Ολόκληρος ο πλανήτης σήμερα ζει στη δύνη της πανδημίας του κορωνοϊού, ανησυχώντας, αναθεωρώντας και ελπίζοντας.
Το National Geographic στην ενότητα Science με αφορμή την πανδημία του κορωνοϊού διερωτάται πώς θα είναι ο πλανήτης σε 50 χρόνια. «Θα είναι το εμπόριο όλων των ειδών καφέ δίκαιο; Όλα τα αυτοκίνητα θα είναι ηλεκτρικά; Ή όταν γιορτάζουμε την 100η επέτειο της Ημέρας της Γης, οι πανδημίες και οι ανισότητες θα καταδικάζουν τον πλανήτη μας;».
Σε τι κόσμο θα ζούμε σε 50 χρόνια από τώρα; Πώς θα είναι ο πλανήτης το 2070;
Σύμφωνα με το National Geographic, τόσο οι αισιόδοξοι, όσοι και οι απαισιόδοξοι εκτιμούν ότι βρισκόμαστε σε κάποιου είδους καμπή, όπου η δράση ή αδράνεια θα μας ωθήσει σε έναν άλλο δρόμο. Η συγγραφέας Εμα Μέιρις θεωρεί ότι θα υπάρξει αυξημένη αποδοτικότητα στα αυτοκίνητα, την ηλιακή ενέργεια, την αιολική ενέργεια και την αποθήκευση των μπαταριών ως δομικά στοιχεία ενός καλύτερου κόσμου. Προβλέπει ότι θα περιοριστεί η παραγωγή κρέατος, γεγονός που θα στρέψει τις κοινωνίες σε φυτικές τροφές. Όπως γράφει, η αυξανόμενη συνείδηση θα μπορούσε να ωθήσει επιχειρήσεις και πολίτες να αναβαθμίσουν τα κτίρια, να απαλλαγούν από πετρέλαιο και αέριο, βοηθώντας να περιοριστούν τα 1,3 δισ. καυσίμων από τους δρόμους.
Τα καλά νέα, όμως, για τον πλανήτη συνεχίζονται… Η Μέιρις γράφει ότι η εκπαίδευση έχει ήδη βελτιώσει τον κόσμο μας με τρόπους που υπερβαίνουν το προφανές. Οι γυναίκες στην Κένυα, σημειώνει, μετά την απόκτηση ευρείας πρόσβασης στην εκπαίδευση και τον έλεγχο των γεννήσεων, πήγαν από το να έχουν 8,1 παιδιά κατά μέσο όρο στη δεκαετία του 1970 σε μόλις 3,7 παιδιά το 2015.
Μια ευκαιρία για τα πλούσια έθνη του πλανήτη να βοηθήσουν τα λιγότερα προνομιούχα
Η υβριδική σκέψη θα αντικαταστήσει τον απολυταρχισμό στη στάση μας απέναντι στη φύση. Μεγάλα αγροκτήματα θα συνυπάρχουν μαζί με κατακόρυφους αστικούς κήπους. Η Μέιρις φαίνεται ότι βλέπει το ποτήρι μισογεμάτο και θεωρεί τη μεγαλύτερη απειλή, την αλλαγή του κλίματος, ως μια ευκαιρία για τα πλούσια έθνη να βοηθήσουν τους λιγότερα προνομιούχους.
Είναι «μια ευκαιρία για εμάς», γράφει η Μέιρις, «να επιταχύνουμε - να μεγαλώσουμε - ως είδος». Το 2070, την Ημέρα της Γης, σκέφτεται πως θα ζούμε σε έναν πλανήτη όπου οι πολιτικοί συμφωνούν γενικά για τις αμαρτίες των ορυκτών καυσίμων, όλος ο καφές γίνεται με δίκαιο εμπόριο και τα πουλιά ακούγονται πιο δυνατά, καθώς έχει μειωθεί ο θόρυβος από την αστική κίνηση.
Ο πλανήτης σε 50 χρόνια: Ενας κόσμος με προβλήματα που αυξάνονται
Η άποψη της Μέιρις ήταν η μία πλευρά… Εκείνη η φωτεινή, η αισιόδοξη που μας κάνει να ελπίζουμε σε έναν πιο όμορφο πλανήτη με ανθρώπους που θα νοιάζονται και θα είναι πιο δίκαιοι απέναντι στην ίδια τη φύση και τους γύρω τους. Η συγγραφέας Ελίζαμπεθ Κόλμπερτ, συγγραφέας του The Sixth Extinction: An Unnatural History, έχει όμως άλλη άποψη. Οι εκτιμήσεις της ζοφερές…
Μέχρι το 2070, αναμένει αύξηση της στάθμης της θάλασσας, τους Νήσους Μάρσαλ και τις Μαλδίβες ακατοίκητα και την Αυστραλία και την Καλιφόρνια να υποφέρουν από πυρκαγιές με μεγαλύτερη διάρκεια. Το μέλλον μας, σύμφωνα με την Κόλμπερτ, εξαρτάται από το πόσο άνθρακα θα εκπέμπουμε τα επόμενα 50 χρόνια. Η αποψίλωση συνεχίζει την πορεία της, όπως και η εξαφάνιση της χλωρίδας και της πανίδας. «Για κάθε είδος που σκοντάφτει στην άκρη της λήθης, ακόμη περισσότερα φαίνεται ότι κατευθύνονται προς αυτή την κατεύθυνση», σημειώνει.
Η Κόλμπερτ δεν μπορεί να αισθάνεται αισιόδοξη για το μέλλον μας ή να μοιραστεί το όραμα μιας χαρούμενης Ημέρας της Γης το 2070, παρότι αναγνωρίζει ότι οι τεχνικές πρόοδοι μπορεί να λύσουν μερικά από τα προβλήματά μας. Όπως γράφει, μεταξύ άλλων, «ίσως βρούμε τρόπους αντιμετώπισης της αύξησης της στάθμης της θάλασσας, των δυνατών καταιγίδων και των ξηρασιών. Ίσως νέες, γενετικά τροποποιημένες καλλιέργειες μας επιτρέψουν να συνεχίσουμε να τροφοδοτούμε έναν αυξανόμενο πληθυσμό ακόμη και όταν ο πλανήτης θερμαίνεται».
«Για κάποιους, αυτό μπορεί να φαίνεται σαν ένα ευτυχές αποτέλεσμα. Κατά τη γνώμη μου, είναι ακόμη πιο τρομακτικό. Θα σήμαινε ότι θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε απεριόριστα κατά μήκος της τρέχουσας διαδρομής μας, αλλάζοντας την ατμόσφαιρα, αποστραγγίζοντας τους υγρότοπους, εκκενώνοντας τους ωκεανούς και καθαρίζοντας τους ουρανούς της ζωής. Αφού ελευθερώσαμε τον εαυτό μας από τη φύση, θα βρισκόμασταν ολοένα και πιο μόνοι», εκτιμά για το μέλλον του πλανήτη.
Ενας πλανήτης που θέλει να αγωνιστούμε γι' αυτόν
Καταλήγοντας, η Κόλπμπερτ, θυμάται ομιλία της Γκρέτα Τούνμπεργκ, στην οποία υπογράμμιζε ότι η ελπίδα είναι στην απείθεια μας, στην άρνησή μας να παραιτηθούμε στη λήθη. «Είμαστε αυτοί που κάνουν τη διαφορά», τόνισε η έφηβη σε πλήθος νεαρών του Λονδίνου τον Απρίλιο του 2019. «Δεν πρέπει να είναι έτσι, αλλά αφού κανείς άλλος δεν κάνει τίποτα, θα πρέπει να το κάνουμε. … Ποτέ δεν θα σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε γι’ αυτόν τον πλανήτη, και για τους εαυτούς μας, για το μέλλον μας και για τα παιδιά και τα εγγόνια μας», πρόσθεσε.
Σε τι συμφωνούν οι Μέιρις και Κόλμπερτ; Ο πλανήτης μας αξίζει να αγωνιστούμε γι΄ αυτόν.