Μέλη της αναρχικής συλλογικότητας «Ρουβίκωνας» πέταξαν τρικάκια στο σπίτι του πρεσβευτή της Βραζιλίας, στο Κολωνάκι.
Με ανάρτηση σε ιστοσελίδα του αντιεξουσιαστικού χώρου, τα μέλη της αναρχικής ομάδας ανέλαβαν την ευθύνη. Προς το παρόν δεν έχουν γίνει προσαγωγές ή συλλήψεις, ενώ δεν έχει γίνει ακόμη σαφές πόσοι εμπλέκονται στην επίθεση.
Η ανάρτηση του «Ρουβίκωνα» για την επίθεση:
«Ας κάνουμε μια υποθετική προβολή αυτού που συμβαίνει στην Βραζιλία, εδώ στην Ελλάδα.
Η μισή χώρα δηλαδή να ήταν τροπικό δάσος στο οποίο ζουν διάσπαρτες φυλές «πρωτόγονων» ιθαγενών. Το δάσος αυτό θα μπορούσε να προμηθεύσει άπειρη ξυλεία, θα μπορούσε να χερσωθεί και να γίνει είτε καλλιεργήσιμη γη είτε βοσκοτόπια για αγελάδες, ενώ στο υπέδαφός του υπάρχουν τεράστια κοιτάσματα χαλκού, χρυσού και άλλων ορυκτών. Την ίδια στιγμή αυτό το δάσος είναι καθοριστικής σημασίας για την περιβαλλοντική επιβίωση, όχι μόνο της Βραζιλίας, αλλά όλου του πλανήτη. Τι θα είχε συμβεί εδώ;
Θα είχαν διαμορφωθεί τέσσερις πλευρές. Μια πλευρά δεν θα είχε πάρει χαμπάρι τίποτα και δεν θα την ένοιαζε τίποτα. Μια πλευρά θα ήταν αυτοί που θα προσπαθούσαν να υπερασπιστούν το δάσος με κάθε μέσο και θα υποστήριζαν ότι πρέπει, χωρίς δεύτερη σκέψη, να χαθούν τα κέρδη, να μην έρθει η ανάπτυξη που μας προπαγανδίζουν με την εκμετάλλευση του δάσους. Μια άλλη πλευρά θα έλεγε πως ανάπτυξη και προστασία «συμβιβάζονται», θα έβγαζε οικολογικές κορώνες ενώ θα έκοβε με τακτ κομμάτια από το δάσος για να τα δώσει προς εκμετάλλευση στα μουλωχτά. Η τέταρτη πλευρά θα αμφισβητούσε την χρησιμότητα του δάσους, θα έλεγε πως πρόκειται για ψέματα «οικολόγων» ή για δικαιολογίες «ακραίων» ή για σχέδια εχθρών του Ελληνισμού, ότι οι ιθαγενείς είναι λίγοι, βάρβαροι και κλέφτες. Θα έλεγε ότι στόχος είναι η ανάπτυξη, ότι έτσι θα μειωθεί η ανεργία και θα ετοίμαζε τις συμφωνίες με τις πολυεθνικές. Αυτές οι πλευρές υπάρχουν και στην Βραζιλία. Και οι πιο ακραίοι της τελευταίας πλευράς είναι σήμερα στην εξουσία. Και ο Αμαζόνιος καίγεται.
Ένα δάσος που αγνοώντας κάθε ιδέα συνόρων και κρατών προμηθεύει όλο τον πλανήτη με το 20% του οξυγόνου, που φιλοξενεί τις τελευταίες ίσως κοινότητες ιθαγενών που διατηρούν πλήρως τον αρχέγονο πολιτισμό τους, που κρατάει σταθερό το κλίμα του κόσμου μας. Και το ερώτημα είναι αν θα μετατραπεί σε κέρδος εταιρειών ή όχι. Για δεκαετίες το τροπικό δάσος μικραίνει. Επίσημα ή ανεπίσημα εκτάσεις του καταπατούνται είτε από φτωχούς αγρότες που σπρώχνονται από το κράτος για να ανοίξουν δρόμο στην καταστροφή που ακολουθεί, είτε από μεγάλες εταιρείες κτηνοτροφίας αλλά και εξορυκτικές δραστηριότητες. Ο νέος πρόεδρος της Βραζιλίας, Ο Ζαΐχ Μπολσονάρου, που φυσικά εκλέχθηκε «δημοκρατιΑς κάνουμε μια υποθετική προβολή αυτού που συμβαίνει στην Βραζιλία, εδώ στην Ελλάδα.
