Mια πονεμένη ιστορία που ξεκίνησε το 1978, πέρασε από σαράντα κύματα αδιαφορίας, παρανόησης, προκατάληψης, μίσους και ωχαδερφισμού -όλα συμπτώματα του ελληνικού κράτους- εμφανίζεται να «τελείωσε» εδώ και λίγες μέρες. Τελείωσε όμως, η βρίσκεται σε ένα ακόμη μετέωρο στάδιο αβεβαιότητας και νέας δυσπραγίας.
Ιστορικά αυτοκίνητα. Υπάρχουν, λένε, κάπου 18,000 τέτοια στην Ελλάδα. Και τώρα, λένε, μπορούν να κυκλοφορούν καθημερινά. Η αλήθεια σε τρεις λέξεις:«άστους να λένε.» Γιατί από τα θρυλούμενα 18,000 είναι ζήτημα αν τα 1,000 είναι πραγματικά ιστορικά, συλλεκτικά, κατάλληλα διατηρημένα. Όσο για το αν θα κυκλοφορούν καθημερινά στις πόλεις τους, κι αυτό μύθος. Τουλάχιστον τα ηλικιακά βεβαιωμένα «πιο ιστορικά» (μέχρι το 1974) είναι ασύμφορα --πρακτικά και οικονομικά -- να βγαίνουν συχνά στο δρόμο.
Υψηλής αξίας αυτοκίνητα, με ακριβό σέρβις και πανάκριβα ανταλλακτικά, που κανένας ιδιοκτήτης δεν ρισκάρει να τα χρησιμοποιήσει σαν μεταφορικό μέσο, να τα γρατζουνίσει, να τα τρακάρει, να του τα κλέψουν. Άρα, θα βγαίνουν για μια βόλτα κάποια Κυριακή, για μια εκδήλωση και μετά στο... ΚΑΠΗ του γκαράζ.
Ας πάρουμε όμως την ιστορία, από το τέλος.
Tην τελευταία φορά που αναφερθήκαμε στα ιστορικά αυτοκίνητα, η τελείως αδιάφορη αλλά και άσχετη με το θέμα υφυπουργός του Σταϊκούρα, ήταν χαμένη στη μετάφραση και τόσες ΚΥΑ είχαν μετατραπεί σε βλα-ΚΥΑ, με το νόμο (και την απόπειρα εφαρμογής) του στις καλένδες. Αυτά μέχρι να ενδιαφερθεί ο ίδιος ο Σταϊκούρας και να δώσει εντολή σε αποκατιανούς «να τελειώνουν,» εξ’ ου και το φαινομενικά happy end όπως το ανακοίνωσε βιαστικά και υποκριτικά η ίδια η υφυπουργός, εκείνη που το είχε τόσους μήνες σε κάποιο ψυγείο της Πάτρας. Κι ενώ διέδιδαν ότι το θέμα είχε σκαλώσει στη μηχανογράφηση, ξαφνικά το θέμα λύθηκε και οι ιδιοκτήτες ιστορικών αυτοκινήτων μπορούν τώρα να πάρουν τις νέες κρατικές πινακίδες. Αυτά, στο «χαρτί.» Μπορούν όμως στην πραγματικότητα; Και πώς;
Για τον αναγνώστη που δεν είναι «ειδικός,» η διευκρίνιση ότι «ιστορικά» λέγονται με μια λέξη και τα κλασσικά η vintage αυτοκίνητα (και όχι «οχήματα» όπως κακώς τα αποκαλεί ο νομοθέτης) ακόμη και αν δεν έχουν... ιστορία. Ο νόμος τα διαιρεί σε δυο κατηγορίες: Μέχρι το 1974, που δεν θα πληρώνουν πια τέλη κυκλοφορίας, και 1975 μέχρι 1993 που θα πληρώνουν μειωμένα τέλη. Μέχρι τώρα κυκλοφορούσαν περιορισμένα (μέχρι και φυλακισμένα, επί υπουργίας του απεχθούς Σπιρτζη) σε αγώνες, εκθέσεις και επισκέψεις «στον γιατρό» -κάποιον μερακλή μηχανικό. Με πινακίδες ιστορικού αυτοκινήτου, που επί χρόνια εξέδιδαν διάφορες Λέσχες και φορείς. Όμως ένας όχι ευκαταφρόνητος αριθμός κλασσικών αυτοκινήτων κυκλοφορούσε απεριόριστα, με κανονικές κρατικές πινακίδες, πληρώνοντας στο κράτος δυσβασταχτα ετήσια τέλη.
Με τον νέο νόμο και τις ΚΥΑ του, άκυρα όλα τα παραπάνω και όλοι πια, είτε έχουν πινακίδες ιστορικών είτε τις κανονικές κρατικές, πρέπει να σπεύσουν και να πάρουν (;) τις νέες κρατικές ιστορικές πινακίδες. Με ποιον τρόπο και ποια διαδικασία; Εύκολα; Απλά; Δωρεάν;
Μια πρόχειρη ανάλυση λέει «άγριο ξύπνημα.» Και να γιατί:
(Α) ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ
(Γράφω εκλαϊκευμένα, με δεδομένο ότι Λέσχες και «φορείς» θα αναλύσουν νόμο και ΚΥΑ εκτενώς με αποτέλεσμα να τα κάνουν πιο δυσνόητα!)
Ιδιοκτήτες αυτοκινήτων που είχαν μέχρι σήμερα ιστορικές πινακίδες: (1) Υποβάλλουν βεβαίωση από έναν εξουσιοδοτημένο φορέα (όπως π. χ. η Ε. Ο. ΦΙΛΠΑ) ότι το αυτοκίνητό τους είναι όντως ιστορικό.(2) Το περνούν από ΚΤΕΟ (3) Κάνουν τη σχετική αίτηση στο υπουργείο, αφού προσκομίσουν και ασφαλιστήριο. (4) Παίρνουν τις νέες κρατικές ιστορικές πινακίδες.
Άγνωστο όμως σε πόσο χρόνο, άρα άγνωστο πόσο μένει ακίνητο το αυτοκίνητο τους, γεγονός δυσάρεστο για τα προγράμματα εκδηλώσεων και αγώνων των Λεσχών.
Τα «αγκάθια» που διέγνωσαν οι ειδικοί σε αυτή την περίπτωση: (α) τι θα ελέγχουν τα ΚΤΕΟ (που προς το παρόν δηλώνουν ανίδεα) σε ένα αυτοκίνητο π. χ. του 1938 η ακόμη και του 1955 που π.χ. δεν έχουν ζώνες ασφάλειας, καθρέφτες οπισθοπωρείας η που οι ρύποι τους είναι υψηλότεροι και άλλα που ο νόμος προβλέπει μεν αλλά που τα κλασσικά αυτοκίνητα δεν πληρούν; Δεύτερο πρόβλημα, το υψηλό κόστος. Ήδη εξουσιοδοτημένοι φορείς έχουν αρχίσει να χρεώνουν κατοστάρικα για κάποιες βεβαιώσεις η κάρτες, και όλο το «πακέτο» διεκπεραίωσης υπολογίζεται πάνω από 500 ευρώ. Αδιευκρίνιστο είναι το θέμα της νόμιμης μετακίνησης προς και από ΚΤΕΟ, αν τη συγκεκριμένη ημέρα δεν ισχύουν οι υπάρχουσες ιστορικές πινακίδες και πρέπει να γίνει με... γερανό η... χωρίς πινακίδες!
(Β) ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ
Ιδιοκτήτες αυτοκινήτων που έχουν κανονικές κρατικές πινακίδες άλλα επιλέγουν να πάρουν τις νέες ιστορικές: Υποβάλλουν βεβαίωση από έναν εξουσιοδοτημένο φορέα (όπως π. χ. η Ο. Ε. ΦΙΛΠΑ) ότι το αυτοκίνητο τους είναι όντως ιστορικό. (2) Ακολουθούν μια δύσκολη διαδικασία διαγραφής του από τα μητρώα του υπουργείου (3) Το περνούν από ΚΤΕΟ (4) Κάνουν τη σχετική αίτηση στο υπουργείο, αφού προσκομίσουν και ασφαλιστήριο και πειστήρια διαγραφής (5) Παίρνουν τις νέες κρατικές ιστορικές πινακίδες.
Αυτή η περίπτωση έχει και ανυπέρβλητα αγκάθια. Οι ιδιοκτήτες δυσπιστούν (όχι αδικαιολόγητα) στο θέμα της διαγραφής, λέγοντας «πού ξέρω εγώ τι γίνεται μεθαύριο, αν αλλάξει γνώμη η κυβέρνηση η αν αλλάξει η ίδια η κυβέρνηση;» Και εννοούν ότι με μια αλλαγή νόμου η κάποια ΚΥΑ, χάνουν το αυτοκίνητό τους ή ότι η εφορία το ονομάζει «τεκμήριο» η καλούνται να πληρώσουν τέλη κυκλοφορίας και μάλιστα αυξημένα. Δεύτερο μεγάλο πρόβλημα, τα πάμπολλα ιστορικά ήταν... κοτέτσια που κάποιος παθιασμένος τα αναπαλαίωσε και τα ξανάφερε σε άριστη κατάσταση, όμως τα αγόρασε με κάποια υπεύθυνη δήλωση, χωρίς άλλα πιστοποιητικά και ίσως είναι στα μητρώα του υπουργείου με το όνομα του πάλαι ποτέ (και ίσως πεθαμένου) ιδιοκτήτη. Κι αυτό είναι αδιέξοδο για χιλιάδες «ιστορικά.» Το δε παράλογο της ΚΥΑ στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι ότι επιβάλλει τη διαγραφή, όμως για να γίνει διαγραφή σε αυτοκίνητα που είναι σε ακινησία, ο ιδιοκτήτης θα πρέπει να πληρώσει όλα τα τέλη κυκλοφορίας για να πάρει τις πινακίδες!
