«Χαϊδεύει» με τα χέρια του τον πηλό, ενώ αυτός περιστρέφεται στον τροχό, για να του δώσει το σχήμα που επιθυμεί.
Όταν είναι έτοιμο, το κόβει με ένα σύρμα και αφού στεγνώσει, σκαλίζει τα σχέδια που φαντάστηκε στο πλαίσιο γύρω του και το σφραγίζει με το λογότυπό του, για να ψηθεί, να σταθεροποιηθεί και να υαλωθεί.
Το πιάτο που προέκυψε, δεν κατασκεύασε κάποιος κεραμίστας, αλλά ένας …σεφ. Ο Γιώργος Παπαδόπουλος, όταν εμπνέεται ένα πιάτο, είναι εκατό τοις εκατό δικό του, από το σκεύος, το περιεχόμενο, μέχρι την τελευταία πινελιά στη γεύση.
«Όταν εμπνέομαι μία συνταγή, οραματίζομαι και το κατάλληλο πιάτο το οποίο στο οποίο θα στηθεί, ώστε να δένουν απόλυτα η γεύση με τη συνολική εικόνα. Άλλωστε πιστεύω πως εξίσου σημαντικό ρόλο με το φαγητό, παίζει και το σκεύος στο οποίο σερβίρεται», δηλώνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο executive chef Γιώργος Παπαδόπουλος. «Όταν λοιπόν επισκέφτηκα ένα εργαστήριο κεραμικής στη Θεσσαλονίκη για να παραγγείλω τα πιάτα πάνω στα οποία θα σερβίρω τις δημιουργίες μου για τη νέα μου συνεργασία με ξενοδοχείο της Χαλκιδικής, εντυπωσιάστηκα τόσο από τη διαδικασία, που ζήτησα να μου δείξουν πώς γίνεται», εξηγεί.
Με μεγάλη προθυμία οι έμπειροι κεραμίστες έδωσαν τα φώτα τους στον 48χρονο σεφ, ο οποίος, αφού απέκτησε τις βάσεις και μετά από πολλά πειράματα, σχεδιάζει πλέον και κατασκευάζει ο ίδιος το κάθε πρώτο πιάτο για τα φαγητά του, και έπειτα δίνει το σχέδιο για παραγωγή. «Φιλοδοξώ τουλάχιστον ένα από τα εστιατόρια του ξενοδοχείου στο οποίο εργάζομαι, να σερβίρει το σύνολο του μενού, σε πιάτα που έχω εμπνευστεί και κατασκευάσει εγώ», επισημαίνει.
Ο Γιώργος Παπαδόπουλος γεννήθηκε στη Δράμα. Σε ηλικία 15 ετών, αμέσως μετά το γυμνάσιο, γράφτηκε σε σχολή τουριστικών επαγγελμάτων στην Κρήτη, ενώ η επαγγελματική του σταδιοδρομία ήταν ανέλπιστα στρωτή. «Εργάστηκα σε πολύ μεγάλες αλυσίδες ξενοδοχείων, αρχικά από τον κατώτερο βαθμό, ως γ’ μάγειρας και κατέληξα να γίνω executive chef», λέει. Βέβαια, στην πορεία της καριέρας του, ανακάλυψε ότι o προπάππος του διατηρούσε ταβερνείο στα παράλια της Οινόης, στον Εύξεινο Πόντο και μάλιστα ήταν ο μοναδικός στην περιοχή που είχε χαβιάρι.
Μετά από μία μακρά διαδρομή σε ξενοδοχεία σε Ευρώπη, Τουρκία, Ρωσία και Αμερική, επέστρεψε από τον Καναδά στην Ελλάδα, για να διευθύνει τα εστιατόρια πολυτελούς ξενοδοχείου στην Κασσάνδρα, γιατί …σαν τη Χαλκιδική δεν έχει.
«Ήδη από πέρυσι ανήκω στο δυναμικό του ξενοδοχείου, το οποίο λόγω της πανδημίας δεν άνοιξε. Αυτή ωστόσο, ήταν για μένα μία δημιουργική περίοδος, στην οποία έκανα την προετοιμασία, αναζητώντας μικρούς παραγωγούς και ποιοτικά ελληνικά προϊόντα, ώστε πριν λίγες εβδομάδες που ανοίξαμε να είμαστε απόλυτα έτοιμοι», εξηγεί, τονίζοντας ότι οι περιοχές της Ελλάδας όπου παράγονται τα προϊόντα που αποτελούν τα υλικά των συνταγών του, καθοδηγούν την έμπνευσή του και για τον σχεδιασμό των πιάτων του (ως σκεύη).
Το ξενοδοχείο στο οποίο εργάζεται έχει 81 μάγειρες σε έξι εστιατόρια, το καθένα εκ των οποίων εξειδικεύεται σε κάτι διαφορετικό. Ο ίδιος, είναι ο επικεφαλής όλων των σεφ. «Εκτός από το fine dining, στο οποίο έχουμε premium κοπές κρεάτων, όλα τα υπόλοιπα εστιατόριά μας, δουλεύουν μόνο με ελληνικά προϊόντα», τονίζει ο κ. Παπαδόπουλος.
Οι καλές κριτικές των φιλοξενούμενων στα εστιατόρια στα οποία ηγείται, του δίνουν δύναμη και πολλαπλασιάζουν την όρεξη για δημιουργία. Ως ανταπόδοση, ο 48χρονος σεφ τα τελευταία χρόνια δημιούργησε τη φιλοσοφία της γευστικής μνήμης.
«Ουσιαστικά παίρνω παλιές συνταγές από φαγητά που τρώγαμε στην κουζίνα της γιαγιάς ή της μαμάς και τα μεταφέρω στη σύγχρονη εποχή. Για παράδειγμα η μνήμη που έχω από τις πατάτες γιαχνί, που έτρωγα μικρός συνοδεία φέτας, είναι ένα από τα πιάτα μου, ακριβώς ίδιο με εκείνη τη γεύση, αλλά εντελώς διαφορετικό στην όψη. Φέρνω τις πατάτες με μία σύγχρονη τεχνική σε σφαιροποίηση, κάνω το τυρί σε πούδρα και τη σάλτσα λίγο διαφορετικά και αυτομάτως η παρουσίαση γίνεται …μοντέρνα», τονίζει, αποκαλύπτοντας ότι πρόκειται να σχεδιάσει με ιδιαίτερη αγάπη ένα πιάτο που θα φιλοξενεί και αυτή τη συνταγή. «Για το συγκεκριμένο αγαπημένο μου πιάτο, θέλω να σχεδιάσω ένα σκεύος που θα είναι επίσης εμπνευσμένο από μνήμες της παιδικής μου ηλικίας», αναφέρει.