Η κατεστημένη Εκκλησία, είναι το… αρχαιότερο πολιτικό κόμμα στην χώρα μας!
Με πλήθος πιστών οπαδών, αυστηρή δομή και οργάνωση, ισόρροπα κατανεμημένες εξουσίες μεταξύ των στελεχών της, ακατάβλητα σύμβολα και αυστηρή, συνεπή ( σε βαθμό δόγματος…) ιδεολογία. Πανίσχυρο, αφού δεν αναγκάζεται να επιλύει προβλήματα της καθημερινότητας της κοινωνίας των ανθρώπων, αλλά υπόσχεται αιώνιον… μετά θάνατον ζωή!
Σ τους αιώνες της διαδρομής και παρουσίας της, διώχθηκε, αμφισβητήθηκε, πολεμήθηκε συχνά άγρια. Αμύνθηκε με καρτερία, πίστη και υπομονή και επεβίωσε, αν και συχνά κατέφυγε και αυτή σε αγριότητες των πολεμίων της. Αυτό η άριστα σμιλευμένη συμβίωση του πραγματικού κόσμου με τον ιδεατό υποσχόμενο, που βασίζεται στην πανέξυπνη εκμετάλλευση του μεταφυσικού φόβου του ανθρώπου, τον θάνατο, με «δέσμευση» για την «άλλη», την αιώνια ζωή, της επέτρεψε χιλιάδες χρόνια να παίζει… το ίδιο έργο με αδιατάρακτη επιτυχία. Αφού δεν… υπήρξε κανείς να την διαψεύσει. Η δύναμη της παραμυθίας…
Ανέπτυξε, αναγκασμένη από τις διώξεις, αξιοθαύμαστη ικανότητα ελιγμών και διπλωματίας, που διατηρήθηκε μέχρι των ημερών μας, σε μια χώρα της πολιτισμένης Δύσης στην οποία πέτυχε την δομική σύνδεση και συμπόρευση του κοσμικού κράτους με αυτήν, σχεδόν με ισότιμους ρόλους αλληλεπίδρασης και ισχύος. Και θα έλεγε κανείς ότι με τους ελιγμούς και την διπλωματία της πέτυχε να εξασφαλίσει (και με την ανοχή της πολιτείας) σημαντικότατα οφέλη εξουσίας και επιρροής, ου μην αλλά και υλικά…
Γνωρίζοντας, διαχρονικά, το κράτος και η πολιτική εξουσία του την επιρροή που είχε η Εκκλησία στην κοινωνία, δεν αποτόλμησε επί της ουσίας ποτέ τον ευπρεπή και λειτουργικό διαχωρισμό των δύο πόλων εξουσίας, παρά τα ουσιαστικά βήματα που επιχειρήθηκαν τα τελευταία χρόνια (ρύθμιση εκκλησιαστικής περιουσίας αποκτηθείσης …ιστορικά και αδιευκρίνιστα, επιβολή αποφάσεων καθαρά πολιτικής εκσυγχρονιστικής στόχευσης, όπως η μη αναγραφή του θρησκεύματος στις πολιτικές ταυτότητες, αναγνώριση του μη θρησκευτικού, γάμου, ονοματοδοσίας των παιδιών χωρίς θρησκευτική βάπτιση, σύμφωνο συμβίωσης, δικαίωμα καύσης των νεκρών κ.λ.π). Σε όλα αυτά, η κατεστημένη Εκκλησία αντέδρασε κατ’ αρχήν μαχητικά, με… λαοσυνάξεις, απειλές αφορισμών (!), τοξικά κηρύγματα «πολέμου» από άμβωνος. Αλλά τελικά, όταν ένοιωθε ότι οι μάχες ήταν χαμένες, αναδιπλωνόταν ευσχήμως δια της… σιωπής, ποντάροντας στην λήθη! Και έτσι, επεβίωσε, παρά τις ρωγμές στις [πατροπαράδοτες σχέσεις της με το κράτος.
Η ψήφιση του νόμου για τα ομόφυλα ζευγάρια, όμως, πυροδότησε μια άνευ προηγουμένου και λογικής έκρηξη αντίδρασης, χωρίς μέτρο και ευπρέπεια, με ύβρεις χυδαίες και κολάσιμες από στόματος… αγιατολάδων ιεραρχών, «γνωματεύσεις» από… μάγους που περιφρονούν την επιστήμη χαρακτηρίζοντας την ομοφυλοφιλία «ασθένεια» (ποια η Εκκλησία με τους τόσους και τόσους «ασθενείς στις τάξεις της!), πολεμικά ανακοινωθέντα, ιαχές και όρκους «ιερού πολέμου». Κάτι σαν… τζιχάντ δηλαδή.