Η μισή χώρα δηλαδή να ήταν τροπικό δάσος στο οποίο ζουν διάσπαρτες φυλές «πρωτόγονων» ιθαγενών. Το δάσος αυτό θα μπορούσε να προμηθεύσει άπειρη ξυλεία, θα μπορούσε να χερσωθεί και να γίνει είτε καλλιεργήσιμη γη είτε βοσκοτόπια για αγελάδες, ενώ στο υπέδαφός του υπάρχουν τεράστια κοιτάσματα χαλκού, χρυσού και άλλων ορυκτών. Την ίδια στιγμή αυτό το δάσος είναι καθοριστικής σημασίας για την περιβαλλοντική επιβίωση, όχι μόνο της Βραζιλίας, αλλά όλου του πλανήτη. Τι θα είχε συμβεί εδώ;
Θα είχαν διαμορφωθεί τέσσερις πλευρές. Μια πλευρά δεν θα είχε πάρει χαμπάρι τίποτα και δεν θα την ένοιαζε τίποτα. Μια πλευρά θα ήταν αυτοί που θα προσπαθούσαν να υπερασπιστούν το δάσος με κάθε μέσο και θα υποστήριζαν ότι πρέπει, χωρίς δεύτερη σκέψη, να χαθούν τα κέρδη, να μην έρθει η ανάπτυξη που μας προπαγανδίζουν με την εκμετάλλευση του δάσους. Μια άλλη πλευρά θα έλεγε πως ανάπτυξη και προστασία «συμβιβάζονται», θα έβγαζε οικολογικές κορώνες ενώ θα έκοβε με τακτ κομμάτια από το δάσος για να τα δώσει προς εκμετάλλευση στα μουλωχτά. Η τέταρτη πλευρά θα αμφισβητούσε την χρησιμότητα του δάσους, θα έλεγε πως πρόκειται για ψέματα «οικολόγων» ή για δικαιολογίες «ακραίων» ή για σχέδια εχθρών του Ελληνισμού, ότι οι ιθαγενείς είναι λίγοι, βάρβαροι και κλέφτες. Θα έλεγε ότι στόχος είναι η ανάπτυξη, ότι έτσι θα μειωθεί η ανεργία και θα ετοίμαζε τις συμφωνίες με τις πολυεθνικές. Αυτές οι πλευρές υπάρχουν και στην Βραζιλία. Και οι πιο ακραίοι της τελευταίας πλευράς είναι σήμερα στην εξουσία. Και ο Αμαζόνιος καίγεται.
Ένα δάσος που αγνοώντας κάθε ιδέα συνόρων και κρατών προμηθεύει όλο τον πλανήτη με το 20% του οξυγόνου, που φιλοξενεί τις τελευταίες ίσως κοινότητες ιθαγενών που διατηρούν πλήρως τον αρχέγονο πολιτισμό τους, που κρατάει σταθερό το κλίμα του κόσμου μας. Και το ερώτημα είναι αν θα μετατραπεί σε κέρδος εταιρειών ή όχι. Για δεκαετίες το τροπικό δάσος μικραίνει. Επίσημα ή ανεπίσημα εκτάσεις του καταπατούνται είτε από φτωχούς αγρότες που σπρώχνονται από το κράτος για να ανοίξουν δρόμο στην καταστροφή που ακολουθεί, είτε από μεγάλες εταιρείες κτηνοτροφίας αλλά και εξορυκτικές δραστηριότητες. Ο νέος πρόεδρος τηςκά», επιθυμεί να ανοίξει τον δρόμο στην ανάπτυξη και στην πλήρη εκμετάλλευση του τροπικού δάσους.
