Δύο βίντεο, δύο κόσμοι, δύο Ελλάδες: Η μία εικόνα, η αποκρουστική, στα MAD VMA 2022, και η άλλη, βάλσαμο ψυχής, με τον Σταύρο Ξαρχάκο.
Στο γήπεδο του Ταε Κβον Ντο στο Φάληρο το απόλυτο ντεκαντάνς: Οι τράπερ και οι φουσκωτοί τους έβγαζαν τα απωθημένα τους παίζοντας ξύλο, σε μια εκδοχή νεοελληνικής μαγκιάς με όλα τα στοιχεία της απόλυτης ξευτίλας.
Πιτσιρικάδες που έγιναν διάσημοι εν μιά νυκτί με ανύπαρκτη μουσική, με βρισιές σε κάθε στίχο, μιλώντας για π@υτάνες, αλήτες, ακριβές μάρκες ρούχων, αυτοκινήτων και όνειρο να βγάλουν φράγκα -κάτι που πολλοί το κατάφεραν. Παιδιά χωρίς μουσική και γενική Παιδεία, χωρίς οράματα, χωρίς καλλιέργεια, χωρίς ευγένεια ψυχής, αλλά και χωρίς πρότυπα, ζουν τον εφήμερο μύθο τους, αναπαράγοντας κυνισμό και αδιέξοδα.
Και από την άλλη, στο Φοίνικα («θα σε πάρω να γυρίσεις Φοίνικα, Παρακοπή…») της αρχοντικής Σύρου, ένα τσούρμο πιτσιρικάδες, που δεν μαθαίνουν σκουπίδια αλλά μπουζούκι, κιθάρα και ρεμπέτικα έχοντας τη σπάνια τύχη να τους διδάσκει ένας τιτάνας: Ο Σταύρος Ξαρχάκος. Που σταμάτησε το φαγητό του και θέλησε να κεραυνοβολήσει τους πιτσιρικάδες με την ενέργεια του Μάρκου Βαμβακάρη και να τους βαφτίσει στα ιερά νάματα της Φραγκοσυριανής. Αεικίνητος, πήγαινε δεξιά και αριστερά, διόρθωνε, μάθαινε, μετάγγιζε το πάθος ανεβοκατεβάζοντας τα χέρια του και δείχνοντας το ρυθμό για να αποδώσουν όπως πρέπει τον «εθνικό ύμνο» του ρεμπέτικου.
Ποια δύναμη, ποια φλόγα καίει ακόμη την ψυχή του 83χρονου Σταύρου Ξαρχάκου;
Δύο: Η μουσική και η παιδεία του. Aφιέρωσε τη ζωή του στη μουσική και μας έχει χαρίσει απαράμιλλα τραγούδια, με τα οποία συγκινηθήκαμε, χορέψαμε, ταξιδέψαμε, πέταξε η ψυχή μας. Βέβαια, ο Ξαρχάκος μεγαλούργησε σε μια άλλη εποχή, όταν μεσουρανούσαν ιερά τέρατα: Ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Μάνος Λοΐζος, ο Νίκος Γκάτσος, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, ο Μάνος Ελευθερίου. Πέρασε από την εποχή που πρώτα ονόματα ήταν οι συνθέτες και όχι οι τραγουδιστές -ακόμη και αν αυτοί ήταν μύθοι, όπως ο Νίκος Ξυλούρης, η Βίκυ Μοσχολιού, ο Σταμάτης Κόκοτας. Έχοντας κλασική παιδεία και στη μουσική, μπόλιασε τα ακούσματά μας με ήχους που έρχονται από το Βυζάντιο, από τον Βαμβακάρη, από συμφωνική μουσική και ακόμη πιο πίσω, από αρχαία τραγωδία.
Ο Σταύρος Ξαρχάκος παραμένει αιώνιος έφηβος, με «μια φούντωση, μια φλόγα» που συνεπαίρνει όσους έχουν αυτιά και, κυρίως, ψυχή. Νυν και αεί.
Υ.Γ.Τα παιδιά με τα μπουζούκια είναι μέλη του μη κερδοσκοπικού σωματείου ΕΝ ΧΟΡΔΑΙΣ & ΟΡΓΑΝΟΙΣ {Η Μεγάλη του Μάρκου σχολή}. Μία μουσική σχολή ως ελάχιστος φόρος τιμής στη μνήμη του Μάρκου Βαμβακάρη, σκοπός της οποίας είναι η ανάδειξη και διαφύλαξη της πολιτιστικής κληρονομιάς της ρεμπέτικης και βυζαντινής μουσικής.