«Συγγνώμη για τη χαρά μας». Την πιο σοβαρή κουβέντα της τραγικής εβδομάδας που πέρασε η Ελλάδα την είπε ο αρχηγός της ασημένιας Ολυμπιακής Ομάδας Υδατοσφαίρισης, Γιάννης Φουντούλης.
Αυτός, οι συμπαίκτες του και το τεχνικό τιμ στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων. Η κουβέντα αυτή και το γεγονός ότι δώρισαν υπέρ των πληγέντων το μισό πριμ που τους πρόσφερε ο πρόεδρος του Ολυμπιακού, παλαιός πολίστας κι αυτός, Βαγγέλης Μαρινάκης, ήταν ακτίνες ανθρωπιάς και αλληλεγγύης. Σε κάποιο βαθμό απάλυναν τον πόνο και στάθηκαν απέναντι στη χυδαιότητα που επικράτησε και αυτήν την εβδομάδα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και σε κάποια αντιπολιτευόμενα μέσα.
Όλοι οι αθλητές που μας εκπροσώπησαν στους αγώνες δίδαξαν ήθος. Αγωνίσθηκαν με πάθος για την Ελλάδα, έκλαψαν, γέλασαν, πανηγύρισαν για τη χαρά τους. Έκαναν αυτό που δεν μπόρεσαν ή δεν θέλησαν να κάνουν οι πολιτικοί, οι ταγμένοι σε κόμματα δημοσιογράφοι (λίγοι, ευτυχώς), οι haters στο twitter, ακόμη και άνθρωποι του πνεύματος. Η καταστροφή της Ελλάδας τεράστια, ανυπολόγιστη. Ο πόνος χιλιάδων συμπολιτών μας που είδαν τις περιουσίες τους να γίνονται στάχτη, ανείπωτος. Δεν υπάρχουν λόγια για να παρηγορηθούν, οι πληγές όλων μας θα επουλωθούν μετά από χρόνια. Οι εικόνες δεν θα φύγουν ποτέ από το μυαλό μας. Όπως οι εικόνες από όλες τις προηγούμενες καταστροφές της χώρας.
Αυτή τη στιγμή χρειαζόμαστε το χέρι ενός πατέρα, μιας μητέρας, των ηγετών μας, να μας καθησυχάσουν, να μας γιατρέψουν τα τραύματα, να φροντίσουν, στο μέτρο του δυνατού, να μην ξαναζήσουμε τέτοιες μέρες. Να μάθουν από τα λάθη τους. Αυτό δεν αφορά μόνο στην κυβέρνηση, αφορά σε όλο το σύστημα διοίκησης. Προφανώς, η κύρια ευθύνη πέφτει πάντα στην εκάστοτε κυβέρνηση. Ακόμη και αν έκανε όσα είναι ανθρωπίνως δυνατόν, είναι η πρώτη που πρέπει να ζητήσει συγγνώμη, και, όπως έπραξε ο πρωθυπουργός, να κάνει την αυτοκριτική της, να τιμωρήσει, αν χρειάζεται. Η συγγνώμη του πρωθυπουργού καλοδεχούμενη. Επιτέλους, πολιτικός αγνοεί το όποιο πολιτικό κόστος και ζητάει συγγνώμη.
Συγγνώμη ζήτησαν και οι Έλληνες πολίστες, χωρίς να έχουν καμία ευθύνη διακυβέρνησης. Είμαι βέβαιος ότι θα το έκαναν όλοι οι αθλητές μας αν οι προσπάθειές τους είχαν συμπέσει με την καταστροφή. Παράδειγμα φωτεινό, μαζί με τους πυροσβέστες, εθελοντές και μη, Έλληνες και ξένους, οι οποίοι για πολλές μέρες, χωρίς φαγητό και ύπνο, έπεφταν με αυταπάρνηση στις φλόγες για να σώσουν ό,τι σώζεται. Ενωμένοι, μια γροθιά. Την ώρα που οι... επαγγελματίες πυροσβέστες του twitter δίκαζαν και καταδίκαζαν.
Αναλύσεις για εναέρια μέσα, επίγειες δυνάμεις και προβληματισμός για τη κλιματική αλλαγή και τις συνέπειές της αφορούν στο αύριο, όταν θα έχουμε όλοι μας τη νηφαλιότητα να τα συζητήσουμε. Πάνω στην καμένη Ελλάδα, όμως, κανείς δεν μπορεί και δεν πρέπει να ισχυριστεί ότι όλα καλώς έγιναν. Μεγάλη ανακούφιση που δεν θρηνήσαμε θύματα, η ζημιά όμως, η πληγή στη χώρα και στους πολίτες είναι τεράστια. Οι συγκρίσεις με τις πρόσφατες τραγωδίες δεν ωφελούν κανέναν, ούτε τους συγγενείς των θυμάτων του παρελθόντος.
Εμείς, οι Έλληνες πολίτες, έχουμε απαίτηση από κυβέρνηση και αντιπολίτευση να μην ερίζουν πάνω από την καμένη Ελλάδα.
Δεν μπορεί και δεν πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ να ανέχεται τις ακραίες φωνές στελεχών του που χυδαιολογούν με τον πλέον αγοραίο τρόπο κατά του πρωθυπουργού. Πρέπει να απομονώσει όλους όσοι, θεωρώντας ότι υποστηρίζουν το κόμμα, βρίζουν και διασπείρουν ψέματα σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης και sites. Δεν θέλουμε αυτό από την αξιωματική αντιπολίτευση. Θέλουμε σοβαρότητα και στιβαρό χέρι. Αλλιώς πώς πιστεύουν ότι οι πολίτες ενδεχομένως θα τους εμπιστευθούν στις εκλογές; Και η κυβέρνηση πρέπει να αποφύγει συμψηφισμούς με το παρελθόν. Δεν βοηθούν καθόλου.
Θέλουμε καπετάνιους στο τιμόνι, έχουμε ανάγκη να νιώθουμε ασφάλεια, να μπορούμε να εμπιστευόμαστε τους τιμονιέρηδες. Τα τελευταία δέκα και πλέον χρόνια η Ελλάδα έχει υποστεί τα μύρια όσα... Είμαστε πονεμένοι και θυμωμένοι, έχουμε αγωνία για το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας. Έχουμε ανάγκη από αισιοδοξία.
Οι πολίτες χρειάζονται υποστήριξη, έστω ηθική. Και, προς το παρόν τουλάχιστον, την έχουν από τους αθλητές. Αυτοί έχουν σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, αυτοί ένιωσαν τον πόνο καλύτερα από όλους μας, αυτοί μας έδωσαν μικρή έστω ελπίδα για ένα καλύτερο, πολιτισμένο μέλλον. Από τους πολιτικούς είμαστε σε αναμονή. Οι επόμενες μέρες θα δείξουν πολλά.