Ο Μπολσονάρου είναι ένας φασίστας, πρώην αξιωματικός του στρατού της Βραζιλιάνικης χούντας (που μπροστά της η Ελληνική ήταν πολύ μετριοπαθής) και καταδικασμένος για ακροδεξιά τρομοκρατία. Αντικομμουνιστής, με ατζέντα «νόμος και τάξη» και ασφαλώς πιστεύει απόλυτα στην ελεύθερη οικονομία και την ανάπτυξη. Δεν θα πούμε πως τις χιλιάδες τώρα ενεργές φωτιές παντού μέσα στο δάσος, τις έχει βάλει η κυβέρνηση της Βραζιλίας. Η εξήγηση της υπερθέρμανσης του πλανήτη και της κλιματικής αλλαγής, με εξαίρεση τους «ψεκασμένους» συνωμοσιολόγους που την αρνούνται, φτάνει και περισσεύει για να τις εξηγήσει. Η αλήθεια όμως είναι ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη, που αυτή ευθύνεται για την κλιματική αλλαγή βοηθάει τον εαυτό της. Είναι η κυβέρνηση Μπολσονάρου που θα πρέπει να σβήσει τις πυρκαγιές, είναι αυτή που μετά το τέλος τους θα πρέπει να προστατέψει τις καμένες εκτάσεις. Καθόλου αισιόδοξη προοπτική. Ούτε και στην Ελλάδα η προοπτική είναι αισιόδοξη.
Αυτό που γίνεται εκεί, στο τροπικό δάσος του Αμαζονίου μπορούμε πραγματικά πλέον να το προβάλουμε εδώ. Εδώ λοιπόν στα δάση της Ηπείρου, σε όλη την Δυτική Ελλάδα ανεξέλεγκτες πετρελαϊκές εταιρείες (παγκόσμιοι κολοσσοί) αλωνίζουν και κάνουν γεωτρήσεις μέσα σε προστατευόμενες περιοχές, σε χωράφια, μες την νύχτα σαν μαφιόζοι. Αγωγοί πετρελαίου θα περάσουν από παρθένα δάση, εξορυκτικές εταιρείες καταστρέφουν βουνά και τα χωριά τους στην Χαλκιδική, φράγματα σχεδιάζονται, οι τελευταίοι ελεύθεροι χώροι στην αττική θα γίνουν «ουρανοξύστες». Ακόμα βέβαια στην Ελλάδα δεν έχουν επιστρατευτεί δολοφόνοι για να εκτελούν περιβαλλοντικούς ακτιβιστές ή αντιστεκόμενους ιθαγενείς όπως στην Βραζιλία. Να μην αμφιβάλλουμε ότι αυτό συμβαίνει μόνο γιατί τα κέρδη που απειλούνται είναι πολύ μικρότερα από αυτά του Αμαζονίου.
Ξέρουμε ότι σε πολύ κόσμο όλα αυτά ακούγονται ξένα και αδιάφορα. Η Ήπειρος είναι μακριά πόσο μάλλον ο Αμαζόνιος. Είναι αυτή η πρώτη πλευρά στην κοινωνική βάση που δεν έχει πάρει χαμπάρι τίποτα και δεν την νοιάζει τίποτα. Και τελικά αυτή η πλευρά, όσες δικαιολογίες κι αν έχει για την άγνοια ή την αδιαφορία της, είναι που φέρει το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης. Οι πιο αριστερές εξουσίες το πάνε «με το μαλακό», οι πιο δεξιές πιο άμεσα, αλλά αυτή είναι η δουλειά των εξουσιών. Το να μην μας απασχολεί κάτι μόνο και μόνο γιατί η επίδραση του φαίνεται χρόνο με τον χρόνο αντί για μέρα με την μέρα, είναι αυτοκτονικό.