Αν ο ιδιοκτήτης θέλει να διατηρήσει το αυτοκίνητό του με τις υπάρχουσες κρατικές πινακίδες, πληρώνοντας κανονικά τα τέλη κυκλοφορίας, ο νόμος του το επιτρέπει.
Έπειτα, πολλοί ιδιοκτήτες (κυρίως μανιώδεις συλλέκτες σαν τον Μελισσανίδη) και το Μουσείο Αυτοκινήτου, έχουν εκατοντάδες σημαντικά ιστορικά αυτοκίνητα που δεν μετακινούνται, είναι σε μόνιμη έκθεση. Υπολογίζω ότι μεταξύ συλλεκτών και Μουσείου, υπάρχουν 300 σημαντικά πανάκριβα εκθέματα. Θα πρέπει και εκείνοι να βγάλουν τις Rolls και τις Ferrari των εκατομμυρίων ευρώ και να τις πάνε στο ΚΤΕΟ; Έκτος και αν εκδοθεί και άλλη ΚΥΑ που απαλάσσει από αυτή την προϋπόθεση τους... πλούσιους η που απαγορεύει την κυκλοφορία των «εκτιθέμενων» ιστορικών.
(Γ) ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ
Αγορά κλασσικού αυτοκίνητου. (1) Αν έρχεται από το εξωτερικό, εκτελωνισμός του αυτοκινήτου ως ιστορικού. (2) Και μετά οι διαδικασίες της
«Περίπτωσης Α» παραπάνω. Αυτή είναι και η απλούστερη, όπως φαίνεται, διαδικασία, επειδή όλα τα σχετικά πιστοποιητικά που ζητά η ΚΥΑ θα είναι έτοιμα.
Θερμομετρώντας τις αντιδράσεις ιδιοκτητών και ειδικών, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι ο νόμος και οι ΚΥΑ του είναι Λερναία Ύδρα, πρακτικά δύσχρηστα ως ανεφάρμοστα και ότι για να λειτουργήσουν, πρέπει να γίνουν άμεσες διορθώσεις, που όλοι μου τις συνόψισαν ως εξής:
(1) Όχι ΚΤΕΟ σαν προϋπόθεση των διαδικασιών αφού πρακτικά κανένα ιστορικό δεν μπορεί να θεωρηθεί νόμιμο όσο του λείπουν (από κατασκευής του) βασικές τεχνικές προϋποθέσεις του νόμου. Αλλιώς ή τα ΚΤΕΟ θα πρέπει να παρανομούν και να εγκρίνουν τα ιστορικά, ή να τα «κόβουν» οπότε κανένα δεν θα πάρει τις νέες πινακίδες! Να εξεταστεί αν μπορεί ο έλεγχος ΚΤΕΟ να γίνεται μια και μόνη φορά αλλά μετά τη χορήγηση των πινακίδων και αφού έχουν ενημερωθεί τα ΚΤΕΟ για τις ιδιοσυγκρασίες του ελέγχου ιστορικών.
(2) Αλλαγή της καταληκτικής ημερομηνίας από τέλος του 2024 σε τέλος του 2025, αφού το υπουργείο κινείται ακόμη στη σφαίρα της φαντασίας, ως προς την υλοποίηση του νόμου και γιατί θα πλακώσουν με τις χιλιάδες οι αιτήσεις και θα παραλύσει το οποιοδήποτε σύστημα έχει (αν έχει) ενεργοποιηθεί.
(3) Να βρεθεί ένας νόμιμος τρόπος για τα αυτοκίνητα που έχουν αναπαλαιωθεί χωρίς σχετικά πιστοποιητικά, σε αντίθετη περίπτωση η χώρα θα χάσει ένα σοβαρό αριθμό ιστορικών και σπάνιων αυτοκινήτων από τον «στόλο» της.
Στο κάτω κάτω της γραφής
Όλοι υποπτεύονται ότι με τις νέες προϋποθέσεις, θα αυξηθούν κατακόρυφα τα ασφάλιστρα, αφού ήδη οι ασφαλιστικές εταιρίες ετοιμάζονται για ειδική κατηγορία, φυσικά με αυξημένο τίμημα.
Είναι πλέον βέβαιο ότι τα ιστορικά αυτοκίνητα και τα προβλήματά τους δεν αποτελούν προτεραιότητα για τον Χρήστο Σταϊκούρα, όμως μισός και στρεβλός νόμος με πρακτικές αδυναμίες εφαρμογής του είναι χειρότερος από τη μη ύπαρξη νόμου.
Πολλοί, μικροί-μεγαλοι, ιδιώτες και Λέσχες (που μερικές έχουν συμμετοχή στην ενοχή του παρελθόντος) βιάστηκαν να διεκδικήσουν την επίσπευση εφαρμογής του νόμου, γνωρίζοντας βέβαια ότι δεν οφείλεται στις δικές τους προσπάθειες. Να δούμε πόσοι και ποιοι θα ενεργοποιηθούν για να σφυρηλατηθεί σωστά και δίκαια ο νόμος αυτός πριν αποτύχει πρακτικά στη χωλή εφαρμογή του.
