Όπου αυτός, ο κορωνοϊός. Αρχές του ’20 αρχίσαμε να ακούμε και να διαβάζουμε για αυτόν, χωρίς όμως να πιστεύουμε ότι μας αφορά άμεσα.
Σε προσωπικό επίπεδο, αυτό άλλαξε σύντομα. Αρχές Μαρτίου ασθένησα με Covid, ευτυχώς με ελαφριά συμπτώματα. Λίγες μέρες μετά, στις 14 Μαρτίου, επιβλήθηκε το πρώτο lockdown. Από τότε μέχρι σήμερα, 18 μήνες μετά, με τον έναν ή άλλον τρόπο κυριαρχεί στην καθημερινότητα όλων μας. Σε αυτό το διάστημα η χώρα έζησε δύο lockdowns και μερικά curfews. Περάσαμε περιόδους απελπισίας με τους εκατοντάδες νεκρούς και περιόδους αισιοδοξίας, όταν τα κρούσματα έπεφταν. Ζήσαμε, και ζούμε τη διαδικασία εμβολιασμού και την αμφισβήτηση για τη χρησιμότητά του, ακούσαμε και ακούμε επιστήμονες, πολιτικούς, ειδικούς και μη, να δίνουν εντολές, να προτρέπουν, να ερμηνεύουν και να προβλέπουν το μέλλον.
Ζούμε έναν παράλογο «πόλεμο» με τους αντιεμβολιαστές, τόσο στην πραγματική ζωή όσο και στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Πορείες και διαδηλώσεις σε όλο τον κόσμο από φανατισμένους ανθρώπους, οι οποίοι σε κάποιες περιπτώσεις φτάνουν στα άκρα, όπως με τον τηλεοπτικό σταθμό Σίγμα της Κύπρου. Η λέξη «Ψεκασμένοι» κυριαρχεί στην καθημερινότητά μας. Ακραίες εκφράσεις ένθεν κακείθεν. Η ελληνική κυβέρνηση, μετά την εξαιρετική αντιμετώπιση του πρώτου διαστήματος, βρέθηκε να τρέχει πίσω από τις εξελίξεις, καθώς δεν κατάφερε να επικοινωνήσει σωστά τις αποφάσεις της. Η αξιωματική αντιπολίτευση με μότο το «ζήτω και οπισθοχώρηση» προβεβλημένων στελεχών της επέτεινε τη σύγχυση.
Έχω πολλές φόρες σκεφτεί, με το φτωχό μου το μυαλό, τι θα έκανα διαφορετικά αν ήμουν στο τιμόνι αυτής της προσπάθειας. Τίποτε, νομίζω. Οι αποφάσεις της κυβέρνησης ήταν σωστές, όπως άλλωστε και οι αντίστοιχες των περισσότερων χωρών του κόσμου. Εκεί που, σε κάποιον βαθμό, χάθηκε το παιχνίδι, ήταν στο αφήγημα. Ως γνωστόν, τα πλέον πλήρη, τα πλέον επιστημονικά τεκμηριωμένα σχέδια, αν δεν μεταφερθούν σωστά, σε κάποιον βαθμό θα αποτύχουν.
Όλο αυτό το διάστημα ζήσαμε μια πολυφωνία, μια βουή απόψεων από επιστήμονες και πολιτικούς. Μια βουή η οποία άφησε μεγάλα περιθώρια σε θεωρίες συνωμοσίας. H βουή αυτή έσπειρε αμφιβολίες, ακύρωσε εμπιστοσύνη σε κάποια εμβόλια, προκάλεσε μπρος-πίσω σε αποφάσεις, έδωσε επιχειρήματα στους καθ’ έξιν αμφισβητίες. Στη βιασύνη μας να σώσουμε όσα περισσότερα μπορούμε από το φετινό καλοκαίρι, ανακηρύξαμε τουριστικούς προορισμούς ως covid free. Ανακοινώσαμε διαδικασίες ελέγχου, τις διαφημίσαμε, αλλά δεν τις εφαρμόσαμε. Τα μέτρα εξαγγέλθηκαν, αλλά δεν τηρήθηκαν.