Πέρα από ένα λιθαράκι αύξησης της πίεσης προς την βραζιλιάνικη κυβέρνηση, μέσω της διεθνοποίησης, δεν υπάρχουν πολλά άλλα που μπορούμε να προσφέρουμε από την Ελλάδα στην σωτηρία του Αμαζονίου. Μπορούμε όμως να προσφέρουμε πολλά προστατεύοντας την «φύση» που είναι κοντά μας. Μπορούμε να εμποδίσουμε τα σχέδια που έχουν ξεκινήσει και, με αιχμή την βιομηχανία ενέργειας – παραδοσιακή ή ανανεώσιμη- απειλούν το περιβάλλον, αλλάζουν το κλίμα, υποβαθμίζουν την ζωή όλων. Πρέπει να πούμε ξεκάθαρα ότι δεν τις θέλουμε τις «νέες θέσεις εργασίας» αν, όποτε και όσες κι αν υπάρξουν μέσα από την περιβαλλοντική καταστροφή. Δεν θέλουμε να «κινηθεί το χρήμα», να αυξηθεί το ΑΕΠ, να «δανείζεται φτηνά η χώρα». Δεν θέλουμε επίσης ούτε το «δώρο» που θα κάνουν – γιατί σίγουρα κάποιο καρότο κοινωνικής πολιτικής θα εμφανίσουν για να πείσουν τους πολλούς να σιωπήσουν για το μεγάλο έργο.
Μπορούμε να κινητοποιηθούμε και να σώσουμε αυτά που είναι δίπλα μας. Με κάθε μέσο, νόμιμο ή λιγότερο νόμιμο. Ατομικό, αλλά πάνω από όλα συλλογικό. Στις πόλεις αλλά και τα ίδια τα χωριά. Κάτοικοι και αλληλέγγυοι. Να μην αφήσουμε να μολυνθούν τα νερά που πίνουμε ή ο αέρας που αναπνέουμε.. Να μην χερσωθεί η γη. Τα βουνά να παραμείνουν άγρια και οι λίγοι που επέλεξαν – ή υποχρεώνονται από την επιβίωση– να ζουν σε αυτά, να συνεχίσουν τουλάχιστον να το κάνουν σε ένα ανθρώπινο μέρος.
Το πάθος του καπιταλισμού για κέρδη και επέκταση είναι ακόρεστο. Οι επιπτώσεις της περιβαλλοντικής καταστροφής αργούν λίγα χρόνια να φανούν, δεν υπάρχει η άμεση απειλή. Γιαυτό και οι περιβαλλοντικές μάχες είναι πάντα δύσκολες. Αλλά τελικά περιοχές που κάηκαν πλημμυρίζουν και κόσμος πεθαίνει. Η θερμοκρασία ανεβαίνει παντού. Τα νερά λιγοστεύουν. Εκτός από τον Αμαζόνιο κάηκε και η Σιβηρία. Στο νοσηρό αυτό πάθος του κέρδους τα θύματα θα είμαστε όλοι. Δεν είναι βέβαιο ότι ο αγώνας αυτός θα κερδηθεί πριν η ζημιά να γίνει ανεπίστρεπτη. Για να κερδηθεί όμως πρέπει να γιγαντωθεί, πρέπει να απειλήσει το κράτος με την ισχύ του. Ο καθένας και η καθεμιά πρέπει να αναρωτηθεί αν τελικά θα συνεχίσει να μην παίρνει χαμπάρι τίποτα και να αδιαφορεί για το που και πως θα ζει μετά από 4-5 χρονια αυτός/ή και τα παιδιά… Ή αν θα πληροφορηθεί τι συμβαίνει και θα πλαισιώσει τους αγώνες που διεξάγονται σε τόσα μέτωπα στην Ελλάδα δίνοντας την μάχη για την γη και την ελευθερία…».
ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΤΑΣΤΟΦΗ ΜΑΣ