Μπορεί να φάνταζαν κάποτε σαν σενάριο ταινίας επιστημονικής φαντασίας, αλλά οι πλωτές πόλεις ίσως να αποτελέσουν σύντομα την απάντηση σε ορισμένες από τις σημαντικότερες προκλήσεις του πλανήτη μας.
Μια ομάδα αρχιτεκτόνων, μηχανικών και κατασκευαστών παρουσίασε την περασμένη Τετάρτη σε μια συνάντηση στην έδρα του ΟΗΕ τα σχέδια μιας τέτοιας προσιτής οικονομικά πόλης, σχέδια που είδε με θετικό μάτι ο διευθυντής του προγράμματος για τους οικισμούς (UN-Habitat) των Ηνωμένων Εθνών, Μαϊμουνά Μοχντ Σαρίφ.
«Όλοι όσοι μετέχουν στην ομάδα θέλουν να χτιστεί. Δεν μιλάμε θεωρητικά», είπε ο Μαρκ Κόλινς, Διευθύνων Σύμβουλος της Oceanix, που δημιουργεί πλωτές κατασκευές. Η εταιρεία πιστεύει ότι με τις πλωτές πόλεις μπορούν να αντιμετωπιστούν όχι μόνον επείγουσες οικιστικές ανάγκες αλλά και οι απειλές από την άνοδο της στάθμης των ωκεανών, αφού σχεδιάζονται για να αντέχουν σε φυσικές καταστροφές, όπως τα τσουνάμι, οι πλημμύρες και τυφώνες κατηγορίας 5.
Ο ΟΗΕ δεν έχει ακόμη αγκαλιάσει επισήμως το project, αλλά η παρουσία της ομάδας των σχεδιαστών στο αρχηγείο του προσδίδει νομιμότητα στην όλη ιδέα.
Το σχέδιο της Οceanix City φέρει την υπογραφή του αρχιτέκτονα Μπγιάρκε Ίνγκελς και η Oceanix ελπίζει να προσελκύσει το έντονο ενδιαφέρον τολμηρών επενδυτών.
Πλωτές πόλεις των 10.000 κατοίκων
Η πόλη θα απαρτίζεται από εξαγωνικές πλατφόρμες ικανές να φιλοξενήσουν η κάθε μία περίπου 300 κατοίκους.
Για τους σχεδιαστές μια ομάδα από έξι πλατφόρμες σχηματίζει ένα χωριό και έξι χωριά συναπαρτίζουν μια πόλη περίπου 10.000 κατοίκων -αριθμός ιδανικός κατά τον Ίνγκελς, αφού θα εξασφαλίζει πλήρη αυτονομία στο νησί με την παραγωγή δικής του ενέργειας και πόσιμου νερού. Στα χωριά θα απαγορεύονται ρυπογόνα οχήματα ή φορτηγά. Δεν θα υπάρχουν απορριμματοφόρα, καθώς η αποκομιδή των σκουπιδιών θα γίνεται με ειδικούς σωλήνες που θα τα μεταφέρουν σε σταθμό διαλογής για πιθανή επανεπεξεργασία τους. Μπορεί να επιτραπεί, ωστόσο, η χρήση αυτόνομων οχημάτων ακόμη και για παραδόσεις παραγγελιών.
Υδροπονικά συστήματα θα μπορούν χρησιμοποιούν απόβλητα από ψάρια για τη λίπανση φυτών με κάθετες μονάδες καλλιέργειας να παράγουν τρόφιμα ολόκληρο το χρόνο.
Αν και γίνεται λόγος για πλωτή πόλη, η κατασκευή θα είναι στην πραγματικότητα αγκυροβολημένη στο βυθό του ωκεανού ή των θαλασσών.
Σύμφωνα με το όραμα της Oceanix οι πλωτές αυτές κατασκευές θα αναπτύσσονται σε απόσταση περίπου ενός ναυτικού μιλίου από μεγάλες παραθαλάσσιες πόλεις και σε περίπτωση φυσικών καταστροφών θα μπορούν να ρυμουλκούνται σε ασφαλέστερες τοποθεσίες.
Ένας αυτοσυντηρούμενος «Υδάτινος Κόσμος»
Οι πλατφόρμες θα ενισχύονται με «βιόλιθο», ένα υλικό που δημιουργείται από την έκθεση υποβρυχίων ορυκτών αλάτων σε ηλεκτρικό ρεύμα. Αυτό οδηγεί στο σχηματισμό μιας ασβεστολιθικής επίστρωσης τριπλάσιας σκληρότητας από το μπετόν, που μπορεί με την κατάλληλη επεξεργασία να επιπλέει. Με την πάροδο του χρόνου το υλικό αυτό ισχυροποιείται και μπορεί να αυτοεπισκευάζεται όσο παραμένει εκτεθειμένο στο ρεύμα, πράγμα που του επιτρέπει να αντέχει σε ιδιαίτερα αντίξοες καιρικές συνθήκες.
H πόλη θα μπορούσε επίσης να διαθέτει κι ένα σύστημα εξαγωγής πόσιμου νερού από την ατμόσφαιρα, με γεννήτριες να ρουφούν αέρα, να τον συμπυκνώνουν σε νερό και να το φιλτράρουν για την απομάκρυνση μετάλλων ή βακτηριδίων.
Πέρα από κατοικίες προβλέπεται η οικοδόμηση πολιτιστικών κέντρων, ναών και βιβλιοθηκών όπου οι κάτοικοι θα μπορούν εκτός από βιβλία να δανείζονται και Η/Υ καθώς και ποδήλατα. Όλα τα κτίρια θα κατασκευάζονται με βιώσιμα υλικά όπως το ξύλο και το μπαμπού με τρόπο που να μπορούν να αποσυναρμολογούνται εύκολα ώστε οι επόμενοι κάτοικοι να κάνουν δικές τους διευθετήσεις των χώρων τους.
Οι σχεδιαστές αντιλαμβάνονται, φυσικά ότι οι περισσότεροι άνθρωποι θα συνεχίσουν να προτιμούν τη στεριά για κατοικία τους στο μέλλον. «Η ιδέα που παρουσιάζουμε δεν είναι ότι θα ζούμε όλοι στη θάλασσα στο μέλλον», λέει ο Ίνγκελς. «Δεν θα είναι ο “Υδάτινος Κόσμος” του Κέβιν Κόστνερ. Είναι απλώς μια άλλη μορφή ενός ανθρώπινου οικότοπου. Μπορεί να γίνει ένας σπόρος που θα αναπτυχθεί τρεφόμενος από την επιτυχία του»…