Την ημέρα που ολόκληρος ο δημοκρατικός κόσμος ένιωθε συγκίνηση με την ορκωμοσία Μπάιντεν, στην Ελλάδα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ υπερασπίζονταν τον κατά συρροή εκτελεστή της δημοκρατίας, Κουφοντίνα.
Ο κόσμος προχωράει, οι κοινωνίες παλεύουν με μια θηριώδη πανδημία, θρηνούμε χιλιάδες θύματα κι αυτοί το χαβά τους! Μα, πού ζούμε, σε τελειωμένη Μπανανία; Ειλικρινά, τι μυαλά διαθέτουν οι άνθρωποι που τιμούν τον δολοφόνο 11 αθώων συνανθρώπων μας; Όσο κι αν το εκλογικεύσεις, όσο κι αν γνωρίζεις πως μόνο μειοψηφικοί συντηρούν τέτοιες νοσηρές καταστάσεις, αυτή η ανισόρροπη Ελλάδα είναι εξοργιστική, μας σπρώχνει προς τον πάτο.
Και την ίδια ώρα, 68 καθηγητές πανεπιστημίου, δηλαδή η πνευματική ελίτ της χώρας, συνέγραψαν και αυτοί κείμενο υπέρ του Κουφοντίνα, διαμαρτυρόμενοι γιατί εκτίει την ποινή του στις φυλακές Δομοκού και όχι στον Κορυδαλλό. Θα τρελαθούμε. Μα καλά, λες, πληρώνει το ελληνικό κράτος ακαδημαϊκούς για να καρδιοχτυπούν σε ποια φυλακή προαυλίζεται ένας τρομοκράτης της 17Ν; Υπάρχει άλλη χώρα στη Δύση όπου πολιτικοί και ακαδημαϊκοί θα συνασπίζονταν υπέρ ενός κατά συρροή εκτελεστή;
Και το κακό τρίτωσε, την ίδια μέρα: η Σύνοδος των πρυτάνεων αρνήθηκε (ξανά) το νόμο που θέλει να βάλει μια σειρά στα πανεπιστήμια. Είπε «όχι» στο υπό συζήτηση νομοσχέδιο για τη μεταρρύθμιση στην Παιδεία που προβλέπει φύλαξη, βάση εισαγωγής, όριο στον χρόνο φοίτησης. Προβλέπει οι αστυνομικοί στα πανεπιστήμια να είναι ένστολοι, με κλομπ και χειροπέδες αλλά χωρίς πιστόλι, και θα ανήκουν οργανικά στην ΕΛ.ΑΣ., αξιωματικοί της οποίας θα τεθούν επικεφαλής. «Όχι σε όλα», απάντησαν οι πρυτάνεις, τα πανεπιστήμια μπορούν μόνα τους να φυλαχθούν, χωρίς αστυνομία.
Μα, ο πυρήνας της διαφωνίας για τα ΑΕΙ έγκειται ακριβώς σε αυτό: Από το 1982 δοκιμάστηκαν διάφορα μοντέλα αυτονομίας της πανεπιστημιακής κοινότητας και απέτυχαν όλα. Πρυτάνεις, καθηγητές και φοιτητές αποδείχτηκαν διαχρονικά ακατάλληλοι να φυλάξουν τις σχολές τους. Τα στοιχεία είναι συντριπτικά: Σύμφωνα με την τελευταία έρευνα του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, κατά τη διάρκεια της εξαετίας 2011-2017 είχαν καταγραφεί 358 περιστατικά ανομίας σε 19 ελληνικά ιδρύματα, με τις επιθέσεις κατά πανεπιστημιακών να αποτελούν ένα σημαντικό ποσοστό. Μπαχαλάκηδες κάνουν καταλήψεις και χυδαίες λεκτικές επιθέσεις εναντίον καθηγητών, χτίζουν τα γραφεία πρυτάνεων και μετατρέπουν τα ΑΕΙ σε χώρο προστασίας του κοινού ποινικού εγκλήματος. Κάντε μια αναζήτηση στην Google και βρείτε χίλια τέτοια περιστατικά. Οι ίδιοι οι καθηγητές περιγράφουν ότι οι πανεπιστημιακοί χώροι χρησιμοποιούνται άλλοτε «ως ορμητήριο για τον ''εξοπλισμό'' συλλογικοτήτων, για τις οποίες η άσκηση βίας αποτελεί εγγενές στοιχείο της δράσης τους και άλλοτε για τη διακίνηση ναρκωτικών». Για ποια αυτονομία και κουραφέξαλα μας μιλούν οι πρυτάνεις;
Εξάλλου, από όσο γνωρίζω, εκ του Συντάγματος, η τήρηση της τάξης και η εφαρμογή του νόμου έχουν ανατεθεί στην Αστυνομία και στη Δικαιοσύνη, αντίστοιχα. Δεν καταλαβαίνω γιατί ειδικά στα Πανεπιστήμια την Αστυνομία και τη Δικαιοσύνη θα τις υποκαθιστούν οι πρυτάνεις. Νοείται οι ακαδημαϊκοί να παριστάνουν τους αστυνόμους και τους εισαγγελείς, είναι η δουλειά τους να το κάνουν; Βέβαια, θα μου πείτε, εδώ κάποιοι ακαδημαϊκοί θέλουν να αναλάβουν ακόμη και τη φύλαξη του Κουφοντίνα!
Δεν θέλω να είμαι ισοπεδωτική. Υπάρχουν προφανώς και πρυτάνεις ή καθηγητές που φρίττουν με τη νοσηρή κατάσταση στις σχολές τους. Έχουν απελπιστεί με τον εξτρεμιστικό ακτιβισμό στο χώρο δουλειάς τους και βλέπουν τον έναν (αποτυχημένο) νόμο να διαδέχεται τον άλλον. Δεν θα ήθελα να είμαι στη θέση τους όταν στο Αμφιθέατρο της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών οι «φοιτητές» έκαναν παρουσίαση του βιβλίου του Κουφοντίνα! Ή όταν συνάδελφοί τους υφίστανται ταπεινώσεις και ξυλοδαρμούς. Είναι χιλιάδες τα θλιβερά παραδείγματα.
Ήρθε όμως η ώρα οι πρυτάνεις να πάψουν να συντηρούν τα ΑΕΙ ως μια ειδική επικράτεια που εξαιρείται του νόμου. Δεν νοείται η πνευματική ελίτ της χώρας να είναι τόσο δειλή, να φοβάται «να μπλέξει» ή να συγκρουστεί με τις ομάδες που εξουσιάζουν τα πανεπιστήμιά της.
Θα μου πείτε, κουραστήκαμε να τα ακούμε! Εδώ και 40 χρόνια μάθαμε να ζούμε με έναν απαράδεκτο για ευνομούμενη χώρα εξτρεμιστικό ακτιβισμό στα πανεπιστήμια. Οι γονείς σιωπούν, οι φοιτητικές νεολαίες κλείνουν τα μάτια, η Αριστερά ψάχνει ψήφους ανάμεσα στους μπάχαλους. Το πιο επικίνδυνο για τη δημοκρατία μας είναι ότι οι λέξεις έχουν χάσει τη δύναμή τους και τα παρακμιακά φαινόμενα έχουν γίνει κανονικότητα. Κανείς δεν τους δίνει πλέον σημασία. ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, Βαρουφάκης, πρυτάνεις και το (δειλό) ΚΙΝΑΛ απαντούν «μην αλλάζετε τίποτα». Οι τραμπούκοι και η βία είναι συκοφαντίες (!), μας βεβαιώνει ο κ. Φίλης, και γι’ αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταργήσει τον νόμο «όταν φύγει η Δεξιά».
Απελπισία.
Υπάρχει έστω ένας άνθρωπος που να πιστεύει ότι οι μπαχαλάκηδες καταλαμβάνουν σχολές και ξυλοκοπούν καθηγητές σε κάποιο Πανεπιστήμιο του δυτικού κόσμου; Υπάρχει έστω ένας που να πιστεύει ότι αν ποτέ συνέβαινε κάτι τέτοιο, σε οποιοδήποτε άλλο Πανεπιστήμιο, δεν θα μπούκαρε η αστυνομία ή ότι οι πρυτάνεις θα καταδίκαζαν την είσοδό της μιλώντας για χούντες; Μόνον ο ΣΥΡΙΖΑ και ο αδελφός Τζανακόπουλου -που ψοφάει για πέντε λεπτά δημοσιότητας- το πιστεύουν.
Δυστυχώς, αυτά τα τραγικά συμβαίνουν μόνο στην Ελλάδα. Είναι το σύμπτωμα μιας ελληνικής ασθένειας που, ειλικρινά, δεν έχει όμοιό της. Μόνον εδώ, άρρωστα μυαλά μάς προτρέπουν να είμαστε χαλαροί απέναντι στη βία. Όσο κι αν σε ορισμένους από εμάς φαίνεται αδιανόητο, υπάρχουν πολιτικοί και ακαδημαϊκοί που αγαπούν τον Κουφοντίνα και επαίρονται γι’ αυτό. Μοχθηροί άνθρωποι, ηδονίζονται με τη βία που στρέφεται δήθεν κατά του ισχυρού: είτε είναι το κράτος, ο ακαδημαϊκός, ο αστυνομικός, ο σταθμάρχης του μετρό. Για ορισμένους, η βία είναι το αγαπημένο τους κεκτημένο. Πώς έλεγε η μάνα των ανηλίκων που ξυλοφόρτωσαν άγρια τον σταθμάρχη του μετρό; «Τα παιδιά μου είναι διαμάντια! Έχουν και προφίσιενσι στα αγγλικά». Σκεφτείτε ότι κάποιοι άλλοι γονείς πλήρωσαν 3.000 ευρώ εγγύηση για να βγάλουν έξω τα «παιδιά» τους που μπούκαραν στο γραφείο πρύτανη και του κρέμασαν ταμπέλα. Γνωστοί καθηγητές Πανεπιστημίου μάζεψαν 900 υπογραφές για να καταδικάσουν την παρουσία αστυνομίας στα πανεπιστήμια.
Έχασα και την τελευταία ελπίδα που είχα για το αν οι ακαδημαϊκοί μπορούν να σώσουν τα πανεπιστήμια, διαβάζοντας τον περασμένο Νοέμβριο ένα άρθρο του συριζαίου καθηγητή Αντώνη Λιάκου στην «ΕφΣυν». Εκεί κατακεραύνωνε το «ακραίο Κέντρο», όπως το αποκαλεί, που κατά τη γνώμη του προωθεί έναν «εξτρεμισμό άκρας καταστολής και παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Επιτίθεται, δηλαδή, σε όσους αρνούνται τη βία και την τρομοκρατία, θέλουν αποκατάσταση της ομαλότητας στα ΑΕΙ, ειρήνη και ασφάλεια στην καθημερινότητά τους. Με αυτή τη χαλασμένη ελίτ δεν πρόκειται να πάμε πουθενά.