Το τροχαίο έξω από τη Βουλή, με θύμα έναν νέο άνθρωπο μόλις 23 ετών και με υπαίτιο άνδρα της προσωπικής ασφάλειας της Ντόρας Μπακογιάννη, προκαλεί θλίψη, οργή και επαναφέρει τη συζήτηση για την οδηγική παιδεία που έχουμε στην Ελλάδα, αλλά και τη λογική τού κάνω ό,τι θέλω στον δρόμο, γιατί απλά μπορώ.
«Κάνω ό,τι θέλω, στρίβω όπου θέλω, έλα μωρέ, όλοι το κάνουν, γράφω στα παλαιότερα των υποδημάτων μου τον ΚΟΚ». Μόνο έτσι μπορώ να σχολιάσω την επιλογή του οδηγού του αυτοκινήτου να στρίψει παράνομα στη Βασιλίσσης Σοφίας για να μπει στη Βουλή. Και προφανώς δεν είναι ούτε η πρώτη φορά που γίνεται αυτή η παρανομία, ούτε ο συγκεκριμένος οδηγός είναι ο μόνος που την έχει κάνει.
Δεν μπορώ να γνωρίζω, αλλά θεωρώ πως δεν υπήρχε λόγος ασφαλείας ή κάποιος άλλος έκτακτος λόγος για να παραβιάσει ο οδηγός τον ΚΟΚ προκειμένου να μπει στη Βουλή. Προφανώς είναι μια πρακτική, αν και παράνομη, η οποία συνηθίζεται στο συγκεκριμένο σημείο, με την Τροχαία να κάνει τα στραβά μάτια.
Γι' αυτό θέλω να θέσω το ερώτημα: «Ποιος από όσους μπαίνουν με ΙΧ ή μηχανή στη Βουλή από το συγκεκριμένο σημείο δεν έχει κάνει την ίδια παρανομία;».
Η απάντηση είναι πως οι περισσότεροι την κάνουν, απλώς ήταν τυχεροί και δεν ενεπλάκησαν σε κάποιο τροχαίο.
Αυτό όμως που συμβαίνει στους ελληνικούς δρόμους ξεπερνάει κάθε λογική! Είναι αδιανόητο ότι μπορεί να ξυπνήσεις το πρωί για να πας στη δουλειά σου και τελικά να μην επιστρέψεις ποτέ στο σπίτι σου, γιατί έχασες (από λάθος άλλου) τη ζωή σου στον δρόμο! Δεν ζούμε στη Βαγδάτη ή στην Καμπούλ. Η Αθήνα και οι υπόλοιπες ελληνικές πόλεις δεν είναι εμπόλεμες ζώνες, όμως καθημερινά μετράμε πολλά θύματα από τροχαία.
Μετά από την τραγωδία με τον 23χρονο, η κοινωνία κατηγορεί, και με το δίκιο της, τον οδηγό του αυτοκινήτου ασφαλείας της Ντόρας Μπακογιάννη γιατί έστριψε παράνομα, παραβιάζοντας τον ΚΟΚ, με ολέθριο αποτέλεσμα.
Προφανώς και ο άνθρωπος δεν είχε σκοπό με την κίνησή του να αφαιρέσει τη ζωή του 23χρονου, όμως αυτή ήταν η επιλογή του, να παρανομήσει εν γνώσει του, και πλέον δεν υπάρχει επιστροφή.
Αν λοιπόν ο οδηγός δεν είχε στρίψει παράνομα, μία οικογένεια δεν θα θρηνούσε για τον θάνατο ενός 23χρονου μέλους της και μία κοινωνία δεν θα ξεχείλιζε ξανά από οργή για ένα τροχαίο που θα μπορούσε να μην είχε συμβεί ποτέ.
Ομως το τονίζω, χωρίς να θέλω να δώσω κανένα ελαφρυντικό στον οδηγό του αυτοκινήτου: Καλό είναι να αναρωτηθούμε πώς λειτουργούμε όλοι μας ως οδηγοί στους δρόμους της Αθήνας και αφού κάνουμε την αυτοκριτική μας, ας κατηγορήσουμε και τους υπολοίπους.
