Η εκπαίδευση σε όλες τις βαθμίδες δεν έχει μόνο ως στόχο την γνώση, την μόρφωση, την απόκτηση δεξιοτήτων, την τεχνολογική εξοικείωση αλλά και την προαγωγή πολλών άλλων ιδιοτήτων ενός νέου πολίτη που θα τον συνοδεύουν σε όλη του τη ζωή και θα επηρεάζουν διαρκώς τόσο το προσωπικό όσο και το κοινωνικό και επαγγελματικό του περιβάλλον.
Μερικές βασικές από αυτές τις ιδιότητες που δυστυχώς υποβαθμίζονται ή αγνοούνται στο εκπαιδευτικό μας σύστημα είναι οι παρακάτω:
- Ο σεβασμός και η ανοχή στη διαφορετική άποψη ή γνώμη. Η προαγωγή της ήρεμης και ορθολογικής συζήτησης.
- Η επίγνωση του οριακού των γνώσεων και η αναζήτηση της συνεργασίας για την εύρεση των υπολειπόμενων.
- Η σημασία της αδιάλειπτης λειτουργίας, της χρονικής κανονικότητας, η αποφυγή της αποσπασματικής λειτουργίας, ιδιαίτερα στον επαγγελματικό χώρο.
- Ο σεβασμός της περιουσίας του άλλου, ιδιαίτερα της κοινής δημόσιας περιουσίας που κάποιοι λόγω ανέχειας δεν μπορούν να την αντικαταστήσουν με την προσωπική. Η συνειδητοποίηση ότι η δημόσια περιουσία ανήκει σε όλους και δεν μπορεί να ιδιοποιείται ή να καταλαμβάνεται από κανένα.
- Ο σεβασμός στην συσσωρευμένη εμπειρία και γνώση των παλαιότερων που μοχθήσαν να την αποκτήσουν και την προσφέρουν στους νεότερους.
- Η ταπεινότητα, η αποφυγή των προβληματικών εμμονών και βεβαιοτήτων που τραυματίζουν την ικανότητα προσαρμογής στις αλλαγές της ζωής, ιδιαίτερα της ταχύτατα μεταβαλλόμενης σημερινής.
Η Πολιτεία, οι δάσκαλοι, τα εκπαιδευτήρια όλων των βαθμίδων έχουν υποχρέωση να υπηρετούν όλους τους παραπάνω στόχους, να προάγουν όλες αυτές τις ιδιότητες στους νέους ανθρώπους, επιπλέον της μόρφωσης και της γνώσης. Ιδιαίτερα για τους νέους ανθρώπους που δεν μπορούν να τους εκπληρώσουν μέσα στην οικογένεια τους και είναι πάρα πολλοί αυτοί στην σημερινή ταραχώδη κοινωνία μας.
Η Πολιτεία, οι δάσκαλοι, τα εκπαιδευτήρια όλων των βαθμίδων οφείλουν να διασφαλίζουν την αδιάλειπτη λειτουργία της εκπαίδευσης, την ανεκτική και ειρηνική συμβίωση μέσα στην εκπαίδευση, τον σεβασμό στους δασκάλους και την υπεράσπιση της αξιοπρέπειας τους όπου αυτή βάλλεται. Ένας τραυματισμένος δάσκαλος είναι ένας δυστυχής δάσκαλος που παράγει δυστυχείς μαθητές.
Η Πολιτεία, οι δάσκαλοι, τα εκπαιδευτήρια κάθε βαθμίδας οφείλουν να περιορίζουν τους παρανομούντες μαθητές και φοιτητές, να διδάσκουν και να διασφαλίζουν τον σεβασμό των νόμων αλλά και να τιμωρούν προς παραδειγματισμό τους παραβάτες τους. Και ναι αυτό πρέπει να γίνεται και μέσα στα σχολεία και στα πανεπιστήμια. Ένας μαθητής, ένας φοιτητής που βρίζει, συκοφαντεί, χειροδικεί ατιμωρητί στους δασκάλους και συμμαθητές του αύριο θα το κάνει στους συμπολίτες του. Ένας μαθητής, ένας φοιτητής που καταστρέφει ατιμωρητί το σχολείο του, την σχολή του αύριο θα περιφρονεί, θα καταστρέφει την δημόσια περιουσία, ως δημόσιος ή ιδιωτικός υπάλληλος.
Στη χώρα μας έχουμε τις τελευταίες δεκαετίες μπερδέψει την δημοκρατία με την ασυδοσία, την τήρηση των νόμων με την προσωπική ελεύθερα και αυτό ξεκινά νωρίς στη ζωή μας μέσα στα εκπαιδευτήρια μας. Μην περιμένουμε να αλλάξει προς το καλύτερο τίποτα στη κοινωνία μας εάν δεν φτιάξουμε μια εκπαίδευση που υπηρετεί και αυτούς τους στόχους, δεν προάγει αυτές τις ιδιότητες στους μαθητευόμενους. Όσες μεταρρυθμίσεις και να κάνουμε στην οικονομία, στο Κράτος, στην υγεία δεν θα μακροημερεύσουν εάν δεν ασχοληθούμε με αυτές που αφορούν στην εκπαίδευση. Και οι τελευταίες δεν επιδέχονται πλέον εμβαλωματικές, διαχειριστικές, πολιτικάντικες λύσεις. Οι καθημερινές ειδήσεις που μας κατακλύζουν και μας καταθλίβουν το επιβεβαιώνουν.