενώ ο βαν ντερ Χούβεν συμπληρώνει: “Δεν θα αλλάξουμε την ανθρωπότητα με το λέμε διαρκώς ‘πρέπει να μειώσουμε αυτό ή εκείνο’. Όχι, θα πρέπει να κάνουμε περισσότερα ωφέλιμα πράγματα και όχι απλώς λιγότερα καταστροφικά πράγματα”.