Την ανάγκη για σεβασμό στους ηλικιωμένους, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Τρίτης Ηλικίας, που ήταν την 1η Οκτωβρίου,σημειώνει η πρόεδρος του Κέντρου Κοινωνικής Πρόνοιας Κεντρικής Μακεδονίας, κυρία Βασιλική Νάκου.
Όπως αναφέρει, ο σεβασμός στους ηλικιωμένους, στην τρίτη ηλικία, είναι δείγμα πολιτισμού και ωριμότητας του κοινωνικού συνόλου. Δεν είναι υποχρέωση, ούτε ικανοποίηση κάποιας ανάγκης. Είναι μία αυτονόητη αναγνώριση της προσφοράς και του έργου των ανθρώπων, στους οποίους δεν οφείλουμε μόνο την ύπαρξη μας, αλλά και όλα όσα απαρτίζουν την ζωή μας, όπως η ελευθερία που απολαμβάνουμε.
Οι άνθρωποι της Τρίτης Ηλικίας είναι ένα ιδιαίτερα σημαντικό κομμάτι της Ελληνικής Κοινωνίας. Οι ηλικιωμένοι σήμερα αποτελούν ένα ενεργό και πλειοψηφικό «συστατικό» της ανάπτυξης του τόπου μας.
Δεν είναι αδρανείς και δεν βρίσκονται στο περιθώριο. Αντίθετα, στην εποχή μας διαδραματίζουν έναν ολοένα και σημαντικότερο ρόλο, μέσω του εθελοντικού έργου τους, της μετάδοσης των εμπειριών και των γνώσεων τους, της βοήθειας που δίνουν στα παιδιά τους αναλαμβάνοντας να φροντίζουν τα εγγόνια τους, αλλά και της αυξανόμενης συμμετοχής τους στην αγορά εργασίας.
Το έργο του Κέντρου Κοινωνικής Πρόνοιας Κεντρικής Μακεδονίας (Κ.Κ.Π.Κ.Μ.)
Το Κέντρο Κοινωνικής Πρόνοιας Κεντρικής Μακεδονίας (Κ.Κ.Π.Κ.Μ.) στα παραρτήματα και στις δομές του έχει τον σεβασμό ως κορωνίδα απέναντι στους περιθαλπόμενους του είτε είναι ηλικιωμένοι, είτε είναι άτομα με ειδικές ανάγκες.
Το Κ.Κ.Π.Κ.Μ. έχει στο DNA του την βαθύτατη υποχρέωση απέναντι στους ανθρώπους αυτούς, όχι μόνο για τη συνεχιζόμενη προσφορά τους, αλλά και για λόγους ευαισθησίας, απέναντι σε μια ομάδα πολιτών που καθίστανται εκ των πραγμάτων όλο και πιο αδύναμοι.
Η ασφαλής και αξιοπρεπής διαβίωση τους είναι η αποστολή του συγκεκριμένου Κέντρου. Ιδιαίτερα μάλιστα, στην τρέχουσα συγκυρία της πανδημίας, η προστασία των ηλικιωμένων είναι αυτό που τους απασχολεί καθημερινά. Μάλιστα, η πανδημία επηρέασε πολύ τον ψυχισμό εκείνων των ηλικιωμένων που είναι ανήμποροι και μη αυτοεξυπηρετούμενοι.
Καθήκον του Κέντρου είναι η παροχή όχι μόνο στέγης, σίτισης και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, αλλά κυρίως ένα περιβάλλον θαλπωρής, συντροφικότητας, ανάπτυξης των κοινωνικών δεξιοτήτων τους και μείωσης της ιδρυματοποίησης και του αποκλεισμού.