Συγκινεί η ιστορία του Κωνσταντίνου Ανατολίτη στη Θεσσαλονίκη, ο οποίος, αν και αρτιμελής, επέλεξε να αγωνιστεί με αναπηρικό αμαξίδιο δίπλα στον πατέρα του.
Με προσεκτικές κινήσεις κάθεται στο αμαξίδιο, δένει τη ζώνη για να τον κρατά σταθερό και παίρνει την μπάλα του μπάσκετ στα χέρια του για να ξεκινήσει το ζέσταμα.
Όλοι οι συναθλητές του, ανάμεσά τους και ο πατέρας του, αγωνίζονται με αμαξίδιο, καθώς αντιμετωπίζουν κινητικά προβλήματα.
Ο Κωνσταντίνος Ανατολίτης έχει επιλέξει από την ηλικία των 16 ετών να αγωνίζεται με αναπηρικό αμαξίδιο, στέλνοντας το δικό του ξεχωριστό μήνυμα στην κοινωνία. Ακολουθεί, όπως λέει, αυτό που ορίζει η ψυχή του.
Μιλώντας στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, ο Κωνσταντίνος Ανατολίτης σημειώνει πως από μικρό παιδί το βασικό του παιχνίδι ήταν τα αμαξίδια του πατέρα και της μητέρας του. Μεγάλωσε με δύο παραολυμπιονίκες αθλητές, δύο ανθρώπους που, αν και καθηλώθηκαν σε αναπηρικό αμαξίδιο όταν νόσησαν στην παιδική τους ηλικία από πολιομυελίτιδα, δεν σταμάτησαν στιγμή να μάχονται για τη ζωή τους. Έμαθε να το χρησιμοποιεί άριστα, καθώς από πολύ νωρίς θαύμαζε τους αθλητές για την επιμονή και τις ξεχωριστές ικανότητές τους. Ο Κωνσταντίνος Ανατολίτης ξεπέρασε τις ταμπέλες και τις κοινωνικές προκαταλήψεις και απέδειξε πως όλα είναι εφικτά όταν υπάρχει θέληση και αγάπη.
«Από παιδί στον κόσμο του αθλητισμού και της αναπηρίας»
«Από μικρό παιδί μεγάλωσα μέσα στον αθλητισμό και στον χώρο της αναπηρίας κυριότερα, καθώς οι γονείς μου είναι Άτομα με Αναπηρία και ταυτόχρονα παραολυμπιονίκες στην Άρση Βαρών σε πάγκο», εξηγεί με περηφάνια ο Κωνσταντίνος και σημειώνει πως «κάθε μέρα που περνάει παίρνω όλο και πιο πολλές εμπειρίες, ζω ανάμεσα σε τόσο δυνατούς ψυχικά ανθρώπους, που είναι κάτι το φυσιολογικό για εμένα να αγωνίζομαι με αμαξίδιο αν και αρτιμελής».
«Νιώθω μεγάλη περηφάνια για τους γονείς μου, τεράστια, που δεν θα μπορούσε, πιστεύω, άλλο παιδί να είναι τόσο ευγνώμον για όλα αυτά που έχουν καταφέρει στη ζωή τους και, φυσικά, για όλα αυτά που έχουν κάνει για το παιδί τους», υπογραμμίζει. Περιγράφοντας πώς είναι να έχει συναθλητή τον πατέρα του, διευκρινίζει: «Είναι κάτι το διαφορετικό, το να αγωνίζεσαι με τον ίδιο σου τον πατέρα, στην ίδια ομάδα, σου δίνει μεγάλο κίνητρο. Έχεις έναν άνθρωπο που ξέρει τα πάντα στον χώρο αυτόν, δίπλα σου, να σε βοηθάει και να σε συμβουλεύει με την εμπειρία του. Γενικά μαθαίνεις πολλά δίπλα σε τέτοιους ανθρώπους, περνάς μηνύματα ζωής που μπορεί κάποιος να τα δει και να του κάνει ακόμα και το "κλικ" ώστε να έρθει κι αυτός να αθληθεί».
Δημήτρης Ανατολίτης, ένας παραολυμπιονίκης με πολλές διακρίσεις
Ο πατέρας του Κωνσταντίνου, Δημήτρης Ανατολίτης, είναι ένας πολύ αξιόλογος αθλητής, με πολλές διακρίσεις στο ενεργητικό του. Ξεκίνησε το μπάσκετ με αμαξίδιο στην ομάδα του Μεγάλου Αλεξάνδρου το 1994, κατακτώντας δύο πρωταθλήματα Ελλάδος. Το 1997 ήταν βασικό στέλεχος της πρώτης εθνικής ομάδας μπάσκετ με αμαξίδιο και αρχηγός. Έχει αγωνιστεί σε τρεις ολυμπιάδες: το 2000 στο Σίδνεϊ, το 2004 στην Αθήνα και το 2008 στο Πεκίνο, ως παραολυμπιονίκης στην άρση βαρών. Ενώ το 1997, μαζί με τον Σίμο Παλτσανιτίδη, έκαναν τη διαδρομή Αθήνα-Θεσσαλονίκη, σε τέσσερις ημέρες, με τα αγωνιστικά αμαξίδια δρόμου και κατάφεραν να μπουν στο βιβλίο Γκίνες.
«Είναι μοναδική εμπειρία να έχω συμπαίκτη τον γιο μου. Δεν μου προκάλεσε καμία εντύπωση όταν σε ηλικία 16 ετών μού ανέφερε πως θέλει να ξεκινήσει το μπάσκετ με αμαξίδιο στην ομάδα μας. Όλοι τον γνωρίζουν από μικρό, ανέβαινε στο καρότσι για να παίξει, ήταν η φυσιολογική ροή των πραγμάτων. Άλλωστε, όλα τα αθλητικά και κοινωνικά του βιώματα ήταν από εκεί, διότι μεγάλωσε μέσα στον χώρο τον Ατόμων με Αναπηρία και το θεωρεί κάτι το φυσιολογικό. Φυσικά και υπάρχουν ιδιαιτερότητες, είναι κάτι το μοναδικό γιατί "παντρεύονται" η εμπειρία με τα νιάτα και η λογική με την τρελά», λέει χαμογελώντας ο Δημήτρης Ανατολίτης.
Πατέρας και γιος συμπαίκτες και οικογένεια
Πατέρας και γιος αγωνίζονται μαζί στην ομάδα της ΧΑΝΘ και, όπως τονίζει ο Κωνσταντίνος, οι συμπαίκτες του του δείχνουν αγάπη, σεβασμό και μεγάλη εκτίμηση, διότι τους βοηθάει σε ό,τι χρειαστούν.
«Είναι μια καινούργια αρχή για την ομάδα και για τα νέα παιδιά που έχουν έρθει στον χώρο αυτόν. Ο πατέρας μου με αντιμετωπίζει όπως όλα τα υπόλοιπα παιδιά, με συμβουλεύει και με κατευθύνει με την εμπειρία του, προσπαθώντας για το καλύτερο αποτέλεσμα.
Απολαμβάνω την κάθε μέρα και παίρνω κάτι καθημερινά από τον καθένα ξεχωριστά, είτε κερδίσουμε είτε χάσουμε τον αγώνα. Γενικά, όταν μαθαίνεις να ζεις δίπλα και κοντά σε τόσο ψυχικά δυνατούς ανθρώπους, παίρνεις και εσύ μεγάλη δύναμη», αναφέρει συγκινημένος ο νεαρός αθλητής.
Ο Κωνσταντίνος Ανατολίτης έχει ως πρότυπα τους γονείς του. Όπως εξηγεί, με τη ζωή τους και το παράδειγμά τους μπόλιασαν και τη δική του ζωή, απέδειξαν ότι όλα τα όνειρα είναι εφικτά. «Καθηλώθηκαν σε αναπηρικό αμαξίδιο από παιδιά, κι όμως δεν το έβαλαν κάτω, συνέχισαν τη ζωή τους, έκαναν οικογένεια, απέκτησαν ένα παιδί, έγιναν παραολυμπιονίκες και ακόμα είναι εδώ και συνεχίζουν καθημερινά να δίνουν μάχες στη ζωή αυτή. Είναι οι ήρωές μου» σημειώνει, μ' ένα φωτεινό χαμόγελο να σχηματίζεται στο πρόσωπό του.