Εδώ να πούμε ότι ο Γάλλος ηθοποιός Omar Sy φαίνεται να είναι από τους ηθοποιούς που ξέρουν να είναι επιλεκτικοί στους ρόλους τους. Συμπληρώνοντας δέκα χρόνια από τους Άθικτους επιστρέφει δυναμικά στο επίκεντρο της προσοχής μας ως ο λωποδύτης/τζέντλεμαν-Λουπέν. Μήπως ο Γιώργος Σαρματζόπουλος που έκλεψε τον Πικάσο αποτελεί τη Βαλκάνια εκδοχή του Lupin;
Ελαιοχρωματιστής αλλά και κοσμοπολίτης. Ζούσε μεταξύ Αθήνας και Λονδίνου. Αλλά και Άμστερνταμ, πρόσφατα. Ίσως όμως στην πρώτη φράση να μην κολλάει το «αλλά», αφού ένας ελαιοχρωματιστής έχει κάθε δικαίωμα να είναι κοσμογυρισμένος αφού «μιλάει» στην παγκόσμια γλώσσα του χρώματος.
Αυτή η γλώσσα του χρώματος πρέπει να του έκλεψε το μυαλό. Και να τον έκανε να πάρει το ρίσκο να κλέψει πίνακα του Πάμπλο Πικάσο και του Πιτ Μοντριάν. Έλεγε, στους αστυνομικούς ότι ήταν λάτρης της Τέχνης. Αλλά από την άλλη πόσο αγαπάει την Τέχνη, όταν πετάει έναν πίνακα του Μονκάλβο στη λεκάνη της τουαλέτας; Τελοσπάντων, αν δεχτούμε τον ισχυρισμό του μετανιωμένου κλέφτη των έργων, τότε έχουμε έναν παθιασμένο λάτρη της Τέχνης που διάλεξε να κρατήσει για ένα διάστημα τα έργα στο σπίτι του, έστω και στη μεγάλη τουαλέτα, όπως τη βρίσκει ο καθένας.
Αν υπήρχαν σήμερα τα «Παιδιά της Πάτρας» θα του αφιέρωναν του Γιώργου Σαρματζόπουλου ένα τραγούδι “πολλά βαρύ” του τύπου “Γεια σου ρε Γιώργο/είσαι και μερακλής” γιατί αν ισχύει ότι ο άνθρωπος πήρε ένα τεράστιο ρίσκο για να βλέπει τους πίνακες μόνος του δεν μπορεί να είναι άλλο, παρά μερακλής. Εντωμεταξύ άθελα του, δημιούργησε και ένα θετικό στερεότυπο για τον συμπαθή κλάδο των ελαιοχρωματιστών, συνδέοντας το πρακτικό θα λέγαμε επάγγελμα τους με την Τέχνη, που παρεπιπτόντως είναι πετυχημένη, όταν σε απορροφά στον συλλογισμό του δημιουργού της.
Διάβασα την απολογία του ελαιοχρωματιστή που έκλεψε τους πίνακες πάνω στην αναμπουμπούλα των πρώτων μνημονίων και τα «ξαναέδωσε» εννιά χρόνια μετά, με την επιστροφή της ανάπτυξης και στην πλέον ανακαινισμένη Εθνική Πινακοθήκη. Το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση ήταν το πόσο καλά κατείχε το μυστικό ότι η επιτυχία του εγχειρήματος εξαρτάται από την καλή προετοιμασία: ήταν σαν έτοιμος από καιρό, που λέει και το ποίημα, αφού μελετούσε την παλιά Εθνική Πινακοθήκη για πάνω από δύο χρόνια.
Ηξερε μέχρι και πότε θα πήγαινε ο φύλακας για τσιγάρο. Δεύτερον, απέναντι από το πάρκο του Ευαγγελισμού υπήρχε μια αποθήκη που χρησιμοποίησε και μετά την κλοπή αλλά κανείς από τους αστυνομικούς δεν το υποψιάστηκε ότι κρυβόταν εκεί γιατί η πόρτα της αποθήκης ήταν κλειστή. Δηλαδή που έπρεπε να κρύβεται ο ληστής, στον Παρθενώνα, που δεν έχει καμία πόρτα;
Αποδείχτηκε ότι η ΕΛ.ΑΣ. χρειάζεται τον Χρυσοχοΐδη της, αφού πριν, τους είχαν απορροφήσει το μυαλό τα προβλήματα της κρίσης. Αφού βγήκε ο πρωταγωνιστής μας από την κρυψώνα του, ρώτησε και δύο κοπέλες τι συμβαίνει, έτσι για το ξεκάρφωμa.
Το brain-gain του 2021, γιατί πρόκειται περί εγκεφάλου, τον βρήκε να επιστρέφει στην Ελλάδα για οικογενειακούς λόγους. Τον βάραιναν οι τύψεις και ομολόγησε με πολύ “Ελληνικό” τρόπο, δηλαδή με συναισθηματική φόρτιση. Σχεδόν γονατιστός.
Ο Πικάσο και ο παράγοντας Lupin
Έχοντας νωπή στο μυαλό την ανάμνηση του δεύτερου κύκλου του Lupin όπου ο Ομάρ Σι, κλέβει τον πίνακα και τον χαρίζει εν συνεχεία στην κόρη του Πελεγκρίνι, αλλά αυτή τον αρνείται κι αυτός τον ξαναβάζει στη θέση που κατείχε στο Musee d’Orsay, οι άνθρωποι του netflix διάλεξαν να κάνουν μέσα από το Λουπέν ένα σχόλιο για την ελληνική επικαιρότητα: Ο Λουπέν διδάσκει ήθος. Μπορεί και να έχουν δίκιο. Κάνεις ένα «τρελό» άλμα έξω από το comfort zone και μετά επιστρέφεις. Γιατί όχι;