Ακριβώς έναν χρόνο πριν, η διάσημη γλύπτρια Βένια Δημητρακοπούλου έγραφε στα «Ημερολόγια Καραντίνας», του iefimerida.gr, τις πρώτες εντυπώσεις από τον εγκλεισμό.
Ήταν τότε μια πρωτόγνωρη εμπειρία, σε πρωτόγνωρες συνθήκες. Στο εργαστήρι της, στην Αίγινα, δούλευε ακατάπαυστα, προσπαθώντας να δώσει ένα νόημα στις νέες συνθήκες ζωής που είχαν επιβληθεί. «Σπάζοντας τις πέτρες νιώθω τον εαυτό μου να σπάζει τα δεσμά τα βαριά που τον καθηλώνουν στο μικρό εγώ του και να ελευθερώνεται», έγραφε στα «Ημερολόγια Καραντίνας» του iefimerida.
Πως βιώνει την εμπειρία, στο ίδιο νησί, στις ίδιες συνθήκες εγκλεισμού, ένα χρόνο αργότερα; Η Βένια Δημητρακοπούλου γράφει, γι'«αυτόν τον πόλεμο, τον ξαφνικό»:
«Ακριβώς έναν χρόνο πριν, βρισκόμουν στο ίδιο πλοίο, όπως σήμερα, πηγαίνοντας στο ίδιο μέρος, την Αίγινα. Σκέφτομαι πως τόπος είναι εκεί όπου κάποιος ξεδιπλώνει τον εαυτό του με σεβασμό και αγάπη και εκείνος με τη σειρά του τον υποδέχεται, τον αποδέχεται.
Ακριβώς έναν χρόνο πριν, προσμέναμε μία άνοιξη, όπως προσμένουμε και τώρα. Μεσολάβησαν πολλά. Συμπυκνωμένος χρόνος. Υπήρξαν απώλειες ανθρώπων, απώλειες ζωών. Τραυματίες πολλοί και τραύματα που με γυμνό μάτι δεν φαίνονται. Ανησυχώ. Που πάμε; Πως θα πάμε; Τι αφήνουμε πίσω μας και τι κρατάμε; Ο κόσμος γυρεύει απεγνωσμένα από κάπου να κρατηθεί. Η κοινωνία από τη μια ψάχνει να βρει τον βηματισμό της. Η ανθρωπότητα από την άλλη ένωσε τις δυνάμεις της, έβαλε τα δυνατά της προκειμένου να κερδίσει μια πολύ δύσκολη μάχη. Μοιάζει να το καταφέρνει.
Οι βεβαιότητές μας σμπαραλιάστηκαν. Κατακρημνίζονται μπροστά στα μάτια μας, η μία μετά την άλλη, καθημερινά, όπως οι ζωές που χάνονται μέσα στην πανδημία. Ό,τι πατήματα είχαν διαμορφωθεί ως σταθερά, σαλεύουν τώρα και μετακινούνται. Συνήθειες αντικαθίστανται απότομα και βίαια με άλλες καινούργιες. Τα μέτωπα που έχουν ανοίξει είναι πολλά. Ζούμε μια εποχή μετάβασης. Ένα πέρασμα. Οι εικόνες με τις μετακινήσεις πληθυσμών και όλο το βιός των ανθρώπων, κλεισμένο μέσα σε έναν μπόγο, με στοιχειώνουν ολοένα και περισσότερο. Αναρωτιέμαι τι παίρνει κάποιος μαζί του μέσα στην βίαιη, αναγκαστική μετακίνηση και αλλαγή και τι αφήνει πίσω; Ποια υλικά χρειάζονται για να χτίσει κάτι από την αρχή; Πόση ύλη αυτά περιλαμβάνουν;
Όλο αυτό το διάστημα ή μάλλον το μεγαλύτερο μέρος του, το πέρασα εδώ στο νησί. Αν η Αίγινα ήταν για μένα πριν ο τόπος στον οποίο πήγαινα επειδή τον αγαπούσα, τώρα είναι ο τόπος στον οποίο αισθάνομαι πως ανήκω και στον οποίο επιστρέφω. Η σύνδεση έγινε πλέον πολύ ισχυρή και η ευγνωμοσύνη μου μεγάλη.
Κοιτάζω γύρω το άχρονο τοπίο. Στέκω μπροστά στο Ελλάνιο Όρος, εκεί όπου προσευχήθηκε κάποτε στον Δία, τον πατέρα του, ο Αιακός για να φέρει βροχή και να πάψουν τα δεινά της ξηρασίας στο νησί. Κλείνω τα μάτια και εύχομαι με όλη την δύναμη της ψυχής μου, μια άνοιξη αλλιώτικη να αναδυθεί από μέσα μας τώρα. Και από το άρωμα της να αναστηθούν όλα τα άνθη του καλού. Κι ένα χώμα να καλλιεργήσουμε, αφράτο και υγρό, όπου τα μαραμένα αισθήματα να μπορούν να βλαστήσουν. Εύχομαι να υπάρξει χώρος για όλους. Πρωτίστως χώρος μέσα μας. Διότι ο άλλος άνθρωπος, μας είναι πολύτιμος, μας είναι αναγκαίος. Δεν είναι στη φύση μας η απομόνωση, ο φόβος και ο εγκλεισμός.
Εύχομαι τέλος, τον πόλεμο αυτόν, τον ξαφνικό, να τον ακολουθήσει η ειρήνη. Να δώσουμε τα χέρια σφιχτά, γιατί θαρρώ στη σύνδεση βρίσκεται όλη η δύναμή μας.
