Την... ξεχάσαμε την πανδημία! Την απωθήσαμε στα ήσσονος σημασίας προβλήματά μας.
Με τη βενζίνη στα 2,20 ευρώ το λίτρο, με τους λογαριασμούς της ΔΕΗ και της θέρμανσης σχεδόν διπλάσιους από μήνα σε μήνα, την ακρίβεια στο «καλάθι» σε μην αντιμετωπίσιμα επίπεδα, με την απειλή του παρανοϊκού Πούτιν να πατήσει «το κουμπί», και την κατάθλιψη να ρέει ακατάπαυστα από τις ζωντανές συνδέσεις των καναλιών, ποιος... σκοτίζεται για την πανδημία:
Καλά υπάρχει ακόμη αυτή; Δεν την αφήσαμε πίσω μας με τα ελεύθερα μπαρ και εστιατόρια, την… αχαλίνωτη Καθαρή Δευτέρα που γιορτάσαμε χωρίς περιορισμούς (και μάσκες…), την κατάργηση των ελέγχων στα μαγαζιά, τους συνωστισμούς στα σουπερμάρκετ και τις κάθε λογίς «εντός» ή «εκτός» μαζώξεις;
Κάθε νέα «πληγή» που μας έρχεται κατακέφαλα, ξεθωριάζει ρίχνει στην αφάνεια την προηγούμενη- κι’ ας λένε άλλα τα επίσημα στοιχεία αλλά και η καθημερινότητα γύρω μας, που την προσπερνάμε βιαστικά γιατί «τώρα έχουμε άλλα να μας τριβελίζουν»… Αλλά η πανδημία, φευ, ζει και βασιλεύει…
Βλέπουμε συγγενείς και κοντινούς φίλους, αλλά και συναδέλφους στις δουλειές μας να «κολλάνε τον ιό», κι’ ας είναι οι περισσότεροι διπλά και τριπλά εμβολιασμένοι. «Ελαφρά θα το περάσουν…» αυτοκαθησυχαζόμαστε, κι’ ας μιλάνε οι ειδικοί όχι μόνο για μια πολύ πιο πολύ πιο μεταδοτική παραλλαγή, την «Όμικρον 2», αλλά και για μακροχρόνιες επιπτώσεις που αφήνει ακόμη και σ’ αυτούς που την περνάνε με μικροσυμπτώματα- τις επίφοβες « long covid» παρενέργειες, που η επιστήμη πασχίζει να βρει πώς θα τις αντιμετωπίσει, για να μην μείνουν μόνιμα και επικίνδυνα κουσούρια- άνοια, μόνιμη κόπωση, αναπνευστική ανεπάρκεια, αδύνατη όραση, αλλοίωση φωνής…
Δεν θέλουμε να «δούμε» τι συμβαίνει γύρω μας, δεν αντέχουμε άλλο ψυχοπλάκωμα. Αλλά δεν δίνουμε και καμιά σημασία στις επίσημες ανακοινώσεις του ΕΟΔΥ, που μιλάνε για ανησυχητικές αυξήσεις σε κρούσματα και θανάτους. Προς το παρόν, δεν έχουν σημάνει ακόμη κώδωνες κινδύνου για τις αντοχές του Εθνικού Συστήματος Υγείας και την επάρκεια σε ΜΕΘ, αλλά η θλιβερή εμπειρία μας θα έπρεπε να μας κάνει (και εμάς και την πολιτεία…) πιο ψυλλιασμένους και προσεκτικούς. Ένα «τσακ» αρκεί για να τιναχθούν στα ύψη δείκτες, κρούσματα, επικινδυνότητες και να τρέχουμε και να μην φθάνουμε.
Ο ιός, μας έχει δείξει ότι είναι «πανέξυπνος», εκμεταλλεύεται κάθε χαλάρωση για ν’ ανασυνταχθεί και να εξαπολύσει νέα επιθέσεις, καταφεύγει διαρκώς (όσο ο άνθρωπος του δίνει το περιθώριο) σε μεταλλάξεις διαβολικές που θέλουν χρόνο μέχρι να αποκωδικοποιηθούν για να βρούμε τρόπους αντιμετώπισής τους. Σε παγκόσμια κλίμα, δείχνουν οι μελέτες, τα κρούσματα της «Όμικρον 2», μετά από μια μικρή ύφεση, άρχισαν πάλι ανοδική πορεία. Το «χαμηλό» της, δεν είναι το ίδιο χαμηλό με τα προηγούμενα κύματα και η μεγάλη ταχύτητα διάδοσής της, μεταφράζεται σε αύξηση των κρουσμάτων , της ανάγκης νοσηλείας, των κινδύνων για μακροχρόνιες, ίσως και μη αναστρέψιμων, επιπλοκών.
Ήδη, σε παγκόσμιο επίπεδο εξετάζεται το ενδεχόμενο ανάγκης και τέταρτης δόσης, όχι ως νέα σειρά εμβολιαστικής πρόληψης, αλλά ως ενισχυτική της ήδη εφαρμοζόμενης, με τα τρία εμβόλια…
Κατανοητή η επιθυμία, το άγχος μας να αφήσουμε πίσω τα βάρη και τις επισφάλειες της πανδημίας. Και η βούληση της κυβέρνησης για επανεκκίνηση της οικονομίας, σε ήδη επιβαρυμένο πέραν των επιπτώσεων της πανδημίας εσωτερικό και διεθνές περιβάλλον. Μήπως όμως, είναι αναγκαίο να είμαστε (έστω και «ψείρες»…) προμηθείς, αντί να βουρλιζόμαστε ως αιθεροβάμονες επιμηθείς; Μήπως όλοι μας (με μπροστάρη την κυβέρνηση) να κάνουμε υπομονή μέχρι το καλοκαίρι που έρχεται;