Και ήρθαν οι αποφάσεις για τα μέτρα στη Μύκονο και το αφήγημα τραυματίστηκε. Η είδηση αναπαρήχθη παγκοσμίως και τώρα τρέχουμε ξανά να πείσουμε τους ξένους τουρίστες ότι, ως χώρα, παραμένουμε σχετικά ασφαλής. Αναλαμβάνει το Λιμενικό να εφαρμόσει τους ελέγχους, τους οποίους τα πληρώματα των καραβιών, λογικά, δεν μπορούσαν να εφαρμόσουν. Ξενοδόχοι και εστιάτορες προσπαθούν να πείσουν το προσωπικό τους να εμβολιαστεί. Για προσπάθεια πειθούς, βεβαίως, πρόκειται, γιατί, λόγω αναστολών κατά τη διάρκεια του lockdown και κείμενης νομοθεσίας, δεν μπορούν να εξαναγκάσουν εργαζόμενους που δεν συμφωνούν.
Με μια έννοια, στη μάχη αυτή όλοι, λίγο ή πολύ, έξω πέσαμε, πολύ απλά γιατί ό,τι ζούμε δεν έχει προηγούμενο. Δεν έχουμε τη γνώση, δεν υπάρχουν δεδομένα για να μπορούμε να μιλήσουμε με σιγουριά για τη μέθοδο με την οποία θα εξαφανιστεί η πανδημία. Ακόμη και το εμβόλιο, το καλύτερό μας μέχρι στιγμής όπλο, δεν εγγυάται ανοσία. Σύμφωνα με τους ειδικούς και με τα μέχρι τώρα στοιχεία, και οι εμβολιασμένοι πιθανώς να κολλήσουν, ευτυχώς όμως με ελαφριά συμπτώματα. Χώρες-υποδείγματα, με πολύ υψηλά επίπεδα εμβολιασμού του πληθυσμού τους, ξανακλείνουν τα σύνορα ή περιοχές της χώρας τους.
Τώρα ζούμε την εποχή του Δέλτα και επικεντρωνόμαστε σε αυτόν. Το φθινόπωρο ίσως μας απασχολήσει ο Έψιλον ή ο Ζήτα, ανεξαρτήτως επιπέδων εμβολιασμού. Η ελπίδα, και τα μέχρι τώρα συμπεράσματα, είναι ότι και να ασθενούμε στο μέλλον, θα είναι σαν να περνάμε μια γρίπη διάρκειας τριών-τεσσάρων ημερών. Οι εισαγωγές και οι διασωληνώσεις, θεωρητικά, θα περιοριστούν στο ελάχιστο και το ημερήσιο ραπόρτο για τον ιό θα αποτελεί παρελθόν. Κάτι αντίστοιχο με την εποχική γρίπη, δηλαδή.
Κατά συνέπεια, αν μπορεί να υπάρξει ένα ασφαλές συμπέρασμα μετά από 18 μήνες αγώνα, είναι ότι θα ζούμε με τον ιό και ότι η καλύτερη άμυνά μας είναι ο εμβολιασμός. Έχουμε πλέον δισεκατομμύρια εμβολιασμένους ανθρώπους παγκοσμίως, οι παρενέργειες ελάχιστες, τα αποτελέσματα απτά. Προφανώς, έχουμε όλοι δικαίωμα σε προσωπικές απόψεις, αλλά, ελλείψει καλύτερης λύσης, η προτροπή είναι μία: Αγνοούμε τους «ειδικούς», τους φίλους που «ξέρουν», τους συνωμοσιολόγους και ακούμε μόνο τους εντεταλμένους στον αγώνα λοιμωξιολόγους.