Η ψηφιακή επανάσταση στη γεωργία έχει τις δυνατότητες να ωφελήσει τόσο τον κλάδο όσο και τον πλανήτη. Στόχος της μεταμόρφωσης είναι η παραγωγή περισσότερων τροφίμων με χρήση λιγότερων πόρων. Αυτό σημαίνει λιγότερα αγροχημικά, λιγότερα βαριά μηχανήματα, λιγότερο νερό, όχι επιπλέον εκτάσεις και, εξαιρετικά σημαντικό για τους αγρότες, λιγότερο χρόνο.
Οι σημαντικές εξελίξεις
Τρεις σημαντικές εξελίξεις σηματοδοτούν την αρχή της γεωργικής ψηφιακής επανάστασης. Πρώτον, η δημιουργία της τεχνολογίας αισθητήρων που είναι ταυτόχρονα αναπάντεχα μικροί σε μέγεθος και φθηνοί. Δεύτερον, οι τεχνολογίες επικοινωνιών που απαιτούνται για τη μεταφορά δεδομένων από τα χωράφια στο υπολογιστικό νέφος, και τρίτον, η τεχνολογία που επιτρέπει την επεξεργασία αδιανόητων όγκων πληροφοριών με τεχνητή νοημοσύνη και μηχανική μάθηση.
“Όλα αυτά μπορούν να βοηθήσουν έναν αγρότη να γνωρίζει ότι κάτι συμβαίνει στο κοπάδι ή στα δέντρα του, που χρειάζεται την προσοχή του” σημειώνει η Σούζαν ΜακΚάουτς, διευθύντρια του Ινστιτούτου Κορνέλ για την Ψηφιακή Γεωργία. Μιλώντας στο BBC η ΜακΚάουτς προβλέπει ότι οι αισθητήρες στα αρδευτικά συστήματα θα μπορούν να σχεδιαστούν έτσι ώστε να λαμβάνουν σήματα από δορυφόρους προκειμένου να αποφασίσουν αν θα ποτίσουν τα χωράφια -κάτι που θα κάνουν μόνο αν η γη είναι ξερή και δεν αναμένεται βροχή.
Ως τώρα, οι περισσότερες αλλαγές στον κλάδο έχουν να κάνουν με αυτό που ονομάζεται “γεωργία ακριβείας”, όπου τα GPS και οι πρόοδοι στα αγροτικά μηχανήματα έχουν επιτρέψει στους αγρότες να σπέρνουν, να καλλιεργούν και να μαζεύουν τις σοδειές τους με μεγαλύτερη ακρίβεια. Η ήδη υπάρχουσα τεχνολογία συνδυάζεται πλέον απεικονίσεις από δορυφόρους και drones για τον έλεγχο των καλλιεργειών καθώς και την χρήση τεχνητής νοημοσύνης και μηχανικής μάθησης, που επεξεργάζονται δεδομένα για να διευκολύνουν τις αποφάσεις.
Τα νέα συστήματα είναι ήδη εδώ
Αυτήν τη στιγμή τέτοιου είδους συστήματα ήδη χρησιμοποιούνται για την ενίσχυση της γεωργίας ακριβείας, για την παρακολούθηση των πληθυσμών των μελισσών στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ, αλλά πλέον για την πρόβλεψη της σοδειάς που θα έχει μία καλλιέργεια, κάτι που οδηγεί σε καλύτερη διαχείριση και λιγότερα τρόφιμα που καταλήγουν σε χωματερές.
Γνωρίζουμε ήδη ότι η αύξηση της παραγωγής τροφίμων είναι απαραίτητη για να καλυφθούν οι ανάγκες των 2 δισεκατομμυρίων επιπλέον ανθρώπων που θα κατοικούν στον πλανήτη ως το 2050, και τα επιστημονικά δεδομένα συγκλίνουν στο ότι θα πρέπει να το κάνουμε αυτό με όσο το δυνατόν λιγότερες επιπτώσεις στο περιβάλλον.
Γιατί είναι απαραίτητη
Σύμφωνα με τον Οργανισμό Τροφίμων και Γεωργίας των Ηνωμένων Εθνών, η γεωργία εκπέμπει το 26% των αερίων που συμβάλλουν στο φαινόμενο του θερμοκηπίου, χρησιμοποιεί το 70% του νερού παγκοσμίως και ευθύνεται για το 78% του ευτροφισμού των υδάτων (μία διαδικασία όπου τα αγροχημικά περνούν στον υδροφόρο ορίζοντα και διαταράσσουν τα υδάτινα οικοσυστήματα). Αυτοί είναι και από τους βασικότερους παράγοντες που συμβάλλουν στην κλιματική αλλαγή και την οικολογική κρίση. Σε αυτά θα πρέπει να προσθέσουμε την υποβάθμιση των εδαφών και την απώλεια βιοποικιλότητας από τη χρήση αγροχημικών προϊόντων και τη μείωση των άγριων βιοτόπων καθώς το 50% περίπου των κατοικήσιμων εδαφών του πλανήτη αυτή τη στιγμή χρησιμοποιείται για τη γεωργία, ενώ πριν από 1.000 χρόνια το αντίστοιχο ποσοστό ήταν 4%.
Η γεωργία έχει κατηγορηθεί έντονα για τον ρόλο που παίζει σε αυτά τα προβλήματα, ωστόσο η επιτακτική ανάγκη να παράγονται τρόφιμα όσο φθηνότερα γίνεται παραμένει ένα πολιτικό και οικονομικό εμπόδιο σε κάθε προσπάθεια περιορισμού των καταστροφικών δραστηριοτήτων. Η εισαγωγή των ψηφιακών τεχνολογιών και επεξεργασίας δεδομένων ίσως να αποτελεί ακριβώς τον καταλύτη που θα επιτρέψει να συνδυαστούν οι ανάγκες του πλανήτη και των ανθρώπων.
“Οι ψηφιακές εφαρμογές στη γεωργία θα έχουν τεράστιο αντίκτυπο στην έννοια που ονομάζουμε Μία Υγεία - μία έννοια που αποκτά όλο και μεγαλύτερη σημασία στις πολιτικές δημόσιας υγείας”, τονίζει η Σούζαν ΜακΚάουτς από το Ινστιτούτο Κορνέλ. “Πρόκειται για την υγεία του πλανήτη μαζί με την υγεία των ανθρώπων, των ζώων, των φυτών – η υγεία κάθε ζωντανού οργανισμού εντάσσεται σε ένα διασυνδεδεμένο δίκτυο. Και όταν αρχίζει να αντιμετωπίζει κανείς τα πάντα ως ένα εξαιρετικά πολύπλοκο σύστημα, χρειάζεται και νέα εργαλεία για να το επιτηρεί, καθώς η πολυπλοκότητά του ξεπερνά κατά πολύ την ικανότητα του ανθρώπινου μυαλού να επεξεργαστεί τα δεδομένα σε πραγματικό χρόνο και να ανταποκριθεί κατάλληλα”.