Τη δεκαετία του ‘80 υπήρχε μια κυριακάτικη εκπομπή στο κρατικό ραδιόφωνο που έπαιζε όλα τα νέα τραγούδια. Δυστυχώς ξεχνώ τον τίτλο της εκπομπής. Αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ, τη μαγεία που ένιωσα όταν άκουσα πρώτη φορά την Αιμιλία Σαρρή, τον Γιάννη Κούτρα και τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου να ερμηνεύουν τον «Σταυρό του Νότου».
Ο Νίκος Καββαδίας, ο «καταραμένος» Κόλλιας, ο ποιητής των ναυτικών, των μαγικών και των γαλάζιων πόντων, ο ασυρματιστής των ταξιδιών και ο κυνηγός των άπιαστων ονείρων, ο γραφιάς με τις δυσνόητες λέξεις και όρους, έγινε λαϊκός. Χιλοτραγουδήθηκε, χάρη στην οξυδέρκεια του Θάνου Μικρούτσικου και χάρη στις φωνές των ερμηνευτών.
Λίγα χρόνια αργότερα, στα 1991, ο Θάνος Μικρούτσικος έδωσε ένα ακόμη δείγμα της μουσικής του ευφυίας: Ξανάδωσε πνοή σε ένα έργο διαχρονικό, όπως ο Σταυρός του Νότου, με τις Γραμμές των Οριζόντων. Η σπαρακτική ευαισθησία του Χάρη και του Πάνου Κατσιμίχα, συναντήθηκε με την συγκλονιστική ερμηνεία του Γιώργου Νταλάρα και τον αιώνιο έφηβο Βασίλη Παπακωνσταντίνου και έδωσαν ως δια μαγείας ένα… ολοκαίνουργιο αποτέλεσμα, εξίσου φρέσκο και κατανυκτικό.
Βέβαια, ένας καλλιτέχνης του μεγέθους του Θάνου Μικρούτσικου, πάντα μας εξέπληττε.
Τα «Τροπάρια για Φονιάδες που είχε γράψει στην αρχή της σπουδαίας καριέρας του σε στίχους του μοναδικού Μάνου Ελευθερίου ήταν μια όαση ποίησης και μελωδίας με την στεντόρεια φωνή της Μαρίας Δημητριάδη και τον δωρικό, επικό Γιώργο Μεράντζα στην αξεπέραστη ερμηνεία της «Δίκοπης Ζωής».
Τα χρόνια περνούσαν, ο Μικρούτσικος έγραφε όπερες, συμφωνική μουσική. Βαθιά πολιτικοποιημένο ον, ασχολήθηκε ενεργά με την πολιτική, έγινε υπουργός. Αλλά παράλληλα, έκανε δεκάδες δίσκους με τεράστια εμπορική επιτυχία όπως «Η αγάπη είναι Ζάλη» με την Χαρούλα Αλεξίου, συνεργασίες με την διάσημη Ιταλίδα Μίλβα με την αισθαντική φωνή, με τον υπέροχο Μανώλη Μητσιά, μελοποίησε Σεφέρη.
Και εκεί που λες δεν έχει άλλο, στέρεψε, να ‘σου μια «θάλασσα στη σκάλα» να σε απογειώνει στο άπειρο με το αμίμητο μέταλλο του Βασίλη Παπακωνσταντίνου.
Επειτα, ήρθε η ώρα να μας συστήσει την υπέροχη βραχνάδα της φωνής του Χρήστου Θηβαίου με τον Αμλετ της Σελήνης αλλά και να μας γνωρίσει την άγνωστη «Μαρέα» του Καββαδία ξανά, με τις φωνές Θηβαίου-Κούτρα. Αγαλλίαση, ταξίδεμα, κούρσεμα ψυχής.
Ο Μικρούτσικος, δεν σταμάτησε ποτέ να αναζητά το τέλειο- όντας περφεξιονιστής ο ίδιος. Και ήρθε η συνάντησή του με τον δωρικό Δημήτρη Μητροπάνο. Πίστευα ότι δεν θα ακουστεί ξανά ήχος τόσο τέλειος στα 9/8 όπως του Μάνου Λοΐζου με το ζεϊμπέκικο της «Ευδοκίας». Με διέψευσε πανηγυρικά. Το άγριο, σχεδόν πολεμικό, πάτημα στα κλαβιέ του πιάνου, σε συνδυασμό με την αντρίκεια φωνή και το χορό του Μητροπάνου, έκανε τη «Ρόζα» ένα από τα πιο εμβληματικά ζεϊμπέκικα στην ιστορία.
«Και, επιτέλους, σκασμός οι ρήτορες, πολύ μιλήσαμε» που έγραφε και ο Κώστας Τριπολίτης στο «Ανεμολόγιο» που ερμήνευσε υπέροχα ο Γιώργος Νταλάρας και έντυσε μουσικά ο τεράστιος Μικρούτσικος.
Τώρα σειρά έχει η Ιστορία. Σ’ ευχαριστούμε για όλα, Θάνο.