Ο Πάντοτε μετριοπαθής και συμβιβαστικός Προκαθήμενος, ο ήρεμος και μετρημένος διαπραγματευτής αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος, άγνωστο για ποιους λόγους (πιθανότατα γατί άρρωστος και υπέργηρος ένοιωσε ότι απειλείται άμεσα από τους «νεότερους» φανατικούς ιεράρχες;) ενώ αρχικά άρθρωσε λόγο διαλλακτικό και νηφάλιο, όταν διαπιστώθηκε η αταλάντευτη, αποφασιστική στάση της κυβέρνησης, υποχώρησε άτακτα και επικίνδυνα. Αρχικά, ζήτησε την… διεξαγωγή δημοψηφίσματος (ενώ ξέρει ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν εμπίπτουν στις αρχές της… πλειοψηφίας), και κατόπιν σε μια ακατανόητη παρέμβαση-πρόκληση, απαιτώντας ονομαστική ψηφοφορία στην Βουλή για το επίμαχο νομοσχέδιο, ώστε να δακτυλοδεικτούν οι «αντίχριστοι» εκπρόσωποι του λαού, και να εισπράξουν τα… επίχειρα! Απαγόρευση εισόδους στις εκκλησίες (αν και θρησκευόμενοι!), καταγγελία τους στην κοινωνία (εν όψει εκλογών!), άρνηση τέλεσης επιμνημόσυνων δεήσεων για συγγενείς τους, όπως διέταξε ο αχαρακτήριστος «Άγιος» Πειραιώς πριν λίγες μέρες, σε μια λογική… «ή τους τελειώνουμε, ή μας τελειώνουν»!
Αποκορύφωμα της παράκρουσης, η απόφαση της Ιεραρχίας να μην τελεσθεί η λειτουργία του εορτασμού της Κυριακής της Ορθοδοξίας (της αποκατάστασης δηλαδή των εικόνων με τον κοινό αγώνα βυζαντινού κράτους και Εκκλησίας, τον 7ο αιώνα) στην Μητρόπολη με συμμετοχή της πολιτειακής και πολιτικής εξουσίας, και μη συμμετοχή των Ιεραρχών στο παραδοσιακό γεύμα που παραθέτει ακολούθως στο Προεδρικό Μέγαρο ο εκάστοτε Πρόεδρος…
Δεν αντιλαμβάνεται η κατεστημένη Εκκλησία ότι με την ξεροκεφαλιά και την εμμονή της σε αναχρονισμούς, ιδεοληψίες, φανατισμούς και μισαλλοδοξίες αυτοπαγιδεύεται και οδηγεί τις (ήδη εύθραυστες) ισορροπίες σε αδιέξοδο; Δεν βλέπει ότι ανοίγει εν τοις πράγμασι η ίδια ένα θέμα που θέλει να αποφύγει πάση θυσία, τον (επιτέλους!) εκσυγχρονιστικό διαχωρισμό Πολιτείας-Εκκλησίας, με διακριτούς ρόλους και αλληλοσεβασμό; Δεν φοβάται κάποιος, έστω, στην Ιερά Σύνοδο πως με τέτοιες ξεροκεφαλιές και πείσματα, βάζει τα χεράκια της και βγάζει τα ματάκια της;
Εκτός πια εάν άλλα, πολύ πιο σοβαρά, υποκρύπτονται πίσω από αυτή την εμμονική τσαντίλα της Ιεραρχίας ή έστω κάποιων … αγιατολάδων. Και τα αποκάλυψε ο διαολεμένος Μητροπόλίτης Πειραιώς, λέγωντας «ας κάνουν , λοιπόν, την Εκκλησία από Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου σε «Νομικό πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου, να μην είμαστε δημόσιοι υπάλληλοι, να… κατέβουμε κι’ εμείς στις εκλογές, να εκλεγούμε με την ψήφο των πιστών, και τότε να δούμε τι έχει να γίνει…»!
Μωραίνει Κύριος…