Όλος ο ΣΥΡΙΖΑ έπεσε πάνω για να στηρίξει τη «συναυλία για την ειρήνη» που διοργανώνουν σήμερα, στην Αθήνα, πολλοί και σημαντικοί καλλιτέχνες και άλλοι, λιγότερο γνωστοί.
Η Θεανώ Φωτίου πρόσφερε το τηλεφωνικό της κέντρο για να προσκληθούν τα πλήθη, ίσως και για να κινητοποιηθούν τα πούλμαν των οπαδών, ώστε να γεμίσει ο χώρος. Η Σία Αναγνωστοπούλου κάλεσε προσωπικά τους τραγουδιστές που πιστεύει ότι ανήκουν στον πολιτικό της χώρο, όπως τον Σταμάτη Κραουνάκη. Ακόμη και ο δικηγόρος του ΣΥΡΙΖΑ Γιάννης Ματζουράνης συμμετείχε στην κινητοποίηση, αν κρίνουμε από άρθρο του που πρόβαλε η «Αυγή». Φαίνεται ότι όλοι αυτοί φιλοδοξούν να μετατρέψουν μια συναυλία για την ειρήνη σε πολεμική εκδήλωση -κατά της κυβέρνησης. Καμιά αντίρρηση, υπέροχο να διαμαρτύρεσαι με τραγούδια, αλλά ρωτήθηκαν οι καλλιτέχνες πριν δηλώσουν συμμετοχή ότι πάνε για να ενισχύσουν έναν κομματικό σκοπό και όχι για να ζητήσουν το τέλος της εισβολής στην Ουκρανία;
Διότι αν κρίνει κανείς από τα φανατισμένα μηνύματα ορισμένων συμμετεχόντων καλλιτεχνών και από τις προσπάθειες που καταβάλλουν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ για να γεμίσει κόσμο η συναυλία, τότε καταλαβαίνει ότι δεν τους ενδιαφέρει καθόλου ο πόλεμος στην Ουκρανία, πολλώ δε μάλλον ο τερματισμός του. Αδιαφορούν αν ο Πούτιν σκοτώνει αμάχους, αν ισοπέδωσε τη Μαριούπολη, αν σφάζει ομογενείς, αν συλλαμβάνει διαδηλωτές, κλείνει ΜΜΕ και φυλακίζει δημοσιογράφους. Δεν καταδικάζουν τον θύτη, τον τσουβαλιάζουν με το θύμα, την Ουκρανία. Δεν ξεχωρίζουν τον δολοφόνο από τον δολοφονημένο. Η συναυλία, όπως πιστεύουν, είναι μια μεγάλη ευκαιρία για να συγκεντρωθεί κόσμος, ώστε οι ίδιοι να στείλουν μήνυμα όχι στον Πούτιν, προς Θεού, αλλά στον Μητσοτάκη. Πολύ καλά κάνουν, όλες οι ευκαιρίες είναι καλές για αντιπολίτευση, αλλά ποιο μήνυμα θέλουν να στείλουν ακριβώς; Έχουν ενημερώσει ότι δεν πρόκειται για «συναυλία ειρήνης», αλλά για πολιτική εκδήλωση;
Είναι απρεπές να αναζητά κάποιος τα πολιτικά φρονήματα ενός καλλιτέχνη, αλλά σε τέτοιες περιπτώσεις, όπως η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, τα τραγούδια και οι μουσικές που της αφιερώνονται δεν είναι ουδέτερα. Όταν η Τζόαν Μπαέζ φωτογραφίζεται στο σπίτι της κάτω από πίνακα του Ζελένσκι, το στιγμιότυπο αποκτά πολιτική χροιά, η καλλιτέχνις παίρνει θέση. Είμαι με τα θύματα του πολέμου στην Ουκρανία, είμαι κατά του Πούτιν, αυτό σηματοδοτεί η στάση της. Αντίθετα, όταν ο Μίκης Θεοδωράκης οργάνωνε συναυλία υπέρ της Σερβίας, λίγα χρόνια μετά τη σφαγή της Σρεμπρένιτσα, δρούσε ως φιλο-κομμουνιστής, επειδή πίστευε τότε ότι στη Γιουγκοσλαβία ο επιτιθέμενος ήταν το ΝΑΤΟ. Κάποιοι καλλιτέχνες δεν διακρίνονται για τη σύνθετη πολιτική τους σκέψη, έχουν μάθει να σκέφτονται απλοϊκά, κάτι σαν επανάληψη των συνθημάτων του ΠΑΜΕ: καλή Αριστερά, κακή Δεξιά, κακές οι ΗΠΑ, κακός ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός, καλός ο ρωσικός παράγοντας, κακός ο καπιταλισμός.
Από την άποψη αυτή μπορεί να αναρωτηθεί κανείς για ποιο σκοπό θα τραγουδήσει ο Γιώργος Νταλάρας, από τους βασικούς συμμετέχοντες στην «ουδέτερη» συναυλία ειρήνης. Συμφωνεί να βρίσκεται σε αντιπολεμική εκδήλωση όπου δεν κατονομάζεται καν ο πόλεμος που γίνεται; Υπέρ ή κατά της Ουκρανίας, η παρουσία ενός τόσο σημαντικού καλλιτέχνη δεν μπορεί να είναι άχρωμη. Δεν πας σε μια διαδήλωση μόνο γιατί το περπάτημα κάνει καλό στην υγεία, υποτίθεται ότι συμμερίζεσαι τα συνθήματα και συμφωνείς με τον στόχο των διοργανωτών. Εκτός κι αν ο τεράστιος αυτός καλλιτέχνης έπεσε θύμα, πιστεύοντας ότι τραγουδάει για να βοηθήσει τον ευγενή σκοπό μιας ειρηνευτικής πρωτοβουλίας και θα βρεθεί τελικά να συμμετέχει σε μια κουτοπόνηρη πολιτική παράσταση, όπου ο ανομολόγητος εχθρός είναι εντελώς άλλος από αυτόν που ο Νταλάρας πίστεψε.