Θέτω λοιπόν 9 ερωτήματα, τα οποία είναι περισσότερο ρητορικά, αφού αποτελούν καθημερινές συνήθειες των Ελλήνων οδηγών.
- Ποιος δεν έχει παραβιάσει κόκκινο φανάρι;
- Ποιος δεν έχει επιταχύνει στη θέα του πορτοκαλί φαναριού, προκειμένου να προλάβει να περάσει και να μην τον πιάσει το κόκκινο;
- Ποιος δεν έχει οδηγήσει πάνω από το επιτρεπτό όριο ταχύτητας μέσα στην πόλη της Αθήνας; (Και δεν αναφέρομαι στις κεντρικές οδικές αρτηρίες, αλλά και στα στενά, στις γειτονιές μας.)
- Ποιος δεν έχει αλλάξει λωρίδα χωρίς να ανάψει φλας, ακόμα και χωρίς να τσεκάρει πρώτα από τους καθρέφτες;
- Ποιος δεν έχει κάνει αναστροφή ενώ απαγορεύεται ή δεν έχει μπει ανάποδα σε μονόδρομο;
- Ποιος δεν έχει οδηγήσει ΙΧ ή έχει μπει ως συνοδηγός σε αυτό, έστω και μία φορά, χωρίς να φοράει ζώνη ασφαλείας, ή ποιος δεν έχει οδηγήσει μηχανή χωρίς κράνος ή είναι συνεπιβάτης χωρίς κράνος;
- Ποιος δεν έχει παρακάμψει ουρά αυτοκινήτων για να στρίψει πρώτος στο φανάρι με κίνδυνο να βγει στο αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας;
- Ποιος δεν έχει μιλήσει στο κινητό του τηλέφωνο ή δεν έχει στείλει SMS ενώ οδηγεί;
- Ποιος δεν έχει πιει ένα ποτήρι παραπάνω και αναζητά διαδρομές χωρίς μπλόκο της Τροχαίας;
Αφού απαντήσουμε σε αυτά τα ερωτήματα, θα συνειδητοποιήσουμε πως όλοι έχουμε κάνει κάποια παράβαση και θα καταλάβουμε ότι καθαρά από τύχη δεν έχουμε βρεθεί ούτε στη θέση του οδηγού που προκαλεί ένα ατύχημα ή ακόμα χειρότερα ένα δυστύχημα, ούτε όμως και στη θέση του θύματος που χάνει τη ζωή του ή ζει το υπόλοιπο της ζωής του με μόνιμα προβλήματα υγείας.
Η έλλειψη οδηγικής παιδείας, η αυταρχική συμπεριφορά μας ως οδηγοί, η ατιμωρησία ή οι ποινές «χάδι» των παραβατών είναι τα βασικά συστατικά της θλιβερής πραγματικότητας στους ελληνικούς δρόμους. Είναι οι παράγοντες που «προετοιμάζουν» τα ατυχήματα και δυστυχώς κανείς δεν δείχνει πρόθυμος να τα αλλάξει.
Γι' αυτό, όπως απαιτούμε από τους υπόλοιπους οδηγούς να μας σέβονται στον δρόμο και να τηρούν τον ΚΟΚ, έτσι θα πρέπει να κάνουμε και εμείς. Το οφείλουμε στους εαυτούς μας, στις οικογένειές μας, στους συνανθρώπους μας.
ΥΓ.: Και ένα ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί από τους παροικούντες τη Βουλή: Όσοι στον ΣΥΡΙΖΑ έσπευσαν να καταδικάσουν τον οδηγό που ενεπλάκη στο τροχαίο, μήπως θα έπρεπε να καταδικάσουν και την πρακτική του βουλευτή Γιαννούλη που ομολόγησε ότι «έβγαλε δίπλωμα οδήγησης η μητέρα μου για να της φορτώνουμε τα point